Love Me In Batangas (Province Series #1)

CHAPTER 3:LUNCH

"Bhe, hindi mo man lang ba sasamahan 'yon?" Turo ni Kristal kay Angelo.

"Ehh, may usapan kami, sabi niya magfocus daw ako sa inyo,"sagot ko naman.

"Call him, dito siya makisalo sa atin," utos sa akin ni Ma'am Hernandez kaya sumunod naman ako agad.

Binitawan ko sandali ang ginagawa ko at naglakad palapit sa kaniya.

"Gelo, sumabay ka na raw sa amin kumain, sabi ni ma'am," sabi ko nang makalapit ako sa kaniya.

"Hindi na it's your class bonding nakakahiyang makisali," sagot nito sa akin kaya napanguso na lang ako.

"Pa'no ka?" tanong ko sa kaniya.

"Don't worry about me, sanay akong hindi kumakain," nakangiting sagot niya sa akin.

Hindi na lang ako umimik at umalis na.

"Oh, bakit nakasimangot ka?" tanong ni Anna.

"Ayaw niyang pumunta, bonding daw natin 'to, nakakahiya daw kung makikisali siya sa atin," nakasimangot kong sabi.

I heard our classmates chuckle so I turn my gaze to them.

"Just eat with him," suggest ni Lyla.

"Baka gusto lang talaga niyang makasama ka," pang-aasar naman ni Keithan.

"Tsk." Inirapan ko na lang sila dahil kung ano-ano na ang pumapasok sa utak nitong mga 'to.

M*l*ndi lang talaga si Angelo pero imposibleng magustuhan n'ya rin ako. He'll never love me the way I love him. I already accept that.

"Dalhan mo ng pagkain 'yong kasama mo, Shamiah, sumabay kana rin sa kaniya." Iniabot sa akin ni ma'am ang dalawang platong may lamang pagkain.

"S-sige po." Kinuha ko ang plato at nagpunta na sa pwesto ni Angelo.

"Why are you here?" seryosong tanong nito sa akin.

"Sabi ni ma'am, sabayan na raw kita," nakangiting sagot ko at iniabot sa kaniya ang isang plato.

Agad naman niya itong inabot, akala ko ay kakain na siya but all of the sudden, he stood up and went somewhere. Nakasimangot akong umupo at lumingon sa mga kaklase ko. They are looking at me as if they're asking me kung anong nangyari.

"Let's eat with them na lang." Inangat ko ang aking tingin nang marinig ko ang boses ni Angelo.

I smile when I saw him while he's carrying his plate and a plastic bag containing two bottles of 1.5 softdrinks.

"Don't smile at me like that," masungit na sabi niya.

Hindi ko naman siya pinakinggan. Instead, I maintain my smiling face as I stand up and follows him on our way to the cottage.

"Good noon po, ma'am!" Magalang na bati niya sa teacher na kasama namin bago maupo.

Bahagya akong tinabig ni Almira nang pumwesto ako sa gitna nila ni Angelo. Alam kong hindi lang ako ang kinikilig dito. Madalas kong ikwento si Angelo sa kanila since naging magkakaklase kami.

"Ehem!" Malakas at may pakahulugang tikhim ng mga kaibigan ko.

"Chales, paabot nga ng tubig, biglang nangati lalamuna ko e," nakangiting sabi ni Rhia.

Alam ko na ang ibigsabihin ng tinginan nila pati na rin ang mga ngiting nakaguhit sa labi nila.

Kapag nakahalata 'tong kasama ko!

"They know me too well, huh?" Napalingon ako sa kaniya ng bigla siyang magtanong.

Grabe talaga kapag utak na niya ang gumana.

I saw him smiles in a playful manner. I frown my eyebrows to pretend like I didn't get what he just said.

"Anong sinasabi mo?" tanong ko sa kaniya na kunwari ay hindi ko alam ang ibig niyang sabihin.

"Maang-maangan ka pa," mapang-asar na sagot niya sa akin.

"Bhe, may langgam!" biglang sigaw ng isa naming kaklase na nakaagaw naman ng atensyon naming dalawa.

Bahagyang nagtawanan ang mga kasama namin na akala mo naman may nakakatuwa sa ginagawa nila.

Kapag ako talaga inasar nito mamaya, i-b-block ko kayong lahat sa facebook!

Muli kong pinagtuunan ng pansin ang pagkain ko. I remain silent until we finish our meal. Nakayuko lang ako. But even if hindi ako nakatingin, alam kong nakatingin sa akin si Angelo at nakangiti ng nakakaloko.

Agad na nagsibalikan sa swimming pool ang mga kaklase ko, kasama si Ma'am Hernandez nang matapos naming ayusin ang pinagkainan.

"They know something, am I right?" Naramdaman ko ang paglapit sa akin ni Angelo.

Both of his hands are leaning against the backrest. I'm cornered. Napahinto ako sa ginagawa ko but I didn't face him.

"Something?" Malayo ang tingin ko habang isinasarado ko ang bag ko.

"You know me well, I know you know what I mean," seryosong sagot niya sa akin.

I don't know what to say, alam ko na ang ibig niyang sabihin but I can't admit it. Ayaw kong malaman niyang hanggang ngayon hindi pa rin nawawala ang nararamdaman ko para sa kaniya. I cleared my throat as I think of another alibi.

"S-something like what ba?" Alanganin akong tumawa.

Shocks! Hindi ko dapat ginawa 'yon lalo lang siyang makakahalata!

"I said stop pretending." Para akong naestatwa nang bigla niyang hilahin ang braso ko para iharap ako sa kaniya.

I was stunned as I faced him. The gap between our faces is only one inch. It feels like I don't know. I can't explain my feelings right now. Para akong kinakabahan na ewan.

"Tell me." He commanded.

Pa'no ako sasagot? Binigla mo naman ako.

I want to answer his question but I'm too stunned to speak. Walang kahit anong salitang lumalabas sa bibig ko. It feel like my heart is gonna explode any moment.

"P-pwede bang bitawan mo muna ako?" I ask but he didn't listen, mas lalo niyang hinigit ang bewang ko dahilan para mas dumiin ang katawan namin sa isa't isa.

Wala akong ibang nagawa kundi mapakurap na lang ng ilang beses habang pilit ko pa ring prinoproseso sa utak ko kung ano ba talagang nangyayari.

"I said, tell me." Mas lao niyang inilapit ang mukha niya sa akin.

Pa'no akong magsasalita? Mamamatay na 'ko sa titig mo tapos halos wala nang space sa pagitan ng labi natin.

"Isa..." Ramdam ko ang init ng paghinga niya.

"Dalawa..." Mas lalo pa niyang inilapit ang mukha niya.

Gusto kong magmura. I want to throw him a curse but if I move my lips, magtatama ang labi namin.

I tried to push him away but he's too strong for me.

"Hindi ako magdadalawang isip na halikan ka kapag hindi ka umimik." I felt his lips touch mine a bit dahil sa pagsasalita nya.

"Fine, sasabihin ko na sa yo pero p-pwede bang bumitaw ka muna?" Puno ng kaba ang dibdib ko habang sinasabi iyon dahil ilang ulit kong naramdaman ang bahagyang pagtama ng labi naming dalawa.

"Ayaw ko," tanggi niya.

Gusto ko na talaga siyang sampalin. Hinang-hina na ako dito, oh! Baka pwedeng konting distance lang?

I look at him directly in the eye as if I'm telling him that I'm no longer in mood. Nakuha naman agad niya iyon. I wide—naugthy smile drew to his lips before he let go of me. Habol ang hininga ko nang maglayo ang mukha at katawan namin. But him? He's just looking at me with satisfaction.

"Anong nakakatuwa?" inis na tanong ko sa kaniya.

"Wala, I just realize how cute you are when you're stunned."

Hindi ko alam kung anong trip niya pero bahala siua, wala ako sa mood.

I left the cottage without informing him.

"Hey, sorry na!" I heard him shout but I didn't bother looking at him.