Ben Veysel.. Mehmet ile Özlemin oğlu, doktor Kenan'ın kardeşi Veysel. Okulu sürekli birincilikle bitiren Veysel. Herkesin kıskandığı fakat o kadar da mükemmel bir hayatı olmayan Veysel. Hayatın altında ezilen ama kimseye birşey belli etmeyen Veysel. Yarım kalmış bir insan..
Hayatımın yolunun değiştiği, mahvolduğu gün belki de o gündü. Abimin yuvadan ayrıldığı o gün..
~~~~~~~~~~
İkindi vakitleriydi. İki kardeş odalarında Kenan valizini hazırlarken Veysel de onun yatağına oturmuş onu izliyordu.
Artık liseliydi Kenan. Yaşadıkları yerde kaliteli bir lise olmadığından başka bir ildeki fen lisesine gitmek istemişti. İstediği fen lisesini kazanmıştı da yarın amcası, kuzeni ve babası ile beraber gideceklerdi.
Kenan valizine eşyalarını yerleştirirken bazı eşyalarını da Veysel'e gösteriyordu. Gözüne son doğum gününde kardeşinin ona aldığı feberbahçeli kalem çarptı. Kenan normalde Galatasaray'lıydı. Ama Veysel Fenerbahçeli olduğu için abiside Fenerbahçeli olur diye almıştı bu kalemi. Kenan kalemi gülerek kardeşine gösterdi. Kardeşi de gülmüştü.
Kalemi kalemliğine yerleştirirken "Valla biz çocukluk aşkımızdan vazgeçmeyiz canım kardeşim" dedi. Veysel cevap vermek istesede vermedi, veremedi. Çünkü ağzını açtığı an ağlayacağını biliyordu.
Kenan işine devam ederken gözüne başka birşey çarptı. Yine Veysel'in yaptığı bir hediye. Anneannesinin verdiği cep saatinin içine ikisinin olduğu bir fotoğrafı yerleştirmişti. Gözünden bir yaş süzüldü, burukça gülümsedi fotoğrafa. Tekrar Veysel'e gösterdi.
Veysel görünce dudakları titremeye gözünden yaşlar süzülmeye başladı. Kenan yerinden kalkıp titreyen sesiyle "Ama yapmayacaktık böyle " dedi ve Veysel'in yanına oturdu.
Veysel Artık hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı. Kenan onu kendine çekip saçlarına bir öpücük kondurdu. Veysel nefes nefese "Yalnız kalacam" dedi.
Kenan kardeşinin yüzünü ellerinin arasına aldı. Gözyaşlarını sildi. "Abicim anam var babam var.. Hem ben geri gelicem 15 tatilde, bayramda, yaz tatilinde hep gelicem ben"
Veysel abisinin boynuna atladı. Ağlaması durmamıştı. Gözünden hala yaşlar akarken "Söz ver" dedi.
"Söz. Abi sözü "
Veysel hala ağlıyordu. Onunla birlikte Kenan da ağlıyordu. Veysel ağlamaktan yorgun düşmüştü. Kenan da onun bu halini fark edip yavaşça kendi yatağına yatırıp üstünü örttü. Valizini toplamaya devam etti.
~~~~~~~~~~
Akşam yemeği hoş sohbetler beraberinde yenmiş sonrasında Kenan erkenden yatmıştı. Sabah erkenden yola çıkacaklardı. Veysel ise abisine resimler yapıyor, sözler yazıyordu. Hediyelerini bitirdiğinde gizlice abisinin çantasına sıkıştırdı.
O da uyumak için yatağına geçecekti. Yatağına uzanıp abisini izledi. Başkaları için güzel bir görüntü olmayabilirdi ama Veysel için Dünyadaki en güzel görüntüydü. Hele ki bugün için önemi büyüktü. Çünkü yarın akşam bu manzarayı göremeyecekti. Sadece yarın akşam değil. Aylarca görmeyecekti.
Sabaha kadar abisini izlemek istiyordu. Ama uyku yavaş yavaş gözlerini kapatıyordu. Yatağından kalkıp abisine sarıldı ve yanağından öptü. Kenan'ın yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu. Veysel yavaşça bir kedi gibi abisinin yanına kıvrıldı. Son gecelerini onun yanında uyuyarak geçirmek istemişti.
~~~~~~~~~~
Kenan sabah erkenden uyanmıştı. Kardeşini yanında görünce burukça gülümsedi. Artık sabah uyandığında gördüğü ilk şey kardeşinin yüzü olmayacaktı. Sabah sabah onu sinir edemeyecekti. Gözünden birkaç damla yaş aktı. Kardeşini saçlarından uzunca öptü. Hazırlanıp dışarıya çıkmışlardı.
Veysel uyandığında abisini göremeyince telaşla yataktan kalktı. Hemen pencereye koştu. Abisi annesi ile vedalaşıyordu. Üstünü değiştirmeden terliklerini giyip koşarak dışarı fırladı.
Hemen abisine sarıldı, ağlıyordu. Kenan da sıkıca ona sarıldı. Veysel gibi hıçkıra hıçkıra olmasada o da ağlıyordu. Hiç birşey demeden sadece sarıldılar. Gidecekleri zaman Kenan kardeşini yanağından uzunca öpüp "Görüşürüz " dedikten sonra arabaya bindi.
Araba yavaş yavaş uzaklaşırken annesi arkalarından su döktü. Veysel de dolu gözlerle el sallıyordu. Araba bir süre sonra gözden kayboldu.
Özlem ile Veysel eve geçtiler. Veysel koşarak abisinin yatağına gitti. Evde kalmış bir kazağına sarılarak ağlamaya devam etti.
~~~~~~~~~~
Abimi bekleyişim o gün başladı. Her geçen gün biraz daha içime kapanışım o gün başladı. Yalnızlığım o gün başladı belki de. Ya da ben öyle zannediyorumdur.
Tek bildiğim sürekli olan ayrılıklar. Ben sürekli abimden ayrı kaldım. Lise, üniversite, meslekti falan filan derken ben büyüdüm.
Ne çok isterdim abimin yanında büyümeyi. Ama ben bi başıma, Yalnız başıma büyüdüm. Ne kadar acı bir gerçek olsada gerçek bu ben büyüdüm artık. Yalnızlıkla, acıyla, sessizlikle büyüdüm ben.
