Irene's pov:
I went on my musical place and start playing piano. I can't focus madali lang naman 'to ahh, Limang Dipang Tao. Hindi ako nag se-selos! Ano ba itong kanta na ito.
"Daddy, lagot ka."
"Bakit ako? Idea mo 'yon ahh." Rinig kong bulyawan nilang mag-ama.
"Layasan niyo ako dito kung maingay kayo ha." I said at itinuloy ang pag pindot ko si piano.
"My? Selos ka?" Alfonso asked.
"Saan na naman? Tigilan niyo na akong dalawa."
"Sungit mo, Mommy."
"Heh!" I said and continue playing.
"Manang? Pahingi naman ako ng wine? 15% po na alcohol ha." I said while playing.
"Irene, ano ba 'yan? Hindi ka naman sanay na mag-inom." Greggy said and walk towards me.
"People change."
"I don't tolerate your attitude, magulo ka talaga kanina hindi ka naman masungit."
"I'm busy... huwag mo akong inisin dito."
"Irene naman."
"Greggy... look, I'm fucking busy."
"Gan'yan ka naman talaga kapag may narinig ka na hindi mo gusto. Walang bago simula dati hanggang ngayon." He said using his husky voice.
"Huwag na huwag mo ibalik sa nakaraan ang mayroon tayo ngayon."
"Anong mayroon tayo ngayon? That's not even my point, Irene. What I'm pointing bakit you suddenly change your behavior?"
"Alfonso? Umakyat muna tayo halika." Wika ni Manang at inakay si Alfonso paakyat.
"That's nonsense, Greggy. Let's not talk about this." I said and my tears start streaming on my face.
"No! You tell me! Your jealous?"
"Hindi... hindi, Greggy."
"Look directly sa eyes ko, Irene." When I look at him I bow my head and used my hand to cover my face. I start bawling in my piano and I feel his presence behind me.
"You know what's my problem with you? You keep on pushing me, Irene."
"Kasi 'yan ang alam kong tama, Greggy. Our past still haunts me."
"Limang taon na, Irene. Nasasaktan din ako..."
"Tama ka, limang taon na... pero lahat sa'kin sariwa p-pa. Masakit pa rin sa'kin. I'm still blaming myself k-kasi nawala ang anak natin dahil sa'kin."
"Ang damot mo... ang damot damot mo. Five years, Irene... para akong nanlilimos sa pag-ibig mo. Alam mo at alam ng Diyos na kailan man... hindi kita sinisi sa pagkawala ng bata, Irene."
"If you stay with me... you're just going to suffer."
"You're the cut that always bleed, Mahal. Even though you're slowly killing me. I need you like the air I breathe." I'm speechless so I walked out and went inside our room and locked it.
***
Thiago's pov:Hayop talaga ang Greggy na 'to. Lasing na lasing na. Mapapagalitan ako ng asawa ko ehh.
"Hoy! Uuwi na tayo. Saan kita ihahatid?"
"Wala nwaman akwong asawa. Hindi na lang ako uuwi."He said and laugh sarcastically.
"Surprise natin si Irene. Halika na ihahatid kita."
"No! She's mad at me!"
"G*go, Greggy. Uwi kana namin bukod sa Irene will send us war zone pati mga misis namin."
