Chosen – 9
Omega_HEAT: Wattpad
Omega_heat: Telegram
သက်ဆွေ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တာက သူ့ဒေါသကိုဆွလိုက်မိတယ်ဆိုတာကို သက်ဆွေမသိခဲ့ဘူး။ သက်ဆွေလက်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ကုတင်ပေါ်တွန်းချပြီး အဝတ်တွေကို အကြမ်းပတမ်းဆွဲဖြဲပစ်ကုန်သည်။
“မောင် မင်းကို ရှင်းပြပြီးပြီအသက် ကျန်တာက မင်းနားလည်သည်ဖြစ်စေ မနားလည်သည်ဖြစ်စေ မင်းက မောင့်အပိုင်ပဲ”
“မင်းရူးနေတာ …..မင်းရူးသွားပြီ နေရောင် ငါ့ကို မင်းမပိုင်ဘူး မင်းဘယ်တော့မှ မပိုင်ဘူး”
“မောင်ရွေးချယ်လိုက်တဲ့အရာမှန်သမျှက မောင့်အပိုင်ပဲ အသက်ကို လည်း မောင်ရွေးချယ်ခဲ့ပြီးပြီ အသက်ကမောင့်အပိုင်ပဲ”
“ လွှတ် ….လွှတ်နော် ငါမင်းကို မုန်းတယ်…”
သက်ဆွေရဲ့ လက်တွေကို နေရောင်ကမလွှတ်ပေးဘဲ မရရ ရအောင် ဖျစ်ညှစ်ထားပြီး မွှေ့ယာနဲ့ဖိချထားသည်။လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ခုကို သူ့လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ ချုပ်ကာ သက်ဆွေခေါင်းကို တစ်ဖက်က ထိန်းကိုင်ပြီ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းအကြပ်နမ်းလာခဲ့သည်။
“အွန့် အွန့် ဖယ်ပေး ဖယ်ပေး လို့”
“မောင်ကတော့ မင်းကို ဘယ်တော့မှ လွှတ်ပေးမှာ မဟုတ်အသက်”
“ဖယ်ပေး အာ့ မလုပ်နဲ့ လို့”
ဘုန်း ဘုန်း
သက်ဆွေလက်တွေလွတ်မြောက်သွားတာနဲ့ နေရောင်ရဲ့ ရင်ဘက်ကို တဘုန်းဘုန်းမြည်အောင် ရိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်မရအောင် တားစီးနေခဲ့သည်။နေရောင်ရဲ့ လက်ကသန်လွန်းတာကြောင့် သက်ဆွေရဲ့ဘောင်းဘီလေးကအဝေးတစ်နေရာရောက်သွားပြီး သက်ဆွေတစ်ကိုယ်လုံး အကာအကွယ်ဆိုတာမရှိတော့သည့်တိုင်
“မလုပ်နဲ့ အင့် အ အ မလုပ်နဲ့ လို့ နေရောင် ငါမင်းကို ပြောနေတယ်လေ…! အာ့ ဟာ့ မထည့်နဲ့ အာ့ မရဘူး ကလေး ….ကလေးရှိတယ် မလုပ်နဲ့…!”
သက်ဆွေ အတင်းရုန်းပစ်ပြီး သူ့ရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို လက်တွေနဲ့ ကာကွယ်မိသည်။နေရောင်က သက်ဆွေလက်တွေကိုဆွဲဖယ်ပြီး သူ့ရဲ့ နီရဲပြီးထောင်မတ်နေတဲ့လီးကို မရမက ထိုးသွင်းပြစ်သည်။
