Anlıyorsun..
Sabah uyandığında telefonunun hic çalmadığını hissedince
Elinle yatağın içinde telefona ulaşmak için çabalamayınca
Telefonda mesajlara bakmak için acele etmeyince
Baktığında ona dair hiç birşey görmeyince
Bütün hesaplarini kontrol ederken kendini bulunca
Onun ne yaptığını bulamayınca
Ona ulaşacak kimsen kalmadığında
İçindeki o duygu boşluğu iki kat daha fazla artınca
Aynada şiş gozlerine daha cok kısarak acınası haline bakarken
Gözlerin eskisinden cok daha fazla dolunca
Telefonun calınca koşmaya tenezzül etmeyince
Yemeğini yiyip yemediğini kimse sormayinca
Gunlerin herhangibir onemi olmayinca
Attığın adımın, aldıgın nefesin hesabı sorulmayınca
Aylardan bir gunun ozel bir anlami kalmadiginda
Gittigini anliyorsun...
Ama sen sabah uyandiginda, telefona baktiginda, sabah oglen aksam ogunlerini kacirdiginda gece uyuyup uyumadigini kontrol etmeyen biri olmayinca sabahladiginda sana kizan birinin varliginin yokluguyla sinandiginda yalnizsin. Yalnizim.
22 yaşinda 22 asirlik acilarla birakildim. Tirnak uclarina kadar aciyla kavrulan, kalbinin gogus kafesine sigmamasini daha simdiden tadan, saclarinin her bir telinin milyonlarca kez kirilmasina sahit olan hayallerinin kurbani ben. Sensizim sessizim. Unutmam, gülüşünü, bakışını, masum sarılmanı, bana sığınmanı.. Unutmam. Sen unutmam icin beddualar yagdirirken geceme, ben hatirlaman icin dualar edecegim...
