☆★▪︎「Kabullü Tutsak」

....

Gecenin bir yarısı, gene karanlık ormanda göğe doğru acı dolu bir çığlık  yükselivermişti.

Ardından ise sanki bundan zevk alır gibi kahkaha atan bir erkek sesi.

Adamdağınık sarı saçlara sahipti.yanları kazınmıstı,uzun ve kıvırcıktı.Eşi benzeri olmayan yeşil gözleriyle beraber gecenin karanlığında hiçliğe doğru parıldıyorlardı resmen.

Kendisine Salvador adını takmıştı. Buraya geleli ne kadar olmuştu? Aylardır mi , yoksa senelerdir mi buradaydı? Bilmiyordu. Bilemiyordu..

Tek bildiği,  burada garip bir huzurla dolması,  ve babası ; tanrısına karşı her daim çalışıp ona olan inancının yitip gitmesine izin vermeyeceğiydi.

Fakat birden irkildi,burnunun kanadığını fark edip toprağa damlayan kanını izledi.
İstemsizce bir gülümseme oluşmuştu bile ağzında.

Hızlıca elindeki silahı yere attı, çevresinde onu arar gözlerle bakti.

O buradaydı.
O , buradaydı!

Babası...biricik tanrısı olarak gördüğü efendisi.

Sonunda uzun ve yüzsüz varlık kendini göstermek için dışarı çıkmıştı. Garip uzuvları heryeri kaplamış, ağaçların köklerinde yavaşça geziniyordu.

Salvador'u gördüğünde yaratık biraz olsun başını aşağı indirdi ve Salvador'a baktı.

Salvador ise tam olarak bir çocuk edasıyla ona yaklaştı,önce büyük bir saygı ile önünde eğildi. Sarı bukleleri aşağı doğru eğilmişti ve komik bir görüntüye sebep olmuştu.

Yaratık ise yavaşça bir uzuvu ile Salvador'u sardı.
Salvador buna karşılık ise yaratığa sarildi birden.

Bir proxy'nin -Toby'nin bile- bunu yapması ne kadar etik ve doğru emin değildi. Sadece ona olan saygı ve derin sevgisine karşı koyamıyordu.

Yaratık ise sessizce onu izleyip başını okşamakla meşguldü.

"Aferin,iyi işti çocuk. "

Salvador hırıltılı sesin dediği şey ile gülümsedi. Bu halde bile buna mutlu olmak... emin değildi! Her zamanki gibi...

Diğer  vekillerden bazıları onu küçümsüyordu. Bazıları ise kafayı sıyırmış bir "deli" edasıyla onu süzerlerdi.

Peki ya kimin umurundaydı ki?

Slenderman böyle düşünmüyordu . En azından bundan emindi,hissettiği şey buydu .

Bir başkası deği kendini dahi umursamadan,ona adamıştı her şeyini...

"Neden öyle düşünmesin ki?" bu soru kafasını kurcalarken hala Slenderman'e sarılır vaziyetteydi.

Efendisi onu yavaşça bırakıp çekildiğinde ise gözlerini açmış,ona aşağıdan bakıyordu.

Gözleri tekrar yemyeşil bir şekilde parıldıyordu . 

Oysa hala bazı şeylerin farkında değildi . 

Slenderman hakkında yanıldığına inanmak istemiyordu.

Normal tabii;

Birine fazlasıyla değer verdikten sonra kim istesin aslında bunca şeyin yalan olduğunu kabul etmeyi ?