ජංකුක් ජිමින්ගෙ ඩොක්ටර් වෙලා දැන් මාසයකටත් කිට්ටුයි. උදේම රූම් එක ඇතුලට ආව ජීසූ දැක්කෙ මුලු කාමරේම ඉර එලියෙන් ලස්සනට ආලෝකමත් වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේ එයා දැක්කා කවදාවත් නැතුව ජනේලෙන් ඈත බලාගෙන ඉන්න ජිමින්ගෙ මූණෙ පුංචි හිනාවක්. තාම කිසිදෙයක් හිතාගන්න බැරි වුනු ජීසු මොනාවුනත් අද රූම් එක ඇතුලට ගියේ කව්ද මේ වෙනසට හේතුව කියල හිතන ගමන්.
"ගුඩ් මෝනින් ජිමින්!"
"මෝනින් කෝ ජංකුක් හියුන්ග්?"
"ආ.. අද එයා නිවාඩුනේ! "
"නිවාඩු?"
"ඔව්, ඇයි කිව්වෙ නැද්ද? එයාට ඉන්න තියෙන්නෙත් තව දවස් කීපයක් වගේනෙ. අද මට ඔයාව දාලා තියෙන්නෙ"
"ඒ කිව්වෙ?"
"මම දන්නෙ නෑ එයා මාසෙකට වගේ මේ හොස්පිට්ල් එකේ වැඩ බාරගෙන තියෙන්නෙ. මම ඔයාගෙ බ්රෙක්ෆස්ට් එක අරන් එන්නම්"
ජිමින් එහෙම්ම ඇඳේ වාඩිවුනා. 'ඇයි හියුන්ග් ඔයත් මෙහෙම කරන්නෙ? මට කියල හිටපු කව්රුත් දැන් මගේ ලඟ නැහැ! නිදහස සතුට කියන දේ මට උරුම නැද්ද?'
"මෙන්න මම ඔයාගෙ... ආ.. කෝල් එකක්.. ජංකුක් කතාකරන්නෙ. ඒයි... ජිමින් ඕක මෙහාට දෙන්න! පේෂන්ට්ලට අවසර නෑ කෝල්.. යාහ්..."
ජීසූ කෝල් එක answer කරන කොටම වගේ ජිමින් එයාගෙන් ෆෝන් එක උදුරගෙන වොශ් රූම් එකට ගිහින් දොර වහගත්තා.
"හෙලෝ බේබී..."
".......... "
"මියානේ බේබි අද මට පොඩි වැඩක් තියෙනවා ඒ නිසා "
"........... "
"මිනී....? "
"කවදද හියුන් ඔයා යන්නෙ? "
"ම්.. තව සතියකින් වගේ බේබී... ඒක නෙවෙයි මම ඔයාට කතා කරන්න හිටියෙ....."
"සතියකින්?"
"මම හෙට එනවා.."
"ජිමින්, සර් එනවා වගේ.. ෆෝන් එක දෙන්න!"
ජංකුක් කට් වුනු ෆෝන් එක දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට full suit එක ඇඳගත්ත කෙනෙක් ජංකුක් ළඟට ආවා.
"සර්, මිනිහා ආවා! "
"මම එන්නම්"
* * * * * *
ජිමින් දොර ඇරියගමන් ජිසූ අත් දෙකත් ඉණේ තියාගෙන ජිමින් දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. එයා ෆෝන් එක ජිසූගෙ අතට දීලා ඉක්මනට ඇඳට ගියා.
එතන මේ හොස්පිට්ල් එකේ ඕනර් එක්ක තවත් කෙනෙක් හිටියා.
