even if i tried | kenan yıldız

.6.

"Bazen bir rüya olduğunu düşünüyorum, biliyor musun?" 

Ne yapacağımı bilemez vaziyette öylece tavanı izlerken konuştu Kenan. Benimle konuşmasına şaşırıyordum, muhtemelen alkolün verdiği rahatlığın etkisi olmuştu. Bu kadar içmesine de şaşırıyordum gerçi. Ayrı kaldığımız bir yıl onu değiştirmiş gibiydi, buna şahitlik etmenin hoşuma gittiğini söyleyemezdim. Onu bildiğim ve sevdiğim haliyle korumak istiyordum kendi içimde. 

Can'la beraber olmak beni çok mutlu etse de, Torino'ya gelme kararımdan pişmanlık duymaya başlamıştım. Kırılıyorduk. O parçalar içimize içimize batıyordu sonra, kanıyorduk. Ve sesimizi çıkaramıyorduk. Yarayı saramazdık, merhemimiz de yoktu. Öylece durmaktan başka ne gelirdi ki elden? 

Cevap verecek gücüm yoktu, bakışlarımı ona çevirebildim sadece. Onunkiler çoktan bana odaklanmıştı. Yeşilleri yarı açık yarı kapalıydı, yüzündeki yorgun ifadeye rağmen öyle yakışıklıydı ki... 

"Öylece çıkıverdin. Seni düşünmemek için ne kadar uğraştığımı biliyor musun?" Kıkırdadı. Alay eder gibiydi tavrı. "Önüme bakmaya başlamıştım ve birden..." 

"Unutmuş muydun beni?" diye sormadan edemedim. Sesim titremişti onun karşısında. Ne kadar zaman geçerse geçsin, ona yenilmek kaçınılmaz sondu benim için. 

Dilini damağına vurduğunda nedensizce rahatlamıştım. 

"Unutamam seni ben." Kucağındaki eli göğsünde geziniyordu. "İçimde bir parça sana ait artık, kendimi kesip atamam ki..." 

"Özür dilerim," dedim gözlerine bakarak. Bunun yetmeyeceğini biliyordum. Akıllı bir çocuktu Kenan. Sebepler arayacaktı. Derdi haklı ya da mağdur olmak değildi. "Buraya gelmemeliydim. Karşına çıkmamalıydım hiç." 

Onaylamadığını belirten bir ifade yerleşti yüzüne. "Hayatımdan hiç çıkmamalıydın. Yanıbaşımda, benimle olmalıydın. Özrün bile yanlış. Ayrı olmamız yanlış, Defne." Vücudunu yan döndürdü, bu sırada dizi bacağıma değmişti. Tenlerimizin bir saniyelik teması içimdeki volkanlara can vermişti sanki. Bu ufacık an bile nefesimi kesmeye yetebilecekken, Kenan durmadı. Aramızdaki mesafeyi sıfırlayıp başını göğsüme yasladığında her zerremin uyuştuğunu hissedebiliyordum. Kolu belime sarıldı ve kokumu derin nefeslerle içine çekerken dudaklarını tenime değdirdi. "Neden böyle olamıyoruz?" 

Kendimi daha fazla tutamayıp parmaklarımı saçlarında dolaştırmaya başladım. Vereceğim cevabı düşündüğüm birkaç saniye yıllar gibi gelmişti. "İyiliğin için."

"Böyle iyi olduğuma inanıyor musun cidden?" Haklıydı. Varlığım da yokluğum da zarar vermişti ona. Ama beni anlayamazdı, ne durumda olduğumu bilseydi belki...

Kimi kandırıyordum ki, asla vazgeçmezdi. Elimi her zamankinden daha sıkı tutar, bana -mümünmüş gibi- daha da güzel bakardı. Camdan bir vazonun içinde en nadide çiçeğiymişim gibi bakardı bana, biliyordum.

Sorun da buydu zaten.

Yorulurdu.

Benimle beraber acı çekerdi.

İşte bu yüzden, ne olursa olsun, Kenan hastalığımı asla öğrenmeyecekti. 

"Can nerede kaldı?" diye sordum konuyu değiştirmek için. Çaresizce yaptığım bu numarayı Kenan elbette yememişti. 

"Sıkıldın mı?" dedi karşılıklı olarak. Başımı iki yana salladım. Keşke sonsuza kadar böyle kalabilseydik. "Pişman olacağın şeyler söyleyip duruyorsun. Bu halinden faydalanıyormuşum gibi hissediyorum."

Ayık olsa tek kelime etmezdi. Onu iyi tanırdım. İçindeki öfkeyi gözlerinde görmüştüm bir kere. Beni asla affedemeyecekti. İçinde bir parça beni hala seviyor olabilirdi ama büyük resme baktığımda Kenan benimle savaşıyordu. Kafasındaki hayalimle bile kavgalıydı. Bu kazananı olmayan bir savaştı ve barışı beklemek anlamsızdı. 

"Fagioli'den hoşlandın mı?" dedi birden. 

"Ne alakası var, Kenan?" Komik sorusu biraz da olsa kendime gelmemi sağlamıştı. 

"Cevap ver," dedi belimi okşadığı sırada. "Duymak istiyorum."

"Hoşlanmadım."

Gülümsemesini tenimde hissediyordum. Dudakları tişörtümün yakasının açıkta bıraktığı tenimde dinlenirken mırıldandı. 

"İşte benim kızım."