Love Story //Hyunlix

1.2

Onceki bölümün sonundan alıyorum
__________________________________

Aynı şekilde karşısındaki kişide olduğu yerde kalmıştı

Uzun zamandır göremediği haber alamadığı o kişi çocukluk arkadaşı Lee Minhoyu görmüştü

-minho...

Dakikalar sonra ağzından tek bir kelime dökülmüştü hyunjinin

-hyunjin... yaşıyorsun

Minho dolu gözleriyle konuşmuştu hyunjin ise dolu gözleriyle gulumsemisti

-yasiyorum ve geri geldim gitmeyeceğim birdaha

-gitmeyecekmisin?

-gitmeyecegim

Minho hızlıca gözünden akan yaşı umursamadan hyunjine sıkıca sarılmıştı ve hıçkırıklar içerisinde ağlamaya başlamıştı

Hyunjinde ona sıkıca sarılıp ağlamaya başlamıştı

İçeri giren diğer üyeler ise bu ikiliyi gözleri yaşlı izliyordu

Biliyorlardı ikisinin arasındaki bağı sevgiyi bunu ilk tanistiklarinda kabullenmislerdi

Jisung ise ağlamaktan kızaran gözlerini silip burnunu çekmişti

-ben gidiyorum mutfaktayim

Jisung acele ile ortamdan uzaklasmisti

Minhonun ve hyunjinin ne yaşadığını en iyi o bilirdi ve bu görüntü şu an onu parcalamisti

Normalde Minho hyunjinden korkup kacacakti ama dedim bı gerilim olay daha yaratmayayim normal arkadaşlıklarını devam etsinler

Minho bacaklarında güç kalmamış gibi yere yigilacagi zaman hyunjin onu tutmuş koltuğa bırakmıştı

Minho koltukta oturuyordu hyunjin ise önünde diz çökmüştü ve önünde ellerini tutmustu

Minho hem gülüyor hemde ağlıyordu bir anda ellerini çekerek hyunjinin yüzüne dokunmustu

-iyisin demi bişi olmadı nasıl çıktın nasıl bıraktılar seni

Hyunjin boğazını temizlenmiş gibi oksurup minhoya bakmıştı

-bunlari sonra konuşalım olurmu sonra herşeyi anlatacagim sana söz veriyorum sadece sonraya bırakalım

Digerleride içeri gelmiş hep beraber oturmuş konuşuyorlardı

Eskiden olduğu gibi mutlu bir şekilde herşeyden bahsediyorlardı

Jisung ise 15 dk sonra mutfaktan cikabilmis ve diğerlerine katılmıştı

Arada gözü minhoya kayıyordu iyimi degilmi diye

-iyimisin?

Minho ona dediğini anladığı gibi kafasını sallamisti

-iyiyim sen neredeydin

-hic gözüme toz kactida onu cikarmakla meşguldüm

Minho inanmamisti ama inanmış gibi yapıp kafa sallamisti

-oylemii bana soyleydin yardım ederdim

Jisung gözlerini kocaman açmıştı

-olurmu öyle şey sen arkadasinla ağla burda ben çıkarırdim

İkili sessizce gülüp geri dönmüşlerdi

...

Aradan geçen birkac saat ile diğerleri gitmişti jisung ve Felix içerde film keyfi yapıyordu

Minho ve hyunjin ise en son görüştükleri zamandan sonra konuşmaya başlamışlardı

-nasil çıktın oradan?

-baskin düzenlendi oraya polis tarafından sonra zaten benden başka eziyet gören insanlarda varmış herkesi aldılar hastaneye yatış verdiler çoğu yaram iyilessede bazıları geçmedi bazıları ise geçmek üzere öyle bir durum oldu

Minho tekrardan gözleri dolmuştu

-ozurdilerim hyunjin üstüne atmamam gerekirdi suçu ama işte bir an korku içinde oldu herşey

-ozurdilemene gerek yok Minho biliyorsun senin için herşeyi yaparım

Minho tekrardan hyunjine sarılmıştı

-en son senin yanına geldiğimde kötü durumdaydin zaten o gün beni eve tekrar gönderdikleri de bir süre kendime gelememistim elimi her boğazıma attığında o kesik izi duruyordu jisung yardım etti toparlanmamda o olmasa şu an hala kötü durumdaydim nerde resmini nerde adını duysam kaciyordum

Hyunjin üzüntü ile gözlerini kaçırmıştı

-bende ozurdilerim

-sen niye ozurdiliyorsun hyunjin

-vardir bı nedeni vardır bir sebebi vardır bir hatırası

Minho gulumsemisti ardından bir süre daha konuşup içeride oyun için çağıran sevgililerinin yanlarına gitmişlerdi

Kestik

Nabersiniz bu bölüm bayagi erken attım belki gün içinde birkaç bölüm daha atabilirim bilmiyorum neyse öpüldünüz MUAH