De Kostschool

Een Leven Geleden?

Een paar weken verstreken. Eva had met Maartje gesproken de godsdienst lerares. Zij beschreef ook hoe Eloise ineens van gedrag was veranderd. En dat begon toen de beer de school over nam en er 4 nieuwe leraren waren gekomen waar van er al 2 weer waren vertrokken. Eva twijfelde of ze haar vermoedens met maartje zou delen maar besloot dat niet doen.

Wolfs had het moeilijk om de meisjes te boeien. Hij had zijn lessen gereguleerd. Zo gaf hij ze zijn 3e les, een spellingtoets waar de meisjes niet bepaald blij mee waren. Eva had hem lachend verteld dat zij bij sommige dingen die ze de kinderen op droeg prijzen verbond. Zoals de eerste keer een chocolade reep, een andere keer was het een VVV cadeau bon van 10 euro.

De volgende les van Wolfs had hij de meisjes een opdracht gegeven. Schrijf zo mooi mogelijk op wat er de afgelopen 2 jaar in je leven is gebeurd. Degene die dat het meest literair deed won een boeken bon. Hij had besloten Eva haar voorbeeld te volgen. De aandacht van de meisjes leek getrokken te worden naar de ramen naast de lokaal deur. Daar stond een jonge vrouw van iets in de 30 blond krullend, haar blauwe ogen en een grote glimlach. "Fleur!" riep hij zijn dochter begroetend. "Meneer Kroon." zei ze grijnzend. "Wat doe je hier?" vroeg hij. "Ik wilde eens zien hoe mijn favoriete leraar het deed" zei Fleur grijnzend. De bel voor het einde van de school dag ging. "Papieren die klaar zijn in leveren, anders is het huis werk." riep hij. Alle meisjes kreunde en pakte hun schrift in. "Het is donderdag dus ik geef jullie tot dinsdag om het af te maken.

Hij omhelsde Fleur. "Hoe is het meisje?" Vroeg hij en kuste haar op haar wang. "Gaat goed. Maar jij en les geven. Nooit gedacht dat mee te maken. " Zei Fleur lachend. "Ik ook niet." Antwoordde hij. "Wat vind Eva daar nou van?" Vroeg Fleur plagend. "Shh die heet Kim hier. En is mijn vrouw. " Fleur lachte hard. "Je levens doel dus bereikt." Zei ze. "Nou fleur." Zei Wolfs blozend. Hij had Fleur ooit verteld dat hij dolgraag met Eva zou willen trouwen. Maar dat haar in zijn leven hebben belangrijker was. De gedachte over trouwen kwamen wel weer terug nu ze al 2 jaar samen waren. Maar dan in zijn achterhoofd. Haar zijn vriendin mogen noemen was genoeg. Hoe het dan ook heten. Haar mogen liefhebben was. Belangrijker dan een boter briefje. Dat was geen garantie voor lang samen zijn.

"Dus getrouwd met Kim huh. Mis je Eva dan niet?" Grinnikte Fleur. "Pestkop je bent net zo erg als ze zelf is." Zei hij. "Net zo erg als wie?" Vroeg Eva toen ze binnen liep. "Jij." Zei hij plagend. "Kijk dit is nou puur geluk. De twee meisjes bij me waar ik het meest van houd. Zei hij zijn arm om Eva heen leggend. "Slijmbal. Ging deze les beter?" Vroeg ze. "Een beetje, maar ja, juf Kim is natuurlijk veel leuker." Zei hij haar wang kussend. "Pap het is een meisjes school." Riep Fleur.

"En wie bent u?" Vroeg Jeroen de beer naar Fleur kijkend. "Fleur", Wolfs lachte. "Dit is mijn dochter Fleur uit mijn eerste huwelijk." Antwoordde hij. "We hebben het niet zo op gasten." Zei hij." Neem me niet kwalijk ik ga al." Ze kuste haar vader op zijn wang en daarna Eva. "Zie jullie snel hè." Zei ze en vertrok. "Spreek volgende keer buiten met haar af." Zei Jeroen nors. "Ik kwam vertellen dat ik vanavond een ouder bezoek heb en dat de aula dus is afgesloten. U hoeft er niet bij te zijn beide."

Vertelde Jeroen. Dit was voor Wolfs een gouden kans om eens in Jeroens kantoor te kijken.

Bij het avondeten vertelde hij Eva van zijn plan. "Ik vertrouw hem al niet van af dag 1 Eva. Hoe hij naar je keek vandaag. Het was bijna smerig." Zei hij. "Jij vertrouwt bijna niemand." Antwoordde Eva. "Klopt. Ik wil gewoon van iedereen iets weten." Zei hij. "Moet ik mee?" Hij knikte "jij ziet dingen sneller." Antwoordde hij. "Charmeur." Zei Eva glimlachend terwijl ze het puntje van haar tong tussen haar tanden nam. Ze maakte hem altijd zo gek met die blik. Haar lach was altijd mooi, maar als haar zilver grijze ogen dan ondeugend oplichte. Dan was ze zo ontzettend mooi. Ze was zo'n vrouw waar mensen boeken over schreven. "Een stuiver voor je gedachten." Zei ze. "Voor jou niet heel spannend hoor meisje." Zei hij. "Zullen we, maar aan het werk gaan?" Vroeg Eva. Hij knikte.

Na een minuut of vijf onderzochten ze het kantoor van Jeroen de beer. In zijn slaapkamer vond Wolfs een foto boek. De meeste foto's waren oud en vergeeld en nauwelijks zichtbaar. Maar achter in het album waren nieuwere foto's. "Ik denk dat hij een kind heeft." Zei Wolfs. Hij pakte een foto uit het album. "Knap meisje." Zei hij. Op de foto stond een klein meisje van ongeveer 6 jaar oud. Ze keek glimlachend de camera in en hield haar teddybeer stevig vast. Wat hem opviel waren diezelfde zeldzame zilveren tint in haar ogen als Eva had. Al was dit meisje blond. En had iets schichtigs over zich. "Vraag me af waar ze nu is." Eva's ademhaling stokte. "Wat is er?" Vroeg hij. Hij zag haar naar de foto kijken. "Ik had het moeten zien." Riep ze. "Jeroen. Hij heet Jeroen net als."ze schudde haar hoofd even. "Hij is dood." Zei ze. "Eef, ik kan je niet volgen." Zei Wolfs. Hij keek haar aan. Ze was lijkbleek. Haar ogen stonden wild.

"Eef. Wat is er?" Vroeg hij. Hij had haar 1 keer eerder zo gezien. De dag dat ze hem alles had verteld. "Wat is er schatje? " Vroeg hij nog een keer "dat ben ik." Fluisterde ze. Hij streelde haar wang. "Rustig. Wat bedoel je?" Ze haalde diep adem. "Op die foto. Dat ben ik met mijn jeugd teddybeer Jeroen." Zei ze. "Hoe komt hij aan jouw foto." Vroeg hij hardop. Eva wist het wel maar wilden het niet uitspreken als het gezegd werd was het echt. "Kom, we gaan dit kantoor uit." Hij pakte haar hand en trok haar zacht dwingend mee.

"Nu even rustig nadenken. " Zei hij. Eva was nog steeds lijkbleek en staarde voor haar uit. "Eef ben je oké?" Ze reageerde niet. "Eva?" Hij legde zijn had op haar schouder die ze instinctief weg sloeg. "Raak me niet aan." Riep ze. "Eva wat is er." Hij knielde naast haar. "Praatje met me." Zei hij haar diep in haar ogen kijkend. Het licht in haar prachtige ogen leek gedimd. "Al die jaren dacht ik vrij te zijn, toen kreeg ik die brief uit Marokko en was ik eindelijk verlost dacht ik. Maar nu." Hij snapte er niet veel van. Maar ze zei in ieder geval iets. "Ik zal nooit vrij van hem zijn. " Zei ze. Hij legde zijn hand op die van haar. "Ik denk dat ik weet wat jij bedoelt." Zei hij. "Jeroen de beer is een valse naam." Voegde ze toe. "Dat begreep ik al meisje en ook dat jij weet wie hij wel is. Ik snap ook dat hij iemand uit je verleden is. En voor al dat hij je pijn heeft gedaan. Jij bent nooit zo stil."

"Omdat ik het niet wil uitspreken. Als ik het zeg is het echt. Dat wil ik juist niet." zei ze. "Dat wil namelijk zeggen dat ik nooit vrij ben geweest." hij legde zijn hand nu op haar wang. "Hij is je vader." zei hij het begrijpend. Ze knikte. "Dat wil zeggen dat mijn vermoedens hoogst waarschijnlijk waar zijn dat hij zich vergrijpt aan de meisjes." riep ze. "Rustig Eva geen tunnel visie." waarschuwde Wolfs. "Het is toch zo duidelijk als wat. Hij ontsnapt uit de gevangenis blijkbaar. Wist hij genoeg geld te vergaren om een meisjes school te kopen. Wat zou hij anders voor reden hebben gehad. Hij kon toen ik klein was al zijn driften niet beheersen. Het is een wonder dat we geen drank hebben gevonden bij hem." 

Hij zuchtte hij snapte haar tunnel visie wel. Hij zou het ook hebben. Hij zou wel objectief blijven voor hen beide. "Als hij dat doet pakken we hem. En Eef ik zweer je ik zal er alles aan doen om te zorgen dat die smeerlap je met geen vinger meer aanraakt. " Dat kun je niet beloven." hij omhelsde haar. "Ik kan je wel beloven dat ik er alles aan zal doen. "Eva verstopte haar hoofd in zijn schouder, ze wist wel dat hij haar wilde beschermen. Maar ze wist ook dat haar beschermen met haar vader onbegonne werk was.