ती घराच्या छ्ताकडे शून्यात पाहत होती. आम्ही दोघेही क्षणभर स्तब्ध झालो. खोलीत आणि बाहेर निरव शांतता पसरली होती. रात्र कणाकणाने वाढत होती.
मग मी शांतता भंग करून तिला म्हणालो.
"माझी ताई खूप छान आहे. मी तुला खूप खूप सूख देईन. तुला नेहमी आनंदात पाहायला मला आवडेल. मी तुझ्या मनाविरुध्द वागणार नाही. तू म्हणशील तसं मी वागेन." असं म्हणून थोडं तिच्यापासून दूर झालो. पुन्हा दोघेही शांत झालो. रात्र सारखी वाढत होती. अर्धी रात्र तरी होवून गेली असेल. आम्ही दोघे बहिण-भाऊ गूढ विचारात गढून गेलो होतो.
एक मात्र खरं की तिचा राग, तिचा नकार मला लटका वाटला. खोटा खोटा वाटला. ती मला वरून रागावल्यासारखी दिसत होती. पण आतून तिला माझा सहवास हवाहवासा वाटत असावा. मी तिला कामवासनेने चेतवत होतो. पेटवत होतो. त्यामुळे तिच्यातली सुप्त कामवासना जागी होत होती. हे मला जाणवत होतं. तिला जर खरेच माझे चाळे आवडले नसते तर ती उठून गेली असती. पण ती गेली नाही. ती तशीच माझ्या मिठीत पडून होती. याचा अर्थ तिला कामज्वराने पुरते घेरले होते. पण ते तिला लज्जेस्तव बोलून दाखवता येत नव्हतं. म्हणून ती नकारार्थी बोलून सकारात्मक होत होती.
ह्या तिच्या कृतीमुळे मला खूप दिलासा मिळाला. आता पुढेच जायचं, माघार घायची नाही. तिला कोणत्याही परिस्थितीत पटवून शरण आणायचं आणि तिचं उफाळलेलं सौंदर्य लुटायचंच, असं मी पण मनोमन ठरविलं.
काही वेळ थांबून परत मला उमाळा आला. मला स्वस्थ राहता येत नव्हतं; ही माझी कमजोरी होती. आता मी तिचा मुलायम हात हातात घेऊन हातातल्या बांगड्या वर खाली सरकवू लागलो. कधी हात तिच्या चेहऱ्यावर नेऊन गाल कुरवाळत होतो, कधी तिचे लांबसडक व काळेभोर केसावरून हात फिरवीत होतो. कधी नाकातली ती बारीकशी नथ बोटात धरून न्याहाळीत होतो. कधी तिच्या गळ्यातली ती बारीक मण्याची एकदाणी हातात घेऊन पाहत होतो. कधी कपाळावर हात फिरवीत होतो. कधी कानातले सोन्याचे रिंग्ज बोटाने फिरवीत होतो. ताईला दागिन्याची भारी हौस होती. ती गळाभर दागीणे घालत होती. असे करताना हळूच मी माझा हात साडीने झाकलेल्या मावावर नेऊन कुरवाळत होतो. हा सर्व प्रकार करीत असताना तिने मात्र आता काहीच विरोध केला नाही. ती पुरेपूर शरण येत असल्याचे चिन्ह दिसत होते. पण ती एखाद्या पुतळ्याप्रमाणे आताही स्तब्ध होती. मला सर्व काही करू देत होती. पण काहीही हालचाल किंवा काही बोलत नव्हती. ती खोलवर विचारात गढून गेल्यासारखी दिसत होती.
