leeseo pov:
"ဒါဆို ညီမသွားတော့မယ်နော်"
"အေးအေး ဂရုစိုက်သွား"
အစ်မယူဂျင်းကိုနှုတ်ဆက်ပြီးနောက်
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ဟျွန်းဆောခြေလှမ်းတို့ဟာခပ်သွက်သွက်ရယ်...။
ဒီနေ့ကဟျွန်းဆောသန့်ရှင်းရေးတာဝန်ကျတဲ့
နေ့မို့ အတန်းဆီစောစောရောက်အောင်
အတက်နိုင်ဆုံးသွားနေမိသည်..။
အတန်းနောက်ကျရင်ဆူငေါက်တက်တဲ့
သင်္ချာဆရာကြောင့်လည်းပါတာပေါ့
ဘုတ်!
ကော်ရစ်ဒါအဆုံးကလှေကားအဆင်းနားတွင် လူတစ်ယောက်နဲ့ဝင်တိုးမိတဲ့
ဟျွန်းဆောအဖြစ်ဟာ ရယ်ရခက်ခက်
ငိုရခက်ခက်...။ ရင်ဘတ်ကိုမှတည့်တည့်
ဝင်တိုးလာတဲ့သူ့ကြောင့် အင့်ကနဲတောင်
ဖြစ်သွားရသည်။
"အဆင်ပြေရဲ့လား"
ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့သူ့ပခုံးကိုဟျွန်းဆော
အသာဆုပ်ကိုင်ကာမေးလိုက်မိတော့
သူကမော့ကြည့်လာခဲ့သည်။
မော့ကြည့်လာတဲ့အခါ မြင်လိုက်ရတဲ့
မျက်နှာလေးကြောင့်ဟျွန်းဆောဆွံ့အ
ရသည်။
baby faceလေးနဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်
ဟျွန်းဆောကိုမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့
စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
ဟျွန်းဆောကိုယ်တိုင်လည်း သူကိုယ်တိုင်
တောင်သတိမထားမိပဲ ပြန်ပြီးအကြာကြီး
စိုက်ကြည့်နေခဲ့မိတာပဲ...။ အချိန်တွေ
ဘယ်လောက်တောင်ကုန်ဆုံးသွားပြီလဲ
တောင်သတိမထားမိတော့....
ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြင့်တက်လာတာထိန်းချုပ်
လို့တောင်မရနိုင်ဘူး...။ ဒီမှာသာကြာကြာ
ဆက်နေရင် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးပေါက်ကွဲ
ထွက်တော့မယ်ထင်တယ်
"သွားတော့မယ်နော် အတန်းရှိသေးလို့"
နှမြောတမ်းတဖြစ်စွာနဲ့သူ့ပခုံးပေါ်က
ကိုယ့်လက်တွေကိုဖယ်လိုက်ရသည်။
ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေရာကနေထွက်တောင်
မသွားချင်မိဘူး။
ဂရုမစိုက်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်းပဲ
ဟျွန်းဆောလှေကားထစ်တွေပေါ်ကနေ
ပြေးလွှားဆင်းသွားခဲ့လေ၏။
