The Bliss Isolation

Kabanata 3

Michelle's POV

I took a deep breath before starting to run again. Sweat began to form on my forehead, but I paid it no mind. May sariwang hangin ang dumadaan kaya napapawi rin naman 'to.

♪Kumakanta't sumasayaw
Gumagalaw nang mag-isa
Dito ka na magpahinga
Sasabihin na di kailangan♪

I hummed along to the song as I ran, letting the melody seep into my bones. The music heightened the beauty of the scenery and the emotions I felt. I can't feel any tiredness doing it, I just felt carefree.

♪Umiinit ang puso
Sa pag-ibig ng nakaraan
Ang iisang panalangin
Ang iisang dinarasal
Sana sa walang hanggan
Sana ay magpakailan man
Huwag mo akong kakalimutan♪

Unti-unti ay bumagal ang aking takbo dahil sa taong nakikita kong naglalakad hindi malayo sa akin. I took off one of my AirPods and smile to greet her a good morning, but as expected, she didn't bother doing the same and just continued walking while holding a bucket.

I licked my lower lip as I watched her passed me like an air, napailing na lang ako roon at muling tatakbo nang matigilan. Muli ko siyang nilingon ng may maalala at kahit naglalakad siya palayo, nagsalita ako.

"Thanks for what you did to the bathroom!" I called out, raising my voice just enough to make sure she could hear me across the distance.

Parang wala 'tong narinig dahil hindi man lang tumigil sa paglalakad o lumingon. Dire-diretso lang siya kaya huminga nalang ako ng malalim at nagpatuloy sa pagtakbo. Ano pa bang aasahan ko sa isang kagaya niya? Again, she's not fond of verbally responding, except when Tita Cate is the one who's talking to her.

It's been a week since I got here and for those days, laging namamatay ang ilaw kapag lumulubog na ang araw. Nalaman ko na ganito talaga rito sa probinsya. Sa tuwing papatak ng alas diyes ng gabi, kusang namamatay ang ilaw sa lahat ng bahay. Nakakonekta sila tita sa Barangay para magkaroon ng liwanag at nawawala ito kapag patulog na ang mga tao para maiwasan ang mga batang umaalis ng gabi.

Since Jov is such a good, caring, kind, and considerate person to someone like me who's afraid of dark, she recycled a mini flashlight. Hindi ito ang normal na ilaw, ito 'yung kinakailangan maarawan sa umaga para magkaroon ng liwanag sa gabi. Like a converter but hers is a different version.

She did it without saying anything. Nagulat nalang kami nila Tita dahil meron na isang araw no'n sa banyo.

♪Ikaw lang ang tanging mahal
Basta't makasama kita
Segundo minuto oras at buwan
Ay di pa magiging sapat♪

"Magandang umaga sa'yo, magandang Michelle!" I flashed a sweet smile as Nanay Ayen greeted me cheerfully the moment she saw me.

"Magandang umaga rin po, Nanay Ayen."

I  completely turned off my music and took off both of my AirPords before answering her. May nakikita na akong mga pamilyar na mukha sa akin dahil makalipas ng isang linggo, pinakilala ako ni Tita Cate sa iilang mga tao rito. Now, I now getting familiar with these people and how they live.

"Makikisuyo ako, pakisabi kay Cate na may pagpupulong mamaya sa Barangay." imporma niya at inayos ang panyo na nasa kaniyang balikat.

"Sige po,"

"Sige na, pauwi na si Berting galing sa pangingisda. Salubungin ko roon sa may baybay. Salamat din pala." ani Nanay Ayen. Maliit akong tumango at nagpaalam na rin sa kaniya.

I tilt my head to the side. The idea of waiting for your husband or wife after a long, tiring day and welcoming them with a bright smile is the purest and gentlest kind of love. What a good life for those people who save time for this kind of gesture. This is what they call home.