Hem

15. Tweede keer

Op Andreas zijn wekker stond dat het half een was zodra ik weer ontwaakte. De zon scheen door zijn oranje gordijnen heen. Ik voelde me nooit eerder zo uitgeslapen als toen. Ik rekte me uit en merkte nog een beetje pijn van gisteravond. Toen ik naast me keek zag ik een glas water en nog een pijnstiller liggen. Ik glimlachte en nam deze wel vrij direct in. Ik zat stil in het midden van zijn bed voor een tijdje en keek om me heen. Iets in deze kamer gaf me comfort. Misschien was het het feit dat ik hier een tijdje niet was geweest. Of alle herinneringen die ik me hier op had gedaan, met Andreas. 
Omdat de eerste keer dat ik hier kwam, hij van mij werd, en ik van hem. Ook al waren er niet alleen goede dingen gebeurd hier, toch leken alleen die te tellen. Het was net alsof ik alle verschrikkelijke dingen was vergeten, omdat de goede zoveel meer waard waren. Er klonk geklop op de deur. 

'Ja?' Vroeg ik verbaast, wie zou hier binnen komen? En waarom klopte ze eerst. De deur ging open en ik zag Jessie, Nils en Tom binnen komen. 

'Voel je je beter?' Jessie plofte naast me neer op het bed hij sloeg zijn armen om me heen en ik keek Nils en Tom verbaast aan.

'Waarom heb je hem meegenomen?' Ik knikte met mijn hoofd richting Tom. Hij wist niets van Andreas, en nu neemt Jessie hem doodleuk mee naar zijn slaapkamer! Toen ik naar Tom keek zag hij er toch redelijk rustig uit, hij keek nieuwsgierig om zich heen maar niet verbaast.

'Relax, ik heb het aan Andreas gevraagd en hij was er oké mee.' Nils bleef ongemakkelijk aan de rand van het bed staan. Ik hield mijn hoofd scheef en fronste.

'Kom je nog zitten?' Hij keek mij met een doodserieuze blik aan.

'Ik blijf het liefst zover mogelijk bij dat bed vandaan.' Zei hij monotoon. Ik keek Jessie even aan. Hij had verhalen gehoord, bijna dezelfde verhalen als Nils. Er zat veel verschil tussen mijn vrienden.

'Oké, dan moet jij het weten.' Tom ging op een stoel tegenover het bed zitten en Nils bleef leunen tegen het bureau aan. Opeens vroeg ik me af waar Andreas dat bureau voor zou gebruiken, hij heeft nooit op de middelbare school gezeten dus huiswerk heeft hij er nooit gemaakt. 

'Dus, doe je zo mee met het middagspel?' Ik verzat en merkte dat de pijn niet meer zo erg was.  

'Of heb je nog teveel buikpijn?' Ik keek Jessie fronsend aan, ik vervolgde mijn blik naar Tom die een grote grijns op zijn kop had en knikte. Juist, buikpijn. Ik had nu buikpijn.

'Oh nee, het gaat wel weer.' Mompelde ik zacht. Het verbaasde me dat Andreas niet had opgeschept over wat hij gedaan had aan onze vrienden. Want als er iemand goed was in het weggeven van teveel details, dan was hij het. Om eerlijk te zijn had ik er zelf geen moeite mee. Vooral omdat ik het heerlijk vond als hij over ons praatte, soms vergat ik alleen dat niet iedereen hier zo'n fan van was.

'Mooi, want we hebben je nodig.' Ik wreef met mijn handen door de haren en stelde me voor hoe door de war het nu zat. De deur ging open en Andreas verscheen. Hij had zijn lange haren in een klein staartje zitten en hij droeg mijn gympen en vest. Ik vond het leuk, ik vond het leuk dat we elkaars kleding droegen, om hem te zien in mijn kleren deed me goed. Het vest was hetzelfde rode vest van de drop. Ik dacht terug, daar leek ik geen goede herinneringen aan te hebben, zeker niet als ik terug dacht aan de dag erna, zijn ruzie met Jack, die dag kwam ik hier voor het eerst. Ik schudde de gedachten van me af en ik glimlachte bij het zien van hem, hij keek ons allemaal even aan.

'We gaan de groepsfoto maken.' Jessie sprong van het bed af.

'Kom we moeten opschieten, ik wil de beste plek hebben.' Hij liep samen met Nils en Tom langs Andreas af door de deur. Het bleef stil tussen ons. Hij keek me aan.

'Ga je mee?' Vroeg hij en ik hoopte dat hij hier kwam. Dat hij naast me op het bed plofte en me beetpakte. Gek genoeg op precies dezelfde manier als Jessie net deed. Maar hij deed het niet. Misschien had ik dan toch beter Jessie kunnen daten.

'Ja ik denk het wel.' Hij bleef staan, voor een tijdje. Hij zei geen woord en ik herkende hem even niet. Hij leek hier wel te staan tegen zijn zin in, alsof hij dit niet voor zijn eigen plezier deed.

'Lysa,' hij zuchtte en staarde naar zijn voeten 'het spijt me echt heel erg van gisteren.' Ik fronste, ging het nog daarover?  Hij had zijn excuses toch al aangeboden?

'Je was er niet klaar voor, en ik dacht niet helder na.' Ik stond op en liep naar hem toe. Hij keek sip naar de grond en een aantal plukken haar vielen voor zijn ogen.

'Andreas.' Hij keek me aan, ik zag de schuld en bezorgdheid in zijn ogen. Waarom? Ik dacht dat ik al duidelijk had aangegeven dat het ging. Al heb ik wel veel gezeurd, misschien iets teveel. Ik kon soms best dramatisch zijn. Zeker als je terug denkt aan die keer dat ik mijn been brak. 

'Het is oké.' Ik ging tegenover hem staan en ik legde mijn armen op zijn schouders.

'Sterker nog,' mijn blik ging van zijn lippen weer terug naar zijn ogen 'ik wil dat je het nog een keer doet.' Het was waar, wat ik zei trouwens. Hoeveel ik ook geklaagd had na de eerste keer, en hoeveel spijt ik er van had was niet bij te houden. Maar het liet me achter met een ding.
Hoe zou de tweede keer zijn? Er was weer diezelfde nieuwsgierigheid als bij de eerste keer, hoe was de tweede keer?
Andreas keek me verbaast aan en zijn sippe gezicht veranderde langzaam naar een grijns.

'Oh ja?' Ik knikte. 

'We zouden het kunnen afwisselen, steeds om de beurt tot we niet meer kunnen en iets anders moeten verzinnen.' Ik begon beelden voor me te zien en Andreas handen gleden naar mijn onderrug. Hij had een brede grijns op zijn gezicht en hij lachte zijn tanden bloot.

'Dat klinkt leuk, wanneer heb je tijd?' Onze stemmen werden zachter en zwoeler en onze gezichten kwamen dichterbij elkaar.

'Geen idee, maar voor jou blijf ik nog wel even ziek.' 

'Dat kan helaas niet want ik begreep net van je team dat ze je nodig hebben.' Ik streek met mijn linkerwang tegen zijn linkerwang aan en fluisterde in zijn oor.

'Maar ik heb jou nodig.' Hij kuste mij en we liepen al zoenend terug naar het bed waar we vanzelf in vielen. Andreas kroop boven op mij en ik werd gek vanbinnen door alle intensiviteit en opgewondenheid. 

'Wacht.' Hij trok zijn gezicht een stukje bij me weg en hij staarde naar mijn buik.

'Groepsfoto, juist, daarvoor kwam ik. De groepsfoto.' Ik begon te lachen en we liepen met zijn tweeën naar beneden en al snel naar buiten. Voordat we ons aansloten bij de groep ging ik voor hem staan.

'Zit mijn haar een beetje goed.' Hij ging er door zijn handen heen en fatsoeneerde het.

'Ja, nu wel.' Ik glimlachte en liep naar mijn groepje heen en nam plaats naast Jessie.

'Weet je zeker dat het gaat?' Vroeg hij bezorgd voor de zekerheid. Het kon namelijk niet beter.

'Ja, maak je maar geen zorgen.' Hij sloeg zijn arm om me heen voor de foto en we lachten naar het vogeltje. Nadat de foto gemaakt was kwamen alle groepjes bij elkaar om een foto te maken met alle leden van het kamp. Ik zigzagde tussen mensen door om bij Andreas te komen. Ik legde mijn arm om hem heen en hij draaide zijn hoofd.

'Hee.' Zei hij zacht. 

'Hee.' Zei ik terug. Daphne stond achter de camera en gebaarde met haar hand dat we dichter bij elkaar moesten gaan staan. Ik leunde met mijn hoofd tegen dat van Andreas aan en hij legde zijn arm ook over mijn schouder heen. De zon scheen op ons gezicht en ik sloot mijn ogen voor een moment door het felle licht. Ik voelde Andreas' vingers mijn bovenarm kietelen en ik genoot van zijn kleine aanraking. Er kwamen meer mensen voor en achter ons staan. Daphne begon af te tellen. Ik keek Andreas aan, we glimlachten naar elkaar en keken daarna synchroon voor ons uit.