metroda yere bakan bakışlarım,
bu sefer bir şeylerin farklı olacağını zannettim.
ama aynı şeyler yaşandı yine.
ve bu zaten belliydi bile,
doğduğum andan itibaren lanetliydim.
bu nedenini bile bilmediğim bir ceza mıydı?
eve doğru giderken yavaş adımlarla yürüyorum,
biliyorum hayattaki güzellikleri göremeyen bir kadın umudunu kaybederdi,
birine muhtaç olmayan bir kadın ise asla yalvarmazdı.
ama gözlerimi göğe çevirip şunları söyledim,
yalvarıyorum, dizlerimin üstüne çöküyorum
biri üstümdeki laneti değiştirsin
para, pul istemiyorum sadece beni çıkarsız sevecek birini istiyorum
bir kez olsun o çok sevilen kişinin ben olmama izin ver
eğer kaderim tekrar yazılabiliyorsa bunun için kime gitmem gerek?
kader kartları masada,
benim kartlarım sadece yıkılan kuleyi gösteriyor
kılıç üçlüleri, şeytanlar, her şeyi batırıyorlar.
o çekik gözlerin,
gittikçe sevgiden uzaklaşan cümlelerin.
hâlâ seni mi düşlüyorum?
lütfen, dizlerimin üstünde yalvarıyorum
kaderim bir kez olsun değişsin
dünyaları hükmetmek istemiyorum, sadece bana olan sevgisinden her gün emin olabileceğim birini istiyorum
bir kereliğine "o" insanın ben olmama izin ver
eğer zinciri kırabilmemin yolu varsa söyle daha nereye gitmem gerekiyor?
ve tıpkı küçük bir çocuk gibi düşünüyorum,
her şeyin sonuna geldiğimi ve hiçbir şey başaramadığımı hissediyorum.
aciz olmayan bir kadın böyle şeyler için üzülmez.
ama ben delirmiş gibi aklımı yitiriyorum.
ve aynalarla konuşup öfke yağdırıyorum.
tüm tuhaf insanlarla masaya oturuyorum,
güçlü bir kadının böyle şeylere ihtiyacı yoktur.
ama bakımsız kalırlarsa en sert heykeller bile paramparça olur.
çok korkuyorum kendi kaderimi kendimin mahvediyor olmasından,
daha bir kere bile sevilemeden.
ben sadece birkaç günlüğüne mutlu eden bir çiçekten ibaretim, görüntüsüne alıştığında hiç önemi kalmayan.
tüm karanlık iç dünyamı içimde tutuyorum, çünkü biliyorum birileri elbet bana bunların geçeceğini söyleyecek.
kaderimi değiştirebilmek için daha ne yapmam gerek?
ellerim kalbimin üstünde.
neredeyse başardığımı sandım,
yine en başa dönüyorum.
ağır adımlarla eve yürüyorum,
sanırım muhtaç bir kadın tüm hayat anlamını kaybederdi,
kendinden emin bir kadınsa hayatına devam ederdi.
bense gökyüzüne baktım ve şunu söyledim,
yalvarıyorum, dizlerimin üstündeyim...
-24.06.24
🤍
