Իրերը Կոչենք Իրենց Անուններով🔞

22

Բացվում է դուռն ու ներս է մտնում Յունգին, նրա առջև մոտավորապես այսպիսի տեսարան է Չիմինը պառկած է, իսկ նրա վրա պառկած է Նամջունը, ով համբուրում է վերջինիս շուրթերը այնպիսի նրբությամբ ասես վախենում է վնասել կամ ցավ պատճառել տղային։

Երբևէ տեսե՞լ եք, թե ինչպես է փշրվում բաժակը, երբ շատ բարձր տեղից ընկնում է սալահատակին։
Եթե ոչ ապա այստեղ կտեսնեք այդ երևույթը պարզապես Յունգիի տեսքով։

Սա այն պահն է, որ ստիպում է բաժակի պես փշրվել ու հիասթափվել։

Չիմինը աչքերը փոքր ինչ բացելով նկատում է Յունին այնուհետև Նամջունն է անում նույնը։ Սուր արձագա՞նք, օ այո՜, սա բարդ է բացատրել։ Ասելն է բավական, որ Յունգին աչքերով ստիպում է փշախքաղվել, ոչ ոք չի համարձակվում խոսել կամ շարժվել.

-Երևի խանգարեցի, շարունակեք, արդեն գնում էի,-շշնջում է Յունգին իր աչքերը չհեռացնելով Չիմինից։
Լսվում է դռան ուժեղ շրխկոց ու Յունգին իր բարկությունը թափում է այդ անմեղ դռան վրա:

-Հյոն՜ -,աչքերում միառժամանակ վախ ու ափսոսանք կա,- այս ինչ արեցի գրողը տանի,- Չիմինը հրում է իրենից Նամջունին ու վազում իր սենյակ։

***

Յունգին մտնելով իր սենյակ սկսում է փշրել շուրջը ամեն բան, թվում է նրան ոչ ոք կանգնեցնել չի կարող.

-Քո մե'րը,- բղավում է կոտրելով ձեռքի տակ ընկած սպասքը մոտակա պատին։

Մի քանի րոպե տևած փշրոցը ավարտվում է նրանով, որ տղան հենվում է պատին ու երեսը առնելով ափերի մեջ սողում գետնին.

-Ախր ինչու՞ հն գրողը տանի, ինչու հենց Չիմինը- շշնջում է նա ու սողում են երկու արցունքներ նրա երեսի վրայով ՝ կոտրելով երբեմնի երկաթյա տղային։

Լսվում է դռան թակոց։ Յունգին չի շարժվում, հետո ձայնը զզվեցնում է նրան։ Վեր է կենում ու ողջ ուժով բացում դուռը.

-Յունգի.....

-Ձայնդ....չեմ ուզում լսել, ինչու՞ հեռացար նրա սենյակից, լավ չէ՞ր նրա հետ ավելի քան ինձ հետ։

-Հյոն խնդրում եմ....

-Ի՞նչ ես խնդրում, որ մոռանամ այն ինչ տեսա ու շարունակեմ քնել հետդ մտածելով որ միայն ինձ ես տրվում, ճակատիս հիմար բառն ե՞ս կարդացել, գնա, չքվիր, չեմ կարողանում տեսնել քեզ արդեն։

Բառեր որոնք վեր են ամեն տեսակ հարվածից ու ֆիզիկական ցավից։ Չիմինը կնախընտրեր որ իրեն քառատեն, բայց այս ամոթը երբեք չզգար։

Նորից դռան շխկոց, այս անգամ ուղիղ տղայի դեմքին։

Չիմինը շրջվում է ու իր արցունքախառն աչքերն ուղղում սեփական սենյակ, մտնելով այնտեղ փակվում է սենյակում ու էլ բաց չի անում դուռը։