defterinin sayfalarını karıştırdı.
üzgün hissediyordu, içinde tuhaf hisler vardı.
bir girdabın içindeydi.
paltosunu alıp dışarı çıktı.
ayakları onu nereye sürüklerse oraya gitmek istedi.
önce bir çiçekciye girdi, tüm çiçeklerin kokusunu seviyordu, bir süre kokuları içine çekti.
bir nebze de olsun rahatlamış hissetti.
bir buket yaptırdı.
gitmek istediği yeri biliyordu oysa.
ama gitmek istemiyordu belki de.
ayaklarının onu sürüklemesine izin verdi.
daha şık giyinmeliydim dedi içinden.
zihninin bir köşesinde dönen düşünceler onu kayıp bir gemi de gibi hissettiriyordu.
restoranta geldi.
gitarı aynı yerinde duruyordu,
son vedasını yaptığı gitarı.
bir daha dokunamamıştı, hiç cesareti olmamıştı.
derin bir nefesi içine çekti.
adımladı, gitarını eline alıp sandalyesine oturdu.
uzun süre çalmamış olmasına rağmen
aynıydı.
notalarını serbest bıraktı.
şarkısının sözleri dudaklarından dökülmeye başladı.
zihni daha da rahatlıyordu, kendine bu işkenceyi neden yaptığını bilmiyordu.
kendini tüm olanlardan dolayı suçlu hissediyordu belki de.
gitarını özlemişti, sonsuza kadar çalmak istiyordu.
gitarını alıp restorantan çıktı.
adımları onu mezarlığa getirdi.
ezbere bildiği yolda yavaş adımlarla ilerledi.
yüzü yoktu.
suçluluk duygusu daha da çok vücuduna yayılmaya başladı.
sahnedeki o anı unutamıyordu.
kurtaramamıştı dostunu.
ölmüştü.
kaç gün yoğun bakım kapısının önünde bekledi bilmiyordu.
günler geçmek bilmemiş, zaman durmuştu sanki onun için.
kaybetmişti onu.
buketi mezarına koydu, ve gitarını çaldı.
onun en sevdiği parçayı.
