Demonyo

The Countdown Begins

Azrael's

Buhay na buhay ang ingay sa apat na sulok ng silid-aralan at naririnig ko ang lahat kung saan ako nakaupo ngayon, it was the kind of chaotic buzz that will make you wonder how so many people could fit into one space and still manage to create such a racket. Nagtatawanan ang mga kaklase ko, ang iba naman ay mga gago at nagbabatuhan ng papel. Pero ako? I was lost in the comfort of the familiar chaos. Biyernes ngayon, the end of a long week, at alam ko namang ready na ang lahat para sa weekend. Sino ba ang hindi? Makakapagpahinga na rin sa wakas matapos ang mahabang linggong puro aral at kagaguhan ng mga guro. Wala naman akong natutunan. Pero kung tutuusin ay mabilis lang naman din dadaan ang sabado at linggo. Ilang jakol lang, lunes na naman.

Nakaupo ako sa pinakalikod na sulok ng classroom at nakapangalumbaba. Tinanguan ko ang mga tropa ko na ngayon ay nagbabatuhan ng papel. Lumapit saakin ang isa sakanila, si Intoy. Tinanguan ko lamang siya habang swabe itong umuupo sa bakanteng upuan sa tabi ko. Nang makaupo, inakbayan niya ako sabay bulong sa aking tainga,

"Chongke tayo mamaya, pre? G ka ba?"

"G." Sagot ko para hindi niya na ako gambalain pa. 

Look, I'm just a typical teenage guy—inked up with tattoos, known for being a bit of a delinquent, and definitely embracing the whole bad-boy persona. I mean, someone's gotta shake things up and keep life from getting too boring, right? That's just who I am. At ang mga tropa ko? Pare-parehas lang kami. 

"Angas ng bago mong tato, tol ah." Sabi niya at napatingin din ako sa bagong tato na nasa kamay ko. Pakpak iyon. I don't even know why I got this tattoo on my arm, but it's been on my mind, pati sa panaginip ko ay hindi ako tinitigilan. Been dreaming about this angel, and I guess it was time to make it real. Sometimes, you just have to act on those impulses, you know?

"Basta mamaya, pre ah. Meron daw dala si Kulot." 

Intoy made his exit, leaving me alone with the empty chair he'd just occupied. Napakunot naman ang noo ko habang tinitignan ang bakanteng upuan ngayon. I checked my watch—it was already 6:27 AM. 

Class starts at 6:30, and usually, my seatmate is here well before I am. Pero ngayon, wala pa rin siya. There's still no sign of him—her rather. 

Looks like even she can't manage to be punctual today.

Tinignan ko ang aking paligid. There was a sense of something brewing beneath the surface, something I couldn't quite put my finger on. The noise in the room seemed to heighten the anticipation, the kind that makes you pause and wonder why you're suddenly so aware of every little detail. 

Every detail, man. Na hindi ko naman pinapansin dati. Katulad nalamang ng bakanteng upuan sa tabi ko. Tsk.

Baka ako lang? Baka dahil sa chongke na tinira namin noong isang araw. Pero tangina, tagal na noon. Na-jakol ko na 'yun malamang. Ang ingay ng mga kaklase ko ay mas lumakas pa, it felt heavier than usual, like they were each carrying an unspoken weight. 

Napatingin akong muli sa aking relo at sa bakanteng upuan sa tabi ko. 6:30 AM. Sakto namang tumahimik ang lahat. Nakaayos na silang lahat ng upo, pati si Intoy na kanina ay nakikipag-batuhan ng papel kasama ang iba naming tropa. 

When the professor entered, her presence seemed to cut through the noise like a knife. Ang kaninang ingay ay napalitan ng nakakabingi't nakakatanggal hiningang katahimikan. It was the kind of silence that makes your ears ring and your heartbeat seem disproportionately loud. Naririnig ko pa ang mahinang tunog ng orasan na nakasabit sa taas ng pader, pero mas naka-focus ako sa ingay at tunog na nililikha ng bawat pag-tama ng takong ng aming guro sa sahig habang siya ay naglalakad papunta sa harapan ng classroom.