¦¶§iyahGibiGül¶¦

*¶3*

Bu odanin benim icin en guvenli yer oldugunu anladim. Bu gece burdan cikmamaliydim. Zaten cikmayida düşünmüyodum.

Gokyuzune karanlik çöktüğünde yatağın üzerine göz gezdirdim. Bir sure oraya baktim. Sonra suan yasadigim saçma olayları düşündüm. Sonra tekrar ne kadar saçma olduğunu anladım. Ben ne yapmalıydımda buradan ve yürüyen bacaktan kurtulmalıydım. Peki nasıl. Bu soruların cevabını ararken gözüm dışarıya kaydı. İlk uyandığım sabahki dikkatle dışarıyı incelerken bir sey farkettim. Sanki hayat durmustu. Ben kalktigimdan beri hic birsey gelismemisti. Dışarıda neler dönüyordu. Daha fazla düşünmek istemiyordum. Sanki herkes beni terketmis bende bir binaya sığınmış sonrada hayatımı burada devam ettiriyormus gibi hissediyordum.

Küçükken anamlara magazaları gezerken gördüğüm kıyafetleri gösterdikten sonra gösterdigim kıyafete baktığı saniyelik bakıştan sonra aynı bakıştan banada attıktan sonra yoluna devam eder. Bende bana bakışlarından sonra yola devam ederken ki bakışını gördükten sonra durumumuz yüzünden yüzünün bu ifadeye büründüğünü anlardim. Anam ilerlerkende acaba herkes ortadan kaybolduğu bir anda bu eşyalarin hepsini alıp anneme hediye etsem annemin yüzündeki bu ifade değişirmi diye düşünürdüm. Bu düşüncelerimin gerçek olacağına asla inanmazdım. Ama gerçek olduğuna bin şait gerek. Çünkü anamin yaşadığından bile emin değilim.

------------

Kapıdan ses geldiğini duyunca ister istemez kalktım. Korktum korkmaliydim da zaten. Hemen ranzanın arkasına saklandım ve kulaklarım parkeye deyecek kadar kafamı eyerek ranzanın altından gözetimimle kapının açılmasını bekliyordum. Kalbim biran öyle bir attıki yerinden çıktı zanlettim. Gözlerimi bir ara kapattım. Ama sadece bir saniyeliğine çünkü her an her şey olabilirdi. Bu düşüncemden sonra galiba bünyemin bu korkunç anları kaldırabildiği için allaha şükrederken olan olmuştu. Kapının kolu oynuyor ama cam açık olduğu için rüzgar kapının arkasındaki kapıyı açmaya çalışan varlığı zorluyordu. Bu yüzdende kapıyı açamıyordu. İşte o an dünyalar benim oluyordu ki kapıyı zorlayan varlık sonunda başarı göstermiş ve ranzanın altından yani benim açımdan olan görünüşüyle ki "sadece ayaklarıni görüyorum" ve açıkçası bu görüntüsüne bayılıyorum diğer bölümlerine göre.

O İlerledikçe ağzıma soktuğum kazağımın kolunu daha çok ağzıma sokuyordum. Durmuştu. Kafasının nereye baktığını göremiyordum. Çünku kafamı kaldırmayı götüm yemiyordu. Daha önceden gördügüm ve sahipleri olmayan valizleri gördüğünü farkettim. Çünkü otarafa doğru gidiyordu. Oda fazla geniş olmadığı için beni görme olasılığı cok fazlaydı. Valizi açtığını gördüm. Elbiselerin arasında bir sey arıyordu. Kızın ayağında terlik olduğunu yeni farkediyordum. Pembeydi. Yani benim hiç sevmedigim renkti. Üzerindeki pantolon yeni moda olan kirli deseninin gerçekten desenini elde etmiş bir pantolondu. Galiba sonunda aradığını bulmuştu. Çünkü yere düşürdüğü çerçeveyi eline aldıktan sonra acayip sesler çıkarmaya başladı. Bu sesler gerçekten benide acayip şekilde korkuttu. Sanki çıglik atmak istiyormus ama dili yokmuş gibi çıkıyordu. Eline aldığı çerçevenin içindeki resmi alarak ayağa kalktı ve kapıya yöneldi.Rüzgar yüzünden açamadığı kapıyı açabilmesi için oturduğum yerden pencereye yavaşça elimi uzattım ve kolunu çevirmediğim için yürüyen ayağın dışarı çıkmasından sonra kızın üstüne kapı hızla kapandı ve o dili yokmuş gibi çıkan çığlığın yeniden çıkmasına sebep oldu. Ben de çıkmasının ardından büyuk bir ohh çektim....

--Bir dahaki bolum gec gelebilir cunku her zaman yazamiyorum ve bolumleri oldukca uzatmaya calisiyorum.

Arkadaşlar lütfen votelarmisiniz bolumleri✔ ❤