" ကင္မ္ဂ်ယ္ဟီး ဒီကိုလာခဲ့စမ္း! "
စာေရးခုံေပၚတြင္ တင္ထားေတာ့လက္အား ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထား၍ ႏႈတ္ခမ္းကိုသြားႏွင့္ကိုက္ထားသည္မွာ အမွန္တကယ္စိတ္မထိန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ပုံပင္။
" ကင္မ္ဂ်ယ္ဟီး နင္ငါေခၚေနတာကို မၾကားဘူးလား ! အခုခ်က္ခ်င္း ငါ့မ်က္စိေရွ႕ကိုလာခဲ့! "
အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရႉထုတ္ရင္း အိမ္ခန္းအျပင္ကိုထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ထိုေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေနမႈမရွိသည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ေန႔တိုင္းၾကားေနရသည့္ ထိုအသံ ။
ဂ်ယ္ဟီးမုန္းတဲ့ ထိုအသံ ။
" ကင္မ္ဂ်ယ္ဟီး နင္လာခဲ့ "
ဆိုဖာခုံေပၚတြင္ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ထိုင္ရင္း ဂ်ယ္ဟီးကို နီရဲေနသည့္မ်က္လုံးႏွင့္ၾကည့္လာသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းမိေပမယ့္ ဂ်ယ္ဟီးဘက္မွလည္း ေျပာစရာစကားေတြရွိေနသည္မို႔ ျငင္းပယ္ျခင္းမျပဳကာ ခပ္ေဝးေဝးမွာရွိသည့္ ခုံ၌ထိုင္ေနလိုက္သည္။
" ကင္မ္ဂ်ယ္ဟီး နင့္ကိုငါအခုတေလာ ဘာမွ၀င္မေျပာဘူးဆိုၿပီး ေရာင့္တက္ေနတယ္ေပါ့ "
" ဘာကိုလဲ "
" နင္ငါ့ကိစၥေရာ ငါ့သားကိစၥေရာ နင့္အေဖကိုသြားေျပာထားတယ္မလား "
" အေဖသိသင့္တယ္ထင္လို႔ေလ ။ ဘာလဲ ကြၽန္ေတာ္က ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ၿပီး ျဖစ္သမွ်ကိစၥတိုင္းကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာလား "
" ကင္မ္ဂ်ယ္ဟီး နင္! "
ဂ်ယ္ဟီးကို႐ိုက္ဖို႔ လက္႐ြယ္လိုက္ေပမယ့္ အေခုအေနသိသည့္ဂ်ယ္ဟီးက သူ႔အား႐ြယ္ထားသည့္လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
" ႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနတာလား ။ အေဖ့ဆီေျပာျပလိုက္ဖို႔ အေၾကာင္းတစ္ခုထပ္တိုးမွာ မေၾကာက္ဘူးလား "
" အေဖ့ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတအားၾကင္နာျပမေနနဲ႔ မုန္းဖို႔ေကာင္းတယ္ "
႐ြယ္ထားသည့္လက္ကို လႊတ္ခ်ရင္း အိပ္ခန္းထဲျပန္၀င္မည့္အျပင္ အေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္ရင္း ထိုအမ်ိဳးသမီးကို အသိေပးလိုက္သည္။
