Knock Out

Hoofdstuk 5 ~ Helpen Sjouwen

Nee, dit kan niet waar zijn! Met mijn, mascara over hele gezicht en haar in een knot, look kijk ik in de mooiste ogen van de hele wereld. Helder blauw. Zijn ogen passen perfect bij zijn donkerbruine krullen. Zwijmel.. Okee, ik moet iets zeggen. Zeg iets! Kom op! Ik probeer een goede openingszin te bedenken, maar bij alles wat ik verzin, blijft mijn mond potdicht. Alsof hij vastgeplakt zit met eensecondelijm. 'Hoi', zegt hij met de mooiste stem van de wereld. 'Euh.. Hoi', probeer ik zo vriendelijk mogelijk te zeggen en ik zet een bigsmile op :). Er valt een ongemakkelijke stilte.. Argg.. Waarom kan ik nou nooit iets origineels zeggen? Het maakt niet uit wat je zegt, Lyn, maar je moet nú iets zeggen! 'Eh.. Ik ben Lynne. En wie ben jij?' 'Jonas, ik ben je nieuwe buurjongen.' Omg.. Ik heb gewoon de knapste jongen die op deze planeet rondloopt als buurjongen! 'Ooh, wat leuk! Is het gelukt met verhuizen?' Ja, natuurlijk Lyn, anders woonden ze hier nu niet! Waarom vraag je dat nou? 'Ja, we zijn nog even de laatste spullen neer aan het zetten. Maar ze zijn wel heel erg zwaar en we hebben niemand die ons kan helpen. Zou jij ons willen helpen met sjouwen?' Duh.. Ja, natuurlijk! 'Ja hoor', zeg ik zo gewoon mogelijk. 'Tof!', zegt hij. Ja, zeker tof! Maar dat hoeft hij natuurlijk niet te weten :). Alsof ik een hond ben en hij mijn baasje loop ik achter hem aan. Buiten staat een grote verhuiswagen met daarin (wat ik zo snel kan zien) een bank, een televisie, een houten tafel en twee krukjes. Hij houdt de deur voor mij open en ik loop langzaam naar binnen. Wow, het is hier echt super tof (dat wordt nu een nieuw stopwoordje :)) ingericht! Waarom heeft mam dit niet bedacht! Ik loop een hele moderne woonkamer binnen met een houten eettafel en daaraan vier stoffen stoelen. In de hoek is nog een lege plek. Daar moet natuurlijk de bank komen. Een beetje overweldigend loop ik naar de keuken waardoor ik, zo, tegen een vrouw aanloop. Dat zal vast zijn moeder zijn. 'Ooh, sorry! Ik had u niet gezien!' 'Haha, geeft niet hoor. Ben jij van hiernaast?' 'Ja, en ik kom even helpen met sjouwen.' 'Ik heet trouwens Eva, ik ben de moeder van Jonas.' 'Lynne', zeg ik en ik schudt haar hand. Het is een zachte hand met roodgelakte nagels. Ze ziet er echt super leuk uit! Onee.. Tof! Ik moet lachen in mezelf. 'Kom je?', vraagt Jonas, 'dan tillen we de bank alvast naar de woonkamer.' 'Ja, goed idee.'

Pff.. Eindelijk! Alles staat nu op de plek waar het moet staan. Ik had nooit gedacht dat een televisie zooo zwaar kon zijn! Het leek wel een betonnen muur die we aan het verslepen waren! Gelukkig had Jonas wat spieren gekweekt, want met mijn touwtjes stond hij nu nog steeds voor de deur :). 'Nou, nu hebben jullie zeker wel zin in wat drinken!', zegt Eva. Ze loopt naar de keuken (die heeft trouwens een hele mooie zwart-wit geblokte vloer) en rommelt wat met glazen en schalen. Al na een minuut is ze weer terug met een blad vol drinken en koekjes. 'Zo! Dat hebben jullie wel verdiend!'