ARRONE JHAYDEN OLIQUINO WEIZLER
"Uy! Heather!" sigaw ko nang makita siyang naglalakad papunta sa ilog na dati kong tambayan.
Agad naman itong lumingon sa akin. Akala ko magsasalita siya at babatiin din ako pabalik pero iba ang nangyari. She immediately grab her things and turn her back from me.
"Hey, are you okay?" tanong ko sa kaniya pero wala akong natanggap na kahit anong sagot mula sa kaniya.
Tinabig lang niya ang kamay kong nakahawak sa palapulsuhan niya at tuluyan nang umalis.
What's with her?
Napabuntong hininga na lamang ako at pinagmasdan ang paligid.
To be honest, I do miss this place.
Habang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip ay biglang may sumigaw mula sa likuran ko. Agad naman nitong naagaw ang atensyon ko. I turn my gaze to see what is happening there. Pagkalingon na pagkalingon ko ay agad kong natanawan sa tatlong lalaki at isang babaeng nakamaskara. The girl is holding a knife while she continue running. Kahit naiwawasiwas ito sa hangin, kapansin-pansin pa rin ang bahid ng dugo sa mismong talim at maging sa kamay niya. I want to help the woman but I don't know her. Hindi alam ang dahilan ng mga lalaking nakaitim but there's a part of me na gusto ko siyang tulungan.
Akmang tatakbo na ako para hilahin palayo ang babae ng bigla akong makarinig nga mga putok ng baril kasunod ng pagbagsak ng tatlong lalaki.
I was about to approach and ask her if she's okay but she immediately run away when I took my first step. Mabilis itong nawala sa paningin ko.
Her movement looks familiar.
Ilang araw lang ang lumipas. Muli ko na namang nakita si Heather na nakahinto sa overpass at mukhang malalim ang iniisip.
"Hey!" bati ko nang makalapig ako sa kaniya. "So lalim naman ng iniisip mo."
Akala ko ay magsasalita ito o magshashare sa akin but she remains quiet. Tinignan lang ako nito at mabilis na umalis.
"Hey, I thought we're already friends, why are you avoiding me now?" I grab her hands that stops her from walking away from me.
"Let go," malamig na utos niya but I refuse to follow her.
"No," pagmamatigas ko pero pilit itong pumiglas.
"Listen, mister." Humarap ito sa akin. "I'm thankful to you dahil dalawang beses mo na akong iniligtas but that didn't mean na close na tayo, so you better let go of me...now."
Dahan-dahang lunuwag ang pagkakahawak ko sa kaniya. I thought we're friends but it turns out that it was a mistake. Hindi pa rin pala sapat na dahilan ang pagligtas sa isang tao para maging kaibigan mo siya.
Naiwan akong mag-isa dito sa overpass habang pinagmamasdan siyang naglalakad papalayo sa akin. I feel a sudden heartache as she took her every steps. Hindi ko rin alam kung bakit.
One...
Two...
Three...
A tear suddenly flow out of nowhere as her image completely fade away.
What's with this feeling? Why do I feel this heartache that I never felt before?
Ilang sandali pa akong tumambay dito at pinagmasdan ang bawat sasakyan na dumadaan bago ako tuluyang umuwi.
"Arrone, sa'n ka galing, gabi na?" agad na tanong sa akin ng masungit kong ate nang makapasok ako sa bahay.
"May ginawa lang ako." Dumeretso ako sa hagdan at aakyat na sana nang bigla itong sumunod sa akin.
"How dare you turning your back when I'm still talking to you?!" Galit na tanong nito at hinila ako sa tainga ko.
"Ouch!!" sigaw ko. "Ate naman, ehh, I'm no longer a child!"
"Aba!" shock na react niya. "And now your yelling and rolling your eyes at me!"
"Ate naman kasi, masakit kaya!" Hinaplos ko ang tainga ko at tinignan siya ng masama.
"Dukutin ko kaya 'yang---" bigla siyang natigilan nang mapagmasdan niya ang mata ko. "Anong nangyari d'yan?"
"Wala, sige matutulog na 'ko, ate." Agad akong umiwas ng tingin.
I tried to stand up pero agad akong itinulak ni ate pabalik sa pagkakaupo ko.
"I'm asking you!" Biglang sumeryoso ang mukha nito.
"It's nothing," I lied.
Iniwasan ko na ang bawat tingin at tanong ni Ate Che. I went to my room and close the door. Pinagmasdan ko ang lamesa ko kung saan nakalagay ang mga make-up na ginagamit ko. I even stare at my own reflection from my mirror. I look terrible. My eyes. Hindi naman ito masyadong maga. Kahit ako hindi ko rin alam kung bakit bigla akong nasaktan sa ginawang paglayo sa akin ni Heather. It feel like I got stab a hundred times.
Kinabukasan, habang nagjojogging ako ay nakita ko na naman ulit si Heather. It's only five o'clock in the morning but she's already bleeding.
She might hurt me with her actions yesterday but I still can't let her stay here looking like this.
Agad ko siyang nilapitan para tanungin kung ano ang nangyari.
"Who did this to you?" Agad ko siyang ibinalik sa pagkakaupo nang akmang lalayo na naman siya sa akin.
"It's none of your business," malamig na tugon niya habang patuloy na ibinabalot ang kamay niya ng isang piraso ng tela.
"Stay there." Agad akong pumasok sa convenience store para ibili ng panggamot sa sugat niya.
"One hundred pesos po, sir," sabi sa akin ng cashier.
"Here." iniabot ko sa kaniya ang bayad ko at agad na umalis.
Tatawagin ko sana siya para ibigay ang gamot but she's no longer there when I left the store.
Nasaan na naman 'yon?
A/N: Hi, sunshines! Sorry for short updates but I will do my best para mapahaba yung mga susunod na updates ko. bc lang talaga ako ngayon.
BINABASA MO ANG
Sin With Me(Billionaire Series #2)
Любовные романыSabi nila, kapag mahal mo, handa kang tanggapin kahit na ang pinakamasamang parte ng kaniyang pagkatao. Ngunit paano kung ang taong nakatadhan mong mahalin ay ang siyang magdadala sa iyo sa kamatayan? Handa mo rin bang ipagpatuloy ang pag-ibig na ma...
