Ze is een slang

Hoe het ging

Ik leerde haar kennen, een jaar en negen maanden geleden. Hoe ik haar leerde kennen? Tinker, zo heette de app. Een app waarmee je online vrienden kon maken. Nu klinkt de naam nog toxischer in mijn oren dan Novitsjok; een zenuwgif dat kan worden ingezet als chemisch wapen, maar toen ik de app voor het eerst aanbevolen kreeg door Marthe, mijn beste vriendin, voelde het alsof er een nieuwe wereld voor me open ging. "Een app om online vrienden te maken? Dat is de toekomst!" Dat is wat ik toen dacht. Nog geen vijf minuten nadat Marthe de app had voorgesteld, had ik het al geïnstalleerd. Tinker klonk niet alleen veel te hard als "Tinder", het werkte ook bijna exact hetzelfde. Je swipet naar rechts wanneer iemand je leuk lijkt, en swipet naar links wanneer je geen interesse hebt. De gemakkelijkste - maar ook meest verslavende - manier om vrienden te maken.

In het begin swipete ik elke dag. Ik was jong en had weinig vrienden. Ik zat net een jaar op het Petrarcacollege en had ook daar nog erg weinig contact durven leggen met klasgenoten. Niet dat ze me niet aardig vonden, ik voelde me simpelweg niet interessant genoeg om spontaan een gesprek met hen aan te knopen. In de klas vroeg ik hoogstens hoe ieders weekend was geweest. Ik antwoorde op wat de leerkracht me vroeg maar voor de rest was ik altijd stil. Hoewel ik niet veel zei onthield ik wel alles wat men rondom me vertelde. Toen een klasgenoot ooit eens aan de klas had verteld dat haar broer in het ziekenhuis lag, heb ik daar dagen over gepiekerd. Dat was het enige moment waarop ik ooit actief contact heb durven zoeken met een medeleerling; om te vragen hoe het met haar broer ging. Verder hoorde men niets van mij. Het is me altijd al erg moeilijk geweest vrienden te maken en die vriendschappen daarna ook lang te onderhouden. Het feit dat er geen handleiding bestaat die je uit het hoofd kan leren waarin van A tot Z uitgestippeld staat hoe je vrienden maakt, was voor mij erg moeilijk. Tinker was dus mijn enige medicijn. Ik hoefde niet sociaal te zijn. Ik hoefde niet naar buiten te gaan en aanwezig te zijn op evenementjes om mensen te leren kennen. Nu kon het gewoon achter mijn scherm. Ik kon mezelf zijn, en hoefde niet bang te zijn dat men me niet leuk zou vinden. Mensen die me wél leuk vonden zouden nu vanzelf naar me toe komen. Ik swipete soms wel uren aan een stuk, in de hoop mensen te leren kennen en banden op te kunnen bouwen. Ik leerde mensen kennen van heel België en soms zelfs daarbuiten. Maar vaak ging het alleen maar over seks. Telkens wanneer er een match bleek te zijn probeerde ik een gesprek op gang te brengen. Ik haalde het beste in mezelf naar boven en probeerde me soms stoerder voor te doen dan ik eigenlijk was. Maar vroeg of laat begon de ander steeds maar weer over of ik een pikante foto voor hen had, en of ik soms geil was. Hatelijk vond ik het. Het enige wat ik wilde was een vriend, een maatje, iemand om op te bouwen. Ik was nog niet eens op zoek naar liefde, laat staan dat ik zou zoeken naar seks. Ik had er simpelweg geen behoefte aan. Ik verwijderde daarom ook iedereen die nog maar een beetje over het onderwerp begon. Dagen en zelfs weken gingen voorbij en nog steeds had ik niemand gevonden waarmee het klikte. De ene was te hard met seksualiteit bezig, de ander vond ik nogal saai. Ik begon stilaan te denken dat er gewoonweg niemand was waarmee het ging klikken. Het duurde niet heel lang vooraleer de app weer wat op de achtergrond in mijn leven begon te verschijnen. Dit niet alleen vanwege het feit dat ik nog niemand had gevonden, maar ook omdat ik me stilaan weer wat moest concentreren op het nieuwe schooljaar dat er zat aan te komen. Ik begon me meer te focussen op de voorbereiding maar ook begon mijn hoofd weer met piekeren over hoe saai maar slopend het schooljaar er weer zou uitzien. Weer elke dag alleen op de bus, alleen op de speelplaats, alleen in de hoek van de klas, alleen aan de lunch, om dan weer alleen met mijn twee uur durende rit naar huis de dag te voltooien. Heel veel alleen dus. Ik was het beu. Ik wilde niet meer alleen zijn. "Alleen" was een deel van mijn persoonlijkheid geworden. Iedereen wist dat ik alleen was. Verder wisten ze niets van me. Men kende me als in dat elke leerling en elke leerkracht op school wist wie ik was. Maar hoewel men me dacht te kennen, konden velen zelfs mijn naam niet onthouden.