"ලවන්‍යා මං කියන දේ අහලා ඉන්න..
"තවත් මොනවද දෙමුන කියන්න තියෙන්නෙ ඔයාට..?
"මං ඔයාට ආදරෙයි කියලා..
"හහ්..?? ආදරෙයි..?
"ඔව්.. මං ඔයාට ආදරෙයි..
ගැටවරයා ලවන්‍යාගෙ ඒ අඩලම රත ගැහිලා තිබුණ ඇස් දිහා බලාගෙන කිව්වෙ ඉවසීමෙන්.. නමුත් ඒ ගැටවරයගෙ ඇස් වලින් පවා ලවන්‍යාට පෙන්නුවෙ ඒකගෙ හිතෙ තියන ආදරෙ බොරුවක් නෙවෙ කියලා වෙද්දි ඒ ඇත්ති එහෙන්ම එකිලාගෙ ඔලුව ගැටවරයගෙ පපුවෙ ගහගෙන තුරුල් වුනෙ උගෙ උණුහුමට..
එක අතක් උරහිස් වටා ගිහින් තියෙද්දි අනෙක් අත එතිලා තිබුණෙ ඉණ වටා විතරක්ම නෙවෙ ඒකගෙ තොල් රැදිලා තිබුණෙ එකිගෙ නලලෙ පැත්තක...
ඒ වගේම දෙමුණ ගැටවරයට මතක් වුණේ මීට අවුරුදු දෙකකට කලින් වුණ එ පොරොන්දුව........
*අවුරුදු දෙකකට පෙර: 1969 වර්ෂය*
"දෙමුන.. හහ්ම්..... මට දැනෙනවා.. මං.. මං මැරෙන්න.. ලං වෙලයි ඉන්නෙ....
"මං දන්නවා.. උඹ මේ හැමදේම කලේ.. මගෙන් පලිගන්න... ඒත් බං.... මගෙ අහිංසකී... ඒකි පලි නැ බං....
"දන්නවද... එකී මාස දෙකක් තිස්සෙ විදෙව්වා... ගෙයින් එලියට යන්නැතුව... එකි රැයක් දවාලක් නැතුව ඇඩුවා... හරියට බඩ කට පිරෙන්නවත් බත් ටිකක් කෑවෙ නෑ...
"මට සමාවෙයන් හංසිඳු.. මට බෑ උඹට මැරෙන්න දෙන්න...
ගැටවරයා එ වෙද්දිත් උන්නෙ හංසිදුගෙ රෝහල් ඇද පාමුල.. මැරෙන්න මොහොත මැරෙන්න ලං වුණාම ඕනම එකෙක්ට ඒක දැනෙනවා.. බ්ලූස්ටින් දේවදූතයටත් ඒමයි..
"හහ්ම්.. දැන් පරක්කු වැඩි... දන්නවද උඹයි සලිතයි එකතු වෙලා මගෙ නංගිට කරපු අපරාදෙට එකි විදවපු තරම.. සීයට, වෙන ගෑනියෙක්ට තියා මටවත් එකි ඒක කියාගන්න බැරුව බයෙ, ලැජ්ජාවෙ හිතින් විදවපු තරම දන්නවද..?
එකි බලාගත්ත අත බලාගෙන කට්ට කරුවලෙ අහුමුල්ලකට වෙලා ඉන්න හැමවෙලේම එකිව ලගට අරන් ඔළුව අත ගගා ඉදලා අන්තීමෙට ඒක කිව්වා මට අද වගෙ මතකයි.. වචන පැටලි පැටලි අයියේ කිව්වා.. අඩලම තඩිස්සි වෙලා තිබ්බ එ ඇස් වලින් මගෙ දිහා බලාගෙන 'අයියේ දෙමුන අයියයි සලිත අයයි මට.. මට...' එච්චරයි එකි කියෙව්වෙ.. ආයෙත් මගෙ පපුව අස්සෙ මූණ හංගන් අඩන්න ගත්තා..
