Achter zijn masker (Mitthy)

3

Pov Milo
We komen aan op de camping. Het is echt fucking warm, ik kan echt elk moment om vallen. Ik stap uit en kijk in het rond. We hebben best een mooi plekje. We zitten dicht bij de rivier waar je kan zwemmen en het stenen strand. We zitten ook niet direct naast mensen. Ik ben best onder de indruk van de hoge bergen. Dit is de eerste keer dat ik in het buitenland ben en dit is heel anders dan Nederland.

De ouders van Matthy zijn de voortent aan het opzetten die vast zit aan de caravan, en mijn ouders laden wat spullen uit. Ik kijk naar Matthy, hij is bezig met zijn tentje opzetten. Onze ouders gaan in de caravan slapen en Matthy en ik allebei in een los tentje naast de caravan. Ik loop naar hem toe. "Waar ligt mijn tent?" Vraag ik. Hij kijkt op en stopt even met wat hij doet. "Daar, bij de bus!" Zegt hij en hij wijst die kant op. Ik knik en loop er heen.

We zijn beide onze tent aan het opzetten. Ze staan best dicht bij elkaar omdat het anders niet past op ons plekje. "Best mooi plekje!" Zegt Matthy om de stilte te breken. "Klopt, alleen jammer dat jij er bent." Zeg ik chagrijnig. Hij zucht en zegt niks meer. Ik voel me gelijk een beetje schuldig. Ik schrik van dat gevoel. Waarom voel ik me nou weer schuldig. Dat is niet hoe ik ben. Ik schuif het gevoel aan de kant en ga verder met mijn tent.

Matthy is al een tijdje klaar en is bij zijn ouders gaan helpen. Ik heb heel veel moeite, ik heb dit nog nooit gedaan. Dit is mijn eerste keer camperen, ik hoop ook gelijk mijn laatste. Matthy komt naar me toe gelopen. "Moet ik helpen?" Vraagt hij. Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Nee, rot effe op *griep* emo." Zeg ik zachtjes zodat onze ouders het niet horen. Hij doet wat ik zeg en loopt weg. Kijk, dat is hoe ik ben. Matthy doet misschien aardig maar deze autistische emo verdient gepest te worden.

Pov Matthy
Ik loop weg na Milo zijn woorden. Het doet me niet heel veel, ik had het wel verwacht. Ik ga in elk geval stoppen met aardig zijn. Vrienden worden was nooit mijn plan maar proberen om op zen minst een beetje met elkaar om te gaan, stop ik nu ook mee. Ik kijk naar Milo die nogsteeds moeite heeft met zijn tent. Lekker voor hem.

Na oprecht drie kwartier is Milo klaar. Hij komt naar mij en onze ouders toe gelopen. "Klaar!" Zegt hij enthousiast tegen zijn moeder. Zijn moeder lacht. "Goed hoor jongen, mocht even duren." Zegt ze met een plagerige stem. Milo lacht ook een beetje en gaat daarna zijn moeder helpen met het eten in de mini koelkast zetten. Ik help mijn moeder met de laatste paar spullen op zijn plek zetten. We zijn bijna klaar.

"Jongens, help effe met de kano van het dak halen!" Roept de vader van Milo. We lopen naar de bus toe waar de kano op ligt en gaan beide aan één kant staan. Onze vaders aan de andere kant."Oké, eerst voorzichtig die banden los maken, daarna kunnen we tillen!" Roept mijn vader. Ik doe wat hij zegt.

"Matthy pas op!" Roept Milo ineens en hij pakt me bij mijn arm en trekt me weg van het busje waardoor ik op de grond val. Ik schrik, waarom doet hij dit. Die vraag is snel beantwoord waneer ik geen seconde later allemaal ijzeren dingen op de grond hoor vallen. Het zijn peddels van de kano en wat andere zwaren spullen die blijkbaar ook op het dak lagen. Die waren bijna op mijn hoofd gevallen.

Mijn vader rent vanaf de andere kant van het busje naar me toe. "Mat gaat het?! Zijn die dingen op je hoofd gevallen?!" Roept mijn vader bezorgd. Ook de vader van Milo is naar me toe gerent en kijkt me bezorgt aan. "Nee, ben oké gelukkig. Milo heeft me snel weg gehaalt." Zeg ik nogsteeds een beetje in shock. Als die dingen op mijn hoofd waren gevallen was dat oprecht niet goed geweest.

"Jeetje je laat me wel schrikken, je hebt die verkeerde band los gemaakt sukkel, daarom viel alles jou kant op." Zegt mijn vader chagrijnig maar toch blij dat ik oké ben. Ik lach. "Nou sorry hoor." Mijn vader lacht ook, hij is gelukkig niet echt boos. "Heb je goed gedaan Milo!" Zegt hij er achteraan en hij geeft Milo een schouder klopje. Daarna loopt hij weer naar de andere kant van de bus.

"Matthy als je even de goeie band los maakt kunnen we tillen!" Roept de vader van Milo. Ik doe wat hij zegt en daarna tillen we de kano. Dat was het laatste klusje. We hebben alles uit gepakt. "Goed gedaan iedereen! Alles is gedaan! De vakantie is officieel gestart!" Roept mijn vader enthousiast en iedereen juicht.

Mijn vader pakt vier biertjes en deelt ze uit aan de andere drie. Ze gaan met ze'n vieren op tuin stoelen zitten beginnen weer te praten met elkaar. Ik hoop dat ze niet te veel gaan drinken want ik denk dat ze dronken nog irritanter zijn. Ik kijk naar Milo. Eigenlijk moet ik bedankt zeggen van net, hij heeft me letterlijk gered van misschien wel een tripje naar het ziekenhuis. Ik ben hem daar dankbaar voor. Waarom deed hij dat eigenlijk als hij me zo haat? Dat kan ik ook wel even vragen opzich. Ik loop naar hem toe.

"Bedankt van net. Had nu net zo goed in het ziekenhuis kunnen liggen." Zeg ik lachend. Hij lacht ook een klein beetje maar zijn blik gaat na een seconde ook weer naar chagrijnig. "Geen probleem." Zegt hij met een zucht en hij staart naar de grond. "Hey Milo, waarom deed je dat eigenlijk, mij redden? Ik had niet verwacht dat je zo iets zou doen bij een autistische *griep* emo als mij." Hij lijkt wel een soort te schrikken van die graag. "Uhm.. Gewoon.. Dat was gewoon een reflex." Zegt hij niet al te overtuigend. "Oké!" Zeg ik lachend. "Nu weer oprotten homo." Probeert hij boos te zeggen maar het klinkt eerder alsof hij het liever niet zegt. Zijn gezicht staat ook gelijk alsof hij er spijt van heeft. Ik knik en loop lachend weg. Ik snap helemaal niks van die gast. Volgens mij snapt hij zichzelf niet eens meer helemaal. Ben benieuwd wat er met hem aan de hand is.