Kayıp Lavin Çiçeği(Gerçek ailem-yarı texting)

Kırgın Küçük Kız Çocuğu

Merhabaaaaaaa. Direk bölüm başlasın o zaman. İyi okumalarrrr.
**********************

Başım çok ağrıyordu.  Her tarafım tutulmuştu. Nerdeydim ben? O sırada aklıma gelenler bir tokat gibi yüzüme çarptı. Abim ölmüştü. Yengemde ölmüştü. Melis'im aynı anda hem annesiz hem babasız kalmıştı. Yan tarafımdan gelen sesle arkadaşlarımın burda olduğunu anladım. "Ne zaman uyanır sizce?"diye sordu Özgür. "Bilmem. Uyanır birazdan"diyen ise Gamze'ydi . Hepsinin sesinde üzüntü ve endişe vardı.

Gözlerimi açmaya çalıştım. Çalıştım ama sanki biri tutkalla göz kapaklarımı yapıştırmış gibi hissediyordum. Gözlerimi açamayınca elimi açıp kapatmaya çalıştım ama sadece parmaklarım hareket etti. Parmaklarımın hareket ettiğini gören Pelin çığlık attı. Ama bu çığlık sevinçtendi. Herkes Pelin'e dönünce konuşmaya başladı.

"Parmakları kıpırdadı!!"diye sevinçle bağırdı. Herkesin elime baktığına yemin edebilirim ama kanıtlayamam. Tekrardan hareket ettirince Özgür ve Gamze'de çığlık attı. Kuzey'in şuan onlara göz devirdiğine emindim. Biz Kuzey'le daha ciddiyken, Özgür,Gamze ve Pelin daha eğlenceliydi. Onlar aile tarafında şanslıyken biz Kuzey'le şanssızdık. Kuzey benim abim gibiydi,kardeşim gibiydi. Yeri geldik birbirimize anne baba olduk,yeri geldi abi-kardeş,abla-kardeş olduk. Kuzey benim çocukluk arkadaşımken,diğerleri ile lisede tanışmıştık. Çok seviyordum onları. İyi ki varlardı.

Düşüncelerimi bir tarafa koydum ve gözlerimi açmaya çalıştım. Sonunda açtığımda beni bembeyaz bir tavan karşıladı. Kuzey hemen yanımda saçlarımla oynuyordu,bir yandan da öpüyordu saçlarımı.Pelin ve Gamze elimi tutuyordu ve okşuyordu. Özgür'de saçlarımı okşuyordu. Gözlerimi açtığımı gören Kuzey hemen gözlerimin içine baktı. Su istediğimi anlayınca hemen su koydu bardağa ve kafamı biraz dikleştirip su içirdi.

Özgür sanki hala bilmiyormuş gibi konuştu. Aslında kasvetli havayı dağıtmaya çalıştı. "Aaa gözleriyle anlaştılar. Aman Allah'ım!"sesinde üzüntü vardı,yalandan gülümseme ve şok olmuş gibi bir tını. Ama biliyordum. Bu odada ki herkes biliyordu, Lavin kötüleşecekti ve Kuzey'i arayacaktı. Kuzey'de beni sakinleştirecekti. Kuzey benim şansımdı. Abimden sonra en büyük şansımdı Kuzey.

"Melis nerde?"diye sordum. Sesim çatallı ve kısık çıkmıştı. Kuzey tam cevap verecekken odanın kapısı açıldı ve içeri Melis girdi. Koruma bana özür diler gibi bakıyordu. Kafamı sorun yok anlamında salladım ve dışarı çıkmasını belli ettim. Emri alan koruma hemen çıktı. O sırada Melis'in sesi duyuldu. "Anne neden hastanedeyiz hala?"diye sordu. Melis benle daha çok vakit geçirdiği için bana anne diyordu ama ben ona hala demeyi öğretmeme rağmen arada anne diyordu.

Yengem yani Melis'in annesi, Melis'i doğurduktan sonra ölebilirdi çünkü tehlikeli bir doğumdu. O yüzden Melis'le hep ben ilgilenmiştim. Anne sevgisini tatsın istedim. Anne değildim belki ama Melis'e anne olmuştum. Hem halası hemde annesiydim. "Çıkıcaz birazdan halacım."sorusuna cevap verdiğimde yanıma oturmuş ve bu sefer başka bir soru sormuştu. "Sana ne oldu hala?"diye sordu meraklı yeğenim. Bu sefer Kuzey cevap verdi.

"Halan biraz rahatsızlandı prenses. Ama öpersen iyileşir."Kuzey'in dediğiyle ellerini açmıştı. Kuzey ne istediğini anladığı için hemen kucağına aldı ve yanıma yatırdı. Melis yanağımdan öptü hemen. "İyileştin mi hala?"diye sordu masum prensesim. Başımı salladım ve sözlü bir şekilde de dile getirdim. "İyileştim halacım. Sen öptün hemencecik iyileştim."dedim gülümseyerek. Benim gülümsediğimi görünce hemen gülümsedi sıpa.

🥹

Ettiğimiz sohbetten sonra içeri doktor girmiş ve kendime dikkat etmemi söylemiş ve çıkmıştı. Hemşirede serumu çıkarmış ve iyi günler dileyip o da çıkmıştı. Bizde hastaneden çıkıp eve gelmiştik. Kuzey oralara kendisinin kalacağını diğerlerinin gitmesini söylemişti. Melis arabada uyumuştu ve Kuzey onu çoktan yatırmıştı. Şimdi ise ben Kuzey'in dizine uzanmış yatıyordum. Kuzey'de saçımı okşuyordu. Sessizce oturuyorduk,sessizliği paylaşıyorduk. Ama biz sessizliğimizle anlaşırdık. Kuzey'in sessizliği sakın bir hata yapma Melis var diyordu,benim sessizliğim ise kabul ediyordu. Bizim sessizliğimizi benim çalan telefonum böldü.