Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korkdum ve kaçdım.
Bu ülkede okumayan her kızın başına gelen olay evlilik. ama daha küçükdüm. Daha 17 yaşım vardı.
Ben Laviniya ismimin anlamını ne kadar taşırım bilemem ama hayatımda hep canımı yakdılar bunun olmaması gerekdi. Ve olmayacakdıda.
"Tamam anne uyuyacağım" diye bağırdım kendi odamdan aklımda başka planlar dönerken.
Tik tak tik tak
Zaman herşeye hükm ederdi ama zaman beni unutmuşdu.
Saate bakdım 03:09 du. Dün sabahdan hazırladığım çantamı elime aldım odamdan çıkarken dönüp odama bakdığımda tüm anılarım gözümün önünüden geçdi ama hiç bir mutlu anımı bulamadım.
Hava yağmurluydu ayakkabılarımı arkama bile bakmadan giydim ve çıkdım.
Evet 17 yıl çıkamadığım bu evden çıkdım.
Ama daha bilmediğim kaderin beni nerelere sürükleyeceğiydi.
Kapuşunomu kafama geçirdim hava düşündüğümden bie soğukdu ama ağaçların arasına girdiğimde yağmur yavaş yavaş kaybolmaya ve yerini sise vermeye başladı.
Nereye mi gitcekdim?
Ben bile bilmiyordum belki bi otel belki bi eve bilemiyorum ailemin aldığı bu ani kararla tek çıkış yolum buydu.
Kafamda düşünceler dönüp dolaşırken bir şeye çarpdığımı fark etdim
