"Ate, pinapatawag ka ni Daddy."
Bumuntong-hininga ako at tumango sa kaniya.
"Susunod ako."
Nang makalabas na siya ay napahilamos ako ng mukha. Sermon na naman ang katapat ko nito. Tumayo na 'ko at chineck ang sarili sa salamin. Hawak ko na ang doorknob at akmang bubuksan ko na nang kusa na lang itong bumukas.
"Torielle," Maotoridad na wika ni Dad. "What are you thinking?" Malumanay ngunit halata sa boses niya ang iritasyon.
Alam ko na agad ang tinutukoy niya. Sigurado akong kahapon niya pa nalaman 'yon, overtime nga lang siya sa trabaho kaya hindi siya agad nakauwi.
"I was bored." Walang emosyon kong sambit.
I know I was so disrespectful talking to my father like this. But who can blame me? Siya rin naman ang may kasalanan kung bakit ako nagkaganito. I hate this side of myself but I also can't help it. If hurting someone is not normal for him then hurting someone is a pleasure for me.
"When will you ever learn, Torielle?!"
Right. When will I ever learn? Na-guilty tuloy ako bigla. Nag-aya lang naman ako ng suntukan, ah? Hindi naman ako nahuli at na-guidance. Sinumbong lang talaga ako ng mga kaklase ko. But I came back home unscathed so what's the big deal? Hindi naman siya ang nagturo sa 'kin pa'no lumaban. Hindi naman siya ang nandiyan para sa 'min no'ng may mga sugat kami.
"Sorry," Nakayuko kong sagot. That was not sincere pero para matapos na ang usapan, nag-sorry na lang ako.
Wala na siyang nagawa at umalis na lang. Nakakainis! Bakit ba kasi nagkaganito ako? Hindi ko rin alam! Sinisisi ko si Daddy, oo, pero alam kong kasalanan ko rin. I let my emotions eat my brain, kung kaya't ganito na lang ang naging epekto sa 'kin.
Padabog akong humiga sa kama. Kinuha ko ang cellphone ko at nagtext kay Eya. Tinanong ko lang kung wala ba siyang ginagawa ngayon. Mga 15 minutes bago siya mag-reply sa 'kin.
From: Eya
aalis me babez, tom na lang hihiz
Wala akong choice kung hindi umalis muna rito sa bahay. Alam kong galit pa rin si Daddy sa 'kin. Kinuha ko na ang hoodie ko at sinuot 'yon. Nilagay ko na rin sa magkabilang bulsa ang cellphone at wallet ko.
I don't know where I'm going so I just randomly walked until I found a cafe. Pumasok ako ro'n ng walang pag-aalinlangan, what could possibly a cafe do to me, right? Parang library ang itsura ng interior nito, I can already sense calmness and peace. I'm not really into reading but I do love books. May mga bookshelf sa magkabilang side ng cafe, may nakasulat kung fiction, non-fiction, basta mga genre na pwedeng pagpilian.
Just wow, I never thought of a cafe like this! This is not my type of comfort but this will definitely ease my mind. This is perfect for coffee girlies and nerds. Though I'm not that type of girl. Nag-order lang ako ng Matcha Latte dahil hindi naman ako gano'n kagutom. Gusto ko lang talaga magpalipas ng oras dito. Hindi ako nakitang umalis ni Daddy pero nakita ako ni Lei, alam kong sasabihin niya naman 'yon kay Dad.
"Matcha Latte for Ms. Torielle!"
Tumayo na agad ako at kinuha ang inorder ko. Ayaw kong makaistorbo sa mga nagbabasa, ayokong gumawa ng eksena. Hindi naman ako gano'n kawalang hiya!
Pagkakuha ko sa inorder ko ay agad akong sumimsim do'n. It's good and creamy. Naglakad ako papunta sa bookshelf na kanina lamang ay tinititigan ko. Agad na hinananap ng mga mata ko ang 'romance' section. I maybe a badass but I do appreciate romance books. I'm not smart either but I'm not dumb.
Nang makakuha na 'ko ng librong balak kong basahin ay bumalik ako kaagad sa pwesto ko kanina. Umupo ako at inilapag ang inorder kong Matcha sa lamesa. Inilapag ko rin ang librong kinuha ko sa lamesa. I'm not really in the mood to read right now so I just blankly stared at the book.
Ilang minuto rin akong nakatulala sa librong 'yon hanggang sa mapag-isipan kong ibalik na lang 'yon sa bookshelf. Tumayo na 'ko para ibalik ang libro. It felt stupid for not reading it but I'll definitely come back here to read that book. Sakto namang pabalik na 'ko sa upuan ko nang biglang tumunog ang cellphone ko.
From: Dad
Where are you? Come back home, ASAP.
Here we go again. Hindi na 'ko nagdalawang-isip na ubusin ang iniinom ko dahil konti na lang naman 'yon. Dali-dali kong tinapon ang cup na pinaglagyan sa basurahan.
"Thank you for coming, Ma'am!"
What a nice way to capture a soft person's heart. Kaya siguro binabalik-balikan ang cafe na 'to. Well, I would love to spend more time here but I can't disobey my lovely Dad. Alam kong hindi naman siya galit but I know something might've came up.
"Fuck," I murmured. It was raining!
Naglakad lang ako papunta rito. Wala akong dalang payong or kahit ano! Alangan namang magpa-grab ako? Mga 5 minutes nga lang ang nilakad ko rito kaya 'wag na lang. Baka sabihan pa 'kong tanga ng grab driver, eh.
Hindi naman masyadong malakas ang ulan pero ayokong mabasa 'no. Kaya ko namang maghintay na tumila pero ayokong humarap sa matinding digmaan pag-uwi. Kapag naman nagtext ako kay Dad baka lalong uminit ang ulo sa 'kin! I already know his response. 'Bakit hindi ka nagdadala ng payong?' 'God, Tori! Why not bring an umbrella next time?' So.. I won't bother to text. Kanina pa naman siya galit sa 'kin, kaya kahit anong gawin ko, galit siya pa rin naman siya pag-uwi.
Ugh! Fuck. Susugurin ko na lang ang ulan. I don't have a choice! Hindi naman malakas at hindi pa naman kumikidlat. Hindi naman mahina ang resistensya ko kaya hindi naman siguro ako magkakasakit agad. I can ran fast either.
I am running as fast as I could.
Takbo dito,
Takbo do'n.
Not until... I bumped into someone.
I looked up and saw a familiar face.
That face.. it's still the same. Still the same as before. It still has that effect on me.
We met again.
Umuulan na naman.
It was also raining the day when we first met..
And now, it's raining.. again.
YOU ARE READING
Even For Awhile
RomanceNote: This story is flawed. If you're into flawless plot and characters then don't continue. Typographical and Grammatical errors are ahead. *** (EDITING)
