Χάρηκα που επιτέλους άνθισαν πάλι τα λουλουδάκια της αυλής σου
Τα είχες παρατήσει τα έρημα για λίγο καιρό. Αλλά άρχισες να τα προσέχεις πάλι. Από την αρχή.
Γύρισες ένα βράδυ όμως και τα βρήκες παραπονεμένα τα καημένα. Μουντά.
Από την κάψα σου να τα δεις πάλι σθητά, πετούσες το νεράκι με δύναμη και δεν υπολόγιζες την ποσότητα αυτού.
Έχασες το μέτρο.
Ύβρις.
Ύβρις, διότι το ίδιο ακριβώς έκανες και με τον εαυτό σου. Πάλι.
Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως λένε.
Έχασες πάλι το μέτρο.
Υπήρχαν ενδείξεις που δεν ήθελες να αναγνωρίσεις.
Τα παραπάνω τσιγάρα, η διέξοδος στο αλκοόλ, το ακατάστατο σπίτι σου, οι αϋπνίες, οι αγρυπνίες, οι ολονύχτιες.
Οι τσόντες, οι ατελείωτοι διπλοί καφέδες, οι δύσπνοιες στη μέση της μέρας, τα ασιδέρωτα ρούχα σου, τα γεμάτα ως απάνω τασάκια, ο βαρύς αναστεναγμός.
Και το χειρότερο απ'όλα.
Το χειρότερο:
Η ατελείωτη ανάγκη του δέρματος για ένα άγγιγμα του ποθητού φίλου.
Η επιβεβαίωση από έναν άλλο ότι αξίζεις να έχεις το δωρο της ζωής.
Η έλξη του αυτιού να ακούσει με μέγα πόθο το όνομα που σου δόθηκε εκ γενετής. Από κάποιον με ζητεί με προσήλωση και ανάγκη για την ανταπόκριση σου.
Η ερημοποίηση των χειλιών, που ζητά νερό απ'τη Γη της επαγγελίας. Υγρασία απ'τον χείμαρρο μιας όασης άλλων χειλιών.
Έχασες πάλι το μέτρο. Ύβρις.
Φταις με όλο σου το είναι.
Διότι Ύβρη διέπραξες πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι Εκείνος, που σε έφτιαξε κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση, εξοργίστηκε.
Ύβρις. Διότι κάνεις τα ίδια λάθη χρόνια.
Ύβρις, διότι βάσισες την ευτυχία σου εξ ολοκλήρου στους άλλους, ποτέ σ'εσένα.
Ύβρις, γιατί το κάνες επίτηδες.
Φοβήθηκες πολύ και πολλές φορές τη ζωή, κατ'εξακολούθηση.
Ακόμα κι όταν - κατ'εξακολούθηση - απέδειξες σ'εκείνη, κι αυτή σε εσένα πως είσαι ικανός. Ικανός για όσα εμπόδια σου έβαλε κι έβαλες κι συ στον εαυτό σου.
Και για όλα αυτά τι φταίει;
Ποιος; Τι; Οι άλλοι; Οι φίλοι σου; Οι αδερφές σου; Οι γονείς σου; Ο Θεός; Το σύμπαν;
Όχι, εσύ φταις. Και το ξέρεις.
Το ξέρεις.
Στις έρημες οδούς και λεωφόρους τις νύχτες, όταν γυρνάς σπίτι με δάκρυα στα μάτια.
Στη δουλειά, όταν προσφέρεις υπηρεσίες και τρέχεις σαν μαλακας για να κάνεις κάποιον άλλον πλουσιότερο και κάποιον άλλο ευχαριστημένο.
Όταν μένεις άφραγκος στο τέλος του μήνα.
Όταν περνάς ώρες ατελείωτες στο κινητό
(ψάχνοντας με αγωνία σε ποιον θα γίνεις θύμα ενώ μπορείς να χάνεσαι στους στίχους του Παζ, του Σεφέρη και του Χριστιανόπουλου.)
Όταν πίστευες πως ολάκαιρος ο κόσμος είναι μια μεγάλη πλατεία με 10-15 παρέες κι όλοι ήταν φίλοι και γνωστοί και οι ψυχές τους αθώες.
Όταν έξω γελούσες με τη ψυχή σου και στο σπίτι σου δεν είχατε να φατε.
Όταν εθίστηκες ψυχικά στο αλκοόλ.
Όταν δεν μπόρεσες να κρατήσεις όλους σου τους φίλους αγαπημένους και χαρούμενους, ευτυχισμένους.
Όταν είχες Μια Ζωή Ενοχές.
Όταν δεν είπες και δεν λες ακόμα από δήλεια σε όλους σου τους αγαπημένους ότι τους αγαπάς και ότι φοβάσαι να τους χάσεις.
Ρωτάς γιατί;
Γιατί είσαι φλώρος ρε μαλακα!
Και το χειρότερο:
Όταν δεν πίστεψες στον εαυτό σου.
Όταν δεν πίστεψες ότι αξίζεις, ότι είσαι αρκετός, ότι μπορείς, ότι δεν παραδέχεσαι ότι ώρες ώρες, στα κρυφά, αισθάνεσαι περήφανος για το που έφτασες και το τι κατάφερες. Μικρό ή μεγάλο.
Ότι θέλεις να καταφέρεις κι άλλα.
Ότι όταν απέτυχες κι έπεσες ξανασηκώθηκες. Μόνος σου; Με βοήθεια; Δεν έχει σημασία.
Σηκώθηκες.
Κι αυτό την αποφράδα μέρα, όταν έρθει, θα τα χεις καταφέρει.
Μόνο μην είναι αργά.
Μην είναι αργά και συνειδητοποιήσεις ότι τότε, ήσουν και πολύ μεγάλος μαλακας, που ήσουν.
Θα έχεις διαπράξει πάλι Ύβρη.
Τ'απωθημένα θα σου βαρούν τη πόρτα και οι μοίρες θα σε κυνηγούν για να σε δικάσουν.
Και θα κλαις και θα ωρύεσαι.
Άλφα και Χι θα λες μόνο
Δεν θα ησυχάσεις
Δεν θα μπορείς
Κι η Ζωή θα κάθεται στη γωνία ατάραχη.
Διότι η ζωή ήξερε από την αρχή. Και σε είχε προειδοποιήσει πάμπολλες φορές.
Έστελνες τον εαυτό σου από τον Άννα στον Καιάφα
Και δεν σου έφταιγε κάνεις
Μόνο εσυ.
Ύβρις.
Και αφού το ξέρεις κι συ βαθειά μέσα σου
Όπως τις ακρογυαλιές
Τις θαλάσσιες σπηλιές
Τις μπύρες στις χαρές
Τις χρυσές τις αμμουδιές
Του τσιγάρου τις καυτές
Τους στίχους του Μιλτάρα
Του εγκεφάλου σου κατάρα
Ότι τα κάνες μαντάρα
Και σα στο Νότιο Αιγαίο έρχεσαι
Η Ζωή ξέρει
Μήπως τελικά να αρχίσεις να την εμπιστεύεσαι;
ΜΚ
