Yüzü buruşmuş hayal kırıklığıyla kendini yiyen Marya yine aynı şeyleri yaşamıştı, yine yüz üstü bırakılmıştı oysa farklı olduğunu düşünüyordu. Bu küçük kızın hikayesinin tek suçlusu babasıydı, ne kadar sevse bile her zaman çocukluğunu yavaş yavaş öldüren o kişi, babası. Marya'nın üzüntüsü resmen kalbini delmişti mezarlığa gidecekti. canını, her şeyini toprağa canlı canlı verdi Marya çoktan ölmüş bitmiş aşkı mezardan çıkarıp öpmek istedi mezarlığa vardığında soğuk taşa baktı ellerini soğuk mezar taşına değdirdiğinde içi titredi. Hiç iyi değildi Marya bazen kendini kısa şiirler, bazen bir kaç dakikalık şarkılar, bazense sayfalarca paragraf yazarak anlatırdı Marya yine oturup ağlamaya başladı şarkı mırıldanıyordu
Gittin gideli inan denedim, gizlemeyi
Ama hiç iyi değilim.
Bilsen gittiğinden beri ne haldeyim..
Hızla yağmur yağmaya başladığında Marya kafasını kaldırdı bir anda gözleri karardı önünde ona benzeyen bir çocuk vardı. Eğildi ve bir mucize gibi gözleri parlayan şekilde küçük çocuğa baktı Marya kafayı sıyırdığını geç bile olsa fark etmişti ama o da bir insandı
Çocuğa sarılmaya çalıştığında boşluğa düştü, zayıf bedeni çamur içindeydi kalbi milyonlarca parçaya ayrıldı çok kırgındı ama kime kırgın olduğunu o bilmiyordu
