Selamün aleyküm arkadaşlar. Bu kitap bitti aslında bölüm bölüm paylaşım yapacağım inşallah hem okumanız hem de eleştirmeniz için inşallah yakın zamanda basım olacak.
Bismillahirrahmanirrahim
Aras, annesiyle küçük bir ilçede yaşayan, çevresi tarafından çok sevilen, çalışkan, dürüst ve saygılı bir kişiliğe sahip. Hayalinde hep PDR öğretmeni olup insanlarla dertleşmek ve onların sorunlarına çözüm olmak isteyen garip bir münzevi. Üniversiteyi bitirdikten sonra atanmak için KPSS’den gerekli puanı aldı. Maddi durumları sıkışık olduğundan dolayı atanana kadar inşaatta çalışmaya karar verdi. Annesi, onun zor işlerde çalışmasına gönlü razı gelmese de imkansızlar duyguların hakimi olduğu için sesini çıkarmadı.
Aras iş yerinde öğlen yemeğini yerken arkadaşı onu arayıp tercih sonuçlarının açıklandığı haberini verdi. Elindeki lokmayı iradesizce yere bırakıp büyük bir heyecanla elleri istemsizce titremeye başladı. Alnından terler usul usul yanaklarına doğru akmaya başladı. İçindeki merak duygusunu daha fazla bastırmayarak arkadaşıyla görüşmeyi sonlandırdı. Alnından akan terleri silmek için elini önündeki peçeteye uzattı, yetişemeyince yanında oturan arkadaşı daha yakın olduğu için elini uzatıp peçeteyi Aras’a verdi. Aras, arkadaşına tebessüm ederek peçeteliği aldı ve içinden birkaç tane peçete çıkardı. Terlerini sildikten sonra sonuç için gerekli siteye giriş yapmaya çalıştı, ancak elleri titrediği için bilgilerini yanlış yazıyordu. Yanında oturan arkadaşı, onun bu telaşını görünce hemen telefonu elinden aldı.
“Sakin ol, ne bu hallerin?” Aras arkadaşına baktı. “Sonuçlar açıklanmış, onlara bakmaya çalışıyorum,” dedi. Arkadaşı elini Aras’ın omzuna koydu. “Sen sakin ol, bana söyle bilgilerini. Ben giriş yaparım.”
Aras, arkadaşının bu güzel jestinden oldukça memnun kaldı ve giriş bilgilerini arkadaşıyla paylaştı. Arkadaşı, Aras’ın yüzünün giderek kırmızıya döndüğünü fark edince onun gözlerine baktı ve sakinleştirmeye çalıştı: “Aras, sakin ol. Tamam, giriş yapıyorum. Biraz sabret, sistem ağır çalışıyor,” dedi. Aras, heyecanla beklemeye başladı. Arkadaşı siteye giriş yaptığında ekrana bakıp tebessüm etti. Aras’a döndü ve telefonun ekranını gösterdi. Aras, mezun olduğu liseye atandığını görünce iki avucunu gökyüzüne açarak sevincini ifade etti: “Elhamdulillah Ya RabbelAlemin!” Hemen ardından annesini aradı ve heyecanla konuşmaya başladı: “Annem, dualarım kabul oldu! Öğretmen oldum!” Annesi oğlunun bu haberini duyunca derin bir nefes aldı ve şükür etti. Aras’ın sevinci ve mutluluğu herkesi etkilemişti. Annesi gururla konuştu: “Allah’a Hamdü Senalar olsun evladım, emeklerinin karşılığını aldın. Artık bulunduğun yerde çalışmana gerek kalmadı.” Aras, annesine istifa etmeyi düşündüğünü söyledi: “Annem, tamam inşallah en yakın zamanda istifa edeceğim.” Annesi ise kararlı bir şekilde yanıtladı: “Hayır oğlum, en yakın zamanda değil, şimdi istifa et. Çiçeği burnunda öğretmen oğlumla hasbihal edelim.” Aras, annesini kıramadı ve şefiyle görüşmek üzere ofisin yolunu tuttu. İşe ilk girişinde en az 3 ay çalışma sözü verdiği için istifa konusunu konuşmaktan çekiniyordu. Yavaş adımlarla yürürken söyleyecek cümle arayışına girdi. Ofise varınca içeri girmeden önce kapıda biraz durup derin nefes aldı, sakinleşmeye çalıştı. Kapı açılınca irkilip kapıyı açana baktı. Şefi, karşısında tebessüm ederek neyi beklediğini sordu. Aras, alnından dökülen terleri sildikten sonra şefine kendisiyle konuşmak istediği bir konuyu açıklamaya hazırlanıyordu. Şef, elindeki telsizi ağzına getirip konuşmak için üstte bulunan düğmesine bastı ve biraz gecikeceğini söyledi. Arası içeri davet ederek önden girdi, arkasından içeri giren Aras’a oturması için boş sandalyeyi gösterdi. Pencereyi açıp kendi koltuğuna geçti, masanın üstünde ellerini bağladı ve Aras’a ne konuşmak istediğini sordu.
