BERDEL/Dila

1.

Dila her sabah olduğu gibi erkenden kalkmıştı erken kalkmasına gerek yoktu onu zorlayan da yoktu evin yardımcıları vardı ama dila kendi isteğiyle her sabah erkenden kahvaltı hazırlamaya mutfağa giderdi "Günaydın Fatma ablaaa" Neşeli sesiyle fatma ablanın yanına gitti dila fatma abla küçüklüğünden beri onunlaydı çok emeği vardı üstünde yüzden severdi fatma ablayı "Günaydın kızım"
"Fatma abla ne kaldı ne yapayım" Fatma abla ona yapacağı şeyleri söyledi ikisi beraber kahvaltı sofrasını kurdular bu esnada Ahmet ağa ve melek hanım aşşağı inmişti bile neşeli sesiyle annesi ve babasını karşıladı dila "Annem, babam günaydınn"" Günaydın kızım " Diyerek cevap verdiler kızlarına Ahmet ağa mardindeki babaların aksine kızına hep destek verir hep arkasını kollardı o sırada abisi merdan ve yengesi eylem de aşşağı gelmişlerdi abisi de dilayı sever kollardı ha bide karan abisi vardı o küçük abisiydi o hep en son inerdi uykuyu severdi.

Herkes masaya oturmuştu bi kişi hariç karan abisi herkes alışmıştı geç uyanmasına ama  hiç bu kadar geç kalmamıştı annesi dilaya abisini uyandırmasıni istemişti dila da hemen yukarı abisinin odasına çıktı
Kapıyı çaldığında ses gelmedi tekrar caldı gene ses gelmeyince meraklanıp içeri girdi hemen.

Abisi yoktu yatağı bile bozulmamıştı banyoya baktı ordada yoktu şaşırdı hemen aşşağı indi
"Baba abim yok! " "Nasıl yok kızım"
"Akşam gelmemiş galiba yatağı bile bozulmamış" Merdan durumu anlamıştı karanın sevdiği vardı düşman aileden şilan sürekli ondan bahsediyodu abisine abisi "babam aklıma bişey geliyo ama inşallah karan yapmamıştır"  Der demez kapı gürültüyle çalınmış merdanın korktuğu başına gelmişti annesi "noluyo oğul" Merdan gidip kapıyı açtı beklediği yüzler karşısındaydı şilanın abisi Baran ağa tüm heybetiyle önünde duruyodu sert sesiyle bağırdı"nerde lan o it nerde! " "Noluyo Baran ağa hayırdır! Sabahın bu vaktinde ne bağırırsın evimde" "Kes lan kes o karan şerefsizi şilanı kaçırmış nerdeler! " Melek hanım duyduklarıyla ağlamaya başlamıştı bile dila ise sessizce ve korkuyla olanları izliyodu Ahmet ağa sinirle "Baran şerefsiz dediğin benim oğludur oğlum kaçırdıysa senin bacında kaçmış! " " İkisinin sonuda ölümdür bulduğum yerde ikisinde leşi gelir! " Diyerek bağırdı Baran ağa o sırada kapıdan aşiretin en büyüğü geldi " Dur hele Baran buna aşiret toplanıp karar verecek hele bi bulunsun lar daha ortada yoklar ahkam kesmek yerine bacını bul! "Diyerek bağırıdı Baran bişey diyememişti çünkü aşiretin en büyüğü idi ağa olsa bile saygızıslık yapma hakkı yoktu sinirle ve adamlarına emir vererek düşmanının konağından ayrıldı didik didik arayacak ve onları bulacaktı içinde kör bi ateş vardı öldürecekti onları

Melek hanım giden adamın arkasından oğluna ağıtlar yakmaya başladı dövünüyodu kadın dila annesini teselli etmeye başladı ama oda çok korkuyodu çünkü sonucun ya ölüm ya berdel olacağını biliyodu bildiği gerçeklere ağlıyodu

Merdan da kardeşini aramaya çıkmıştı o bulursa en azından dayak yemezdi karan ama yaptığı çok yanlıştı verilecek kararların oda farkındaydı o yüzden aceleyle evden çıktı babası ve aşiret büyükleri Baran ağanın evine verilecek karar için toplanmaya gittiler

Eylem hem ağlayan annesini hem görümcesini teselli ediyodu ama oda biliyodu verilecek kararları hepsinin korkusu bu yüzdendi

Sonunda bulmuştu Baran onları yerin dibinde de olsa bulacaktı zaten ikisinide konağa getirip ağaların önüne atmıştı karanın ağzı yüzü kandı ağlayan kardeşi şilana ise nefretle bakıyodu Baran sevdiği saydığı kardeşi nasıl böyle bi ihanet yapmıştı anlamıyodu ikisinide hiç düşünmedem vurmak istiyodu

Merdan Baran ağanın kardeşini bulduğunu duymuş hemen konağa gitmişti gittiğinde yerde elleri bağlı yüzü gözü kanlı kardeşini ve yanındaki kızı gördü nefretle baktı oda kardeşine koltuklarda oturan aşiret büyüklerini gördü merdan babası ve Baranın babası mehmet ağa yan yana oturup evlatlarına bakıyolardı meydanda geçip yanlarına oturdu