zaman durmuş, yağmur sonrası ıslanmış toprak kokusunu ciğerlerime kadar çekiyorum.
zamanda kaybolduğum anın tadını çıkarıyorum.
sessizlik, hiçbir kelime yok.
sadece ben ve ıssız orman.
yarın yokmuşcasına koşuyorum, nefesim tükenene kadar.
koşarken sonbahar ayının kurumuş yapraklarının cızırtılarını duyuyorum, bu sesi seviyorum.
hızlanıyorum, daha da hızlı, daha da hızlı koşuyorum.
kafamdaki düşünceler özgür hissediyor, artık özgürüm.
ufak bir taşa takılıp düşüyorum, hızlıca kalkıp koşmaya devam ediyorum.
karşımdaki duran mor manolya desenli kapıyı görünce aniden duruyorum.
biraz tedirgin ve korkak adımlarla kapıya adımlıyorum.
kapının kilidini çeviriyorum
ve zaman akmaya başlıyor,
rüyadan uyanıyorum.
.
yazım hatalarım varsa üzgünüm, yazılarım benim ilk kalemlerimden.
çok basitsel yazdığımı biliyorum,
kendimi geliştirmeye çalışıyorum.
umarım beğenirsiniz.
yıldızlamayı unutmayın lütfen.
teşekkür ederim 💕
