(görsel notu: sadece güncel bir fotoğraf olduğu için ekledim.. öyle yani işte)
Dün akşam yaşanan ve hala nedenini bilmediğim şekilde yüreğimin altında deli gibi ezildiği o garip an başıma gelmeseydi şu an Bertuğ'un arabasında olur muydum bilmiyorum.İçten içe düşünüp sormam bile hataydı..
Büyük ihtimalle asla olmazdım çünkü şu an bile içim bir gram olsun rahatlık belirtisi göstermiyordu ve ben sevgilim sandığım Kenan Yıldız'ı aldatıyor gibi hissediyordum.
Sevgilim sandığım diyorum çünkü dün gece kapının önünde yaşadığımız o son soğuk andan sonra kendisinden ne bir mesaj ne de bir arama almıştım.
Onca tatlı öpücüğü paylaştıktan ve utana sıkıla birbirimize yaptığımız itiraflardan sonra dün gecenin faturası ve belki de günahı bana mı kesilmeliydi gerçekten?
Birbirimizi vuracak kurşunumuz yokken birden kendimi peri masalı içerisine ışınlanmış gibi hissettiğim zaman bir şeylerin her an yanlış gidebileceğini bilmem gerekiyordu benim zaten.
Hayat artık dizilerde ve kitaplarda külkedisinin peri annesinin asası değmişcesine ilerlemiyordu.
Tüm gece o arabayı yanlış gördüğümü, hepsini psikopat gibi kafamda kurduğumu, her şeyi bile isteye kendime zehir etmeye çalıştığımı çünkü mutluluktan korktuğumu kendi kendime kafamın içine sokmaya çalıştım sabaha kadar ama nafileydi.
Hatta bi ara Vanessa'nın erkek olabilme ihtimaline bile tutunmaya çalışmıştım.
Çünkü Kenan'ın gözümde kazandığı o muhteşem güvenden sonra ne hikmetse bir telefonla evini o yorgun ve sakat haliyle terk etmesi bu olasılığın yanında mümkün olamayacak kadar ütopik bir tesadüfler silsilesiydi.
Tüm bunların üstüne sabaha da hapşırık krizi ile başlamıştım ve ders boyunca burnumu çekmekten de hiçbir halta odaklanamamıştım.
Hoş bu dağılmış halimin tek nedenini sadece akıp duran sümüklerime bağlamak da haksızlık olurdu.
Tek tesellim şükür ki yeni yıl tatili geldiği için araya girecektik ve teslim tarihleri de benim kafamı toparlamama ve iyileşmeme yetecek kadar uzak mesafedeydi şu anlık.
"Kusura bakma Alsu beklettim, sıra vardı biraz malum yollar kötü insanlar kahve içebilecek bir yerler arıyorlar"
Bertuğ yaklaşık 15 dakika sonra kapıyı açıp mis gibi kokan kahveleri ikimizin arasındaki arabanın bardaklar için olan girintili yerlerine yerleştirirken soğuktan kızarmış yanaklarıyla konuştu.
"Bir de fotoğraf çektirenler oldu, saç baş dağıldı valla şu havada kötü çıkmamışımdır umarım"
Elleriyle yarım kutu jöle boşaltmış gibi görünen sert saçlarını arabanın aynasına bakarken geriye doğru düzeltti ve bana yandan kendini beğenmiş bir gülümseme göndermeyi de ihmal etmedi sağ olsun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
