Bittersweet Summer

Prologue

Summer. One word, six letters that could change my entire mood into sour. I never liked this season, I prefer winter. However, since it's been awhile nang lumipat kami rito sa Pilipinas, maybe 4 years ago?

A lot of people gets excited when summer is coming, but I don't. I don't like the hot weather, it makes me feel like my eyes are burning. Hindi ko lubos maintindihan ang mga taong mahilig sa summer, gusto lang ata ng bakasyon.

Speaking of vacation, all my friends are spending their vacay-days sa Japan, that was their plan before summer and now, instagram stories na nila ang laman ng feed ko. I turned off my phone, it's making me frustrated maybe because hindi ako kasama? or maybe, i am frustrated kasi hindi ako pinayagan ng father ko to go with my friends kasi ang gusto ay pumunta na naman ako sa Isla.

Aside from Summer, i also don't like provincial life. It's boring. The landscapes can truly be enjoying but minsan nakakaumay rin. I love my city life, i get to enjoy myself like shopping, coffee self date, movies. If people are going to ask wether i like parties, no. Aside from i am still a minor, I don't like crowded and loud places — it's disturbing my peace. You can say that i dislike thousands of stuff, i ain't gonna deny that.

“Haliya, get down here. Nandito na ang sundo mo.” And that...is my brother. Hindi siya makakasama sa akin ngayong taon sa isla since nagsisimula na siyang mag work sa hospital. My brother is a medical doctor, wala pang residency and according to him, saka na daw siya kukuha ng residency kapag may girlfriend na siya, funny to think na magkaka gf pa siya.

“Mag behave ka sa lolo mo, Haliya. Matanda na iyon, alagaan at hindi 'yung pinapasakit mo ang ulo ni lolo.” dagdag pa ni kuya.

“Excuse me? Sa ating dalawa, ikaw ang mas sakit sa ulo, Kuya.”

“Excuse you din. Kahit sakit ako sa ulo mahal ko si lolo 'no.”

“Tigilan niyo na iyan, magkakapikunan na naman kayong magkapatid. Hashiel, stop teasing your sister.” Natigil kaming dalawa nang marinig namin ang boses ni Mamu mula sa kusina.

“Hindi po ba kayo sasama sa paghatid sa akin?” Nalulungkot kong tanong.

“We want to, but we can't. May work ang kuya mo, your father and i need to attend several meetings today. Don't worry, darling. We'll call you from time to time. And 'wag kana mag tampo sa Papu mo ha.” Lihim na lamang akong napairap sa mga comforting although not so very comforting words ni Mamu. Like, what else can i do?

Sumakay na ako sa kotse at kumaway kay Kuya at Mamu. I'm sure that my father is busy na naman, lalo na at hindi man lang niya pinanood ang pag-alis ko.

Habang nasa biyahe, iniiwasan ko ang makatulog kaya inabala ko na lamang ang sarili ko sa phone at naki-update sa mga friends ko.

@hali_aya: update? how's japan?

@marylamb: omggg! imissyou, hali! sana ay kasama ka namin ngayon huhu.

@dimmysolie: enjoying, hali. ikaw? papunta ka na ba sa island? i hope that you will also enjoy your vacation there. don't worry, if makakauwi kami ng maaga, we can go there sa isla para 'di mo kami mamiss.

@lovemora.vill : i'll buy you a set of  make up, hali. stop the tampo na. update us also when u are there na sa isla, okay? love u, girl!

@lukessme_ : miss kana daw ni Isa.

@fern.isaac: gago.

@fern.isaav: take care and stay safe, haliya.

I only hearted their message since i am also lazy to reply sa lahat ng chat nila. I know that they are enjoying their trip and i am happy for them, pero alam ko na hinahanap-hanap nila ang presensya ko.

Pagkarating sa airport ay hindi na ako nagpatulong pa sa driver namin, pinauwi ko na lamang ito agad. I can handle myself. Hindi naman ako masyadong nag tagal dahil sinakto ko lang ang oras ko sa oras ng flight ko. Halos hindi ko rin namalayan ang biyahe dahil paggising ko, nag lalanding na ang eroplano.

Nakita ko ang isang banner na may nakasulat na ‘Haliya Vuena, welcome home!’ I felt my eyes twitching because of the sentence that was written on the banner. First, this is not my home. Second, I don't want this kind of home.

“Hey, put the banner down.” Ani ko ng makalapit sa lalaki.

“Ikaw po ba si Miss Haliya Vuena?” Tanong nito.

“Obviously, yes. Let's go, pagod na ako and I want to sleep.” Iniwan ko na sa kaniya ang lahat ng gamit ko at nag tuloy tuloy sa paglalakad.

“Where's the car?” I asked when i saw nothing but pedicab.

“What is this thing?” i asked again, feeling horrified because i think i know where is this going.

“Ah, miss iyan po kasi ang sasakyan natin.”

“You want me to ride there? Is that even safe?”

“Safe iyan, miss. Sakay na.” My brows arched when i noticed that he is speaking casually towards me. That's odd.

Sumakay ako sa pedicab pero my curiosity is bothering me. Halos wala akong nakikitang sasakyan na bumubuga ng usok. Puro bosikleta, at pedicab lang. I think only the jeeps ang bumubuga ng usok dito.

“Bakit walang kotse at iba pang transportations dito?” Tanong ko.

“Hindi gusto ng may ari ng isla ang maraming usok. Gusto niya ay manatili ang isla na malinis at malaya mula sa polusyon.” and again, my eyes twitched again. Grabe naman.

Hindi kami ang may ari ng isla pero malaki ang lupang pag mamay ari ng pamilya namin sa islang ito.

Pagkarating namin sa rest house ay ibinuhat na nung lalaki ang mga gamit ko. Sinalubong kami ni Lolo, niyakap ko ito ng mahigpit. I may not like this island but i love and miss my lolo. Binitawan ako nito at hinarap ang lalaki.

“Maraming salamat, Gabriyel ha. Hindi ko na kasi kayang sunduin itong munting prinsesa namin dahil na rin sa sakit ng aking katawan.”

So, my grandfather know this guys. hmmm.

“Wala po 'yon, Lo. Mauuna na po ako.”

“Aba ay kung ayos lang sa iyo na dito kana mag tanghalian.”

Tumingin muna sa akin 'yung lalaking nag ngangalang Gabriyel bago tumango kay Lolo at nagpasalamat.

I don't really know a lot of things sa kusina kaya i stayed sa living room and updated my friends and my family na nakarating na ako sa isla.

I saw that guys named Gabriyel, helping my grandfather preparing lunch. He seems close kay Lolo.

Tinawag na ako nang kakain na. I sat beside my looo, kumabaga pinapagitaan namin si lolo, and Gabriyel is in front of me, eating with his...bare hands? At ganun rin si Lolo. Should i eat with my bare hands too? I shook my head and decided to eat with spoon and fork.

After lunch ay umuwi na si Gabriyel. Lolo went to his room dahil nananakit na naman daw ang balakang nito. Naiwan naman akong mag isa, one of the reason why i don't like this island because i feel alone.

I decided to go out and watch the waves. I also saw some children, playing, running and splashing water with each other. I got unintentionally splashed with the water, the kinds stopped playing and look at me. Nagulat ako sa biglaang pagkabasa ko kaya hindi ako agad nakapag react nang may lumapit na bata sa akin.

“Ate, kamukha niyo po ang drawing ni Kuya.” The girl stated that made me frown. Drawing?

“Gabiyena! Ayan na nga ba ang sinasabi ko, nakakabasa kayo ng tao. Tsk.” Biglang sumulpot si Gabriyel sa harap ko na may dalawang face towel.

“Oh , pamunas mo.” he handed me the towel and i wiped my face with it.

“Kuya, siya po 'yung nasa drawing niyo! ang dalaga ng Familia Vuena!” natutuwang sabi ng bata.

I looked at Gabriyel with confusion in my eyes, umiwas ito sa tingin at awkward na tumawa.

“Hindi siya iyon. Mas maganda iyon.”

Is he saying that I'm ugly?!