Biker boy // Kortverhaal

Deel 1

Ik hoorde de motor buiten voor het kantoor stoppen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik besloot het plan dat ik eerder die middag had uitgedokterd gewoon te volgen. Snel pakte ik de helm die op mijn bureau klaar lag en trok de lederen vest aan. Het was intussen een gewoonte geworden om me stevig in te pakken en vervolgens achterop bij hem op de motor te klimmen. En dat deed ik ook nu.

Hij begroette me door vrolijk te zwaaien en een kusje toe te werpen terwijl ik de deur van het kantoor achter me dicht trok. Het begon al vroeg donker te worden, maar gelukkig regende het vandaag niet. Ik liep naar hem toe en durfde hem nauwelijks aan te kijken omdat hij dan misschien kon raden wat ik aan het denken was. Toen ik dicht genoeg bij hem stond, pakte hij mijn rechterhand en plantte daar een kus op.

"Klaar om naar huis te gaan?" vroeg hij met zijn diepe stem boven het ronken van zijn motor heen. Ik knikte alleen maar en klom achterop bij hem. Ik sloeg mijn armen om zijn midden, hield hem stevig vast en legde heel even mijn hoofd op zijn brede schouders. Tranen schoten in mijn ogen. Ik had geen idee hoe dit verder zou gaan nu ik wist wie hij was.

De eerste keer dat hij me was komen oppikken na een lange werkdag was ik helemaal door het dolle heen geweest. Hij was een grote onbekende geweest. Ik was zijn TikTok toevallig tegengekomen. De zoveelste biker boy die op zoek was naar een booktok girlie om backpack te spelen.

Normaal gezien was ik niet het soort persoon dat reageerde op zulke profielen, maar het was me opgevallen dat hij in mijn buurt moest wonen. Ik herkende de huizen en de winkels in de achtergrond van zijn video's. Dus had ik mijn stoute schoenen aangedaan en had hem een bericht gestuurd. Ik wilde niet de gekke fangirl uithangen, maar ik kon het ook niet laten met een anonieme biker boy uit mijn buurt te flirten.

Uiteindelijk had hij me uitgenodigd voor een ritje achterop zijn motor en ik kon niet anders dan op die uitnodiging ingaan. Ik kende zelf niemand die met een motor reed. Heel wat mensen in mijn nabije omgeving vonden dat levensgevaarlijk. Dus ik legde al mijn vertrouwen in de handen van een vreemde die ik online had leren kennen.

Die eerste rit was magisch geweest. Hij had mij laten zien hoe ik hem moest vasthouden, hoe ik met hem en de motor moest mee bewegen en hoe ik met hem kon communiceren ook al hoorden we elkaar niet altijd even goed hoewel hij in de helm die hij me had gegeven een intercom had voorzien. Ik vond het ontzettend sexy om zijn harde lichaam onder mijn handen te voelen bewegen bij iedere bocht en iedere keer dat we stopten en weer vertrokken.

Al die keren dat ik hem had gezien, had hij nooit zijn naam gezegd. Niet één keer. Hij droeg steeds opnieuw een helm met een getint glas zodat ik zijn ogen en zijn gezicht niet kon zien. Ik durfde hem niet vragen wie hij was, want hij hield zijn identiteit verborgen op al zijn social media. Dat wilde ik respecteren, maar ik voelde kriebels in mijn buik iedere keer hij me kwam ophalen. Ik wilde meer over hem weten. Zoveel meer. Ik wilde hem beter leren kennen en ik kreeg de indruk dat het wederzijds was. Wanneer hij me afzette aan mijn appartement, bleven we vaak nog lange tijd praten. En de hoeveelheid berichtjes die we naar elkaar stuurden, liet niets aan de verbeelding over.

"Alles ok?" vroeg hij terwijl we wachtten voor een rood licht. Hij liet zijn handen even langs mijn bovenbenen glijden. Ik hield hem nog steeds vast. Hoe moest ik dit aanpakken? Hoe moest ik hem vertellen dat ik wist wie hij was? Ik wilde hem niet kwijt, maar ik wist dat hij en ik geen match waren. Alles behalve zelfs. Ik wist dat ik hier weken kapot van ging zijn. Mijn hart voelde nu al zo zwaar aan.

Hij vertrok en reed de snelweg op. Daar gaf hij gas en hield ik me stevig vast. God, wat zou ik dit missen. Niet alleen het razendsnel auto's voorsteken en het slalommen tussen de rijstroken. Nee, ook hem vasthouden. Ik kreeg maar zelden de kans om iemand zo intens vast te houden. Uiteraard kreeg ik wel een keer een knuffel van mijn ouders of een vriendin, maar het gebeurde zo goed als nooit dat ik langer dan enkele seconden werd vastgehouden door iemand van het mannelijke geslacht. Ik had geen idee hoe ik die leegte zou moeten vullen.

"Hey Wouter?" vroeg ik voor ik van gedachte kon veranderen. Ik wist dat ik het nu moest doen, op dit lange, rechte stuk. Hij was helemaal in the zone op zijn motor en hij zou geen twee keer nadenken als ik zijn echte naam gebruikte.

"Ja?" hoorde ik hem antwoorden door de intercom. "Shit" volgde er meteen. Hij legde zijn hand op mijn handen die hem nog steeds stevig vast hielden. Ik hoorde hem nog eens vloeken. Daarna bleef het oorverdovend stil via de intercom. Hij leidde de motor naar het rechtse baanvak en nam de afslag voor een snelwegparking. Ik zag de reclameborden voor Starbucks en Burger King door mijn tranen heen.

Hij vond een parkeerplek en zodra de motor stil stond, sprong ik er af. Ik trok de helm van mijn hoofd en veegde woedend de tranen weg. Mijn plan had gewerkt. Hij stapte ook af en kwam voor me staan. Het leek alsof hij niet goed wist wat te doen. Hij wilde mijn hand vastnemen, zette een stap dichterbij, maar besloot toen dat dat geen goed idee was. Uiteindelijk klapte hij het vizier van zijn helm naar boven. Ik keek recht in twee helderblauwe ogen. Ogen die ik uit de duizend zou herkennen omdat ze zo hallucinant blauw waren. Ogen die ik iedere dag opnieuw zag.

"Hoe kon je?" vroeg ik met trillende stem, "Hoe kon je zo met mijn gevoelens spelen?"