⋆｡‧˚ʚ🍓ɞ˚‧｡⋆
Hyunjin masaları sildikten sonra köşedeki çiçekleri sulamaya başladı. Bir haftadır işler tahmininden iyi gidiyordu, annesi ise gitmek istediğini söylemişti. Jeju adasındaki ailesinin evine gitmeyi düşündüğünü söylediğinde ona bir bilet aldı. Artık şehirde durmak onu yormuştu. Kendi evlerini Hyunjin'e bırakmıştı artık orada yaşamak istiyordu.
Hyunjin bu fikire karşı gelemezdi annesi en rahat yaşamı hak ediyordu. Annesi gideceği için bir iki saate onu yolcu etmeliydi. Saate baktığında tam oturmuştu ki kapı açıldığında gelene baktı. Seungmin içeri gülerek girdiğinde o da güldü.
''Günaydın naber gün ışığı''
''Annemi göndermeye gelecek misin?''
''Tabii ki geleceğim, Changbin geliyor beş on dakikaya''
Hyunjin gülümseyip bara geçtiğinde Seungmin ise masaları düzeltmeye koyulmuştu. Az bir zaman geçtikten sonra Changbin geldiğinde üçü beraber kısa süreliğine dükkanı kapatıp eve doğru yürümeye başladılar. Changbin biraz huzursuz duruyordu, Hyunjin bunu fark edip dirseğiyle onu dürttüğünde Changbin ona baktı.
''Ne oldu?''
''Garip duruyorsun bir şey mi oldu?''
''Ya önümüzdeki hafta çok yoğun olacağım işlerden dolayı gerildim sanırım''
''Merak etme beraber çözeceğiz her şeyi''
Hyunjin gülümsediğinde Changbin elini omzuna attı ve gülerek eve doğru yürüdüler. Evin önüne geldiklerinde Hyunjin'in annesi valizleriyle kapının önündeydi ve bir şeylerle uğraşıyordu.
''Anne biz geldik''
''Aa geldiniz mi hemen? ben giderdim canlarım dükkan ne olacak?'' Annesi merakla Hyunjin'e baktı ve Seungmin araya girip gülümsedi.
''Sorun yok omma biraz kapatsak bir şey olmaz hadi arabaya geçelim valizleri alıyorum''
Hepsi arabaya geçtiklerinde Hyunjin kemerini bağladı ve yanında oturan annesine dönüp gülümsedi.
''Gittiğin için üzgünüm anne''
''Sakın üzülme oğlum.. zaten çok uzak değil yani gelirsiniz çocuklarla'' dedi ve gülümseyip elini uzatıp yanağını okşadı.
Annesini bırakmak onu üzse de artık evde rahat olacağı içinde mutluydu aslında. Ne olursa olsun evde yalnız olmayı seviyordu Hyunjin.
⋆｡‧˚ʚ🍓ɞ˚‧｡⋆
''Annem giderken ben ağlamadım sen neden hüngür hüngür ağladın Changbin geberdim gülmekten''
''Yah! tamam uzatma artık'' Changbin saçını düzeltip geriye yaslandığında Seungmin ve Hyunjin hala ona gülüyorlardı.
''Artık yalnızsın korkmayacak mısın evde?''
''Rahat edeceğim cidden korkmam.. sizi ararım korkarsam'' dedi Hyunjin Seungmin'e gülerek. Beraber dükkanda oturuyorlar bir yandan yoldan çekenleri izliyorlardı. Hyunjin arkadaşları konuşurken telefonunu eline aldı ve bildirimlere bakındı. Geçenlerde kaza yaptığı çocuğa hala geri dönüş yapmamıştı. Arkadaşlarına döndü ve mesajı açıp masaya koydu telefonu.
''Geçenlerde kaza yaptığım çocuk mesaj attı baksanıza, ne desem bilemedim''
Changbin telefona uzanıp mesajı okuyup geriye tekrar yaslandı ve dudaklarını büzdü. Seungmin telefonu eline aldığında Changbin konuşmaya başladı.
''Teşekkür ederim de geç ama yabancı mı nasıl yazmış öyle?''
''Evet yarı Koreli bilemedim.. neyse teşekkür yazayım''
