Bir yağmur damlası daha damladı zamana. Kırdı acılarımı, yıktı geleceğimi, bitirdi umutlarımı. Belki yağmurdan çok, zamansızlık canımı yakardı.
Bazen, keşke böyle bir hayatım olmasa da, mutlu olsam, diye geçirirdim içimden. Ben mutluluğu isterken, ne olduğu bile belli olmayan, karabulut gibi çökmüş uçurtmanın peşine takılmıştım.
Uçurtma yükselmişti. En tepeye, şüphesiz.
Yukarıya çıkamamıştım. Aşağıdan seyretmiştim. Yukarıdan güzel gözükürdü her şey. Kusursuz. Ben de öyle düşünürdüm... Alttakiler kirleniyordu çünkü.
Temizlenemezdi.
İnsanların gülümseyişleri ise bir bildirimdi yaşama dair. Yavaş yavaş onlarda silindi dudaklardan, hayat denen illet soldu. Yere düşüp, ezildi.
~~
Yanımda olacağınıza inanıyorum, tüm kalbimle! Desteğinizi alabilirim umarım. Yorumlarınızı bekliyorum. Kendinize iyi bakın!
Seviliyorsunuz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dolunayın Doğuşu
RomanceEn'lerde olmak ister insan. En büyük, en güzel ve en kusursuz. Ama insan bir şeyi olmadan yaşayamaz... Kalp. Evet, kalp. Herkesin bir gece yakıp küle çevirmek istediği... Ama bir kalp külken, zaten küle çeviremezsin. Yaşarsın, kalbini daha da acı...
