Buikpijn // Robbie & Jamie

IV

Na zo'n tien stille minuten komt er een vriendelijk uitziende vrouw naar ons toe gelopen die zich voorstelt als Pien. Zij schijnt de hoofdarts van deze afdeling te zijn en is vanaf nu de hoofdverantwoordelijke over Jamie. Ze neemt ons mee naar een klein kamertje waar Jamie gevraagd wordt op de rand van een bed te gaan zitten. Inmiddels lopen er al meerdere stille tranen van pijn over de wangen van mijn vriendin. Zoals ze zo op de rand van het bed zit, met tranen over haar wangen en angst in haar ogen, heb ik haar nog nooit gezien en ik hoop dat dit de eerste en de laatste keer mag zijn. Het is onbeschrijfelijk hoeveel pijn het me doet mijn vriendin op deze manier te zien. Gelukkig ziet ook Pien in dat Jamies pijn inmiddels ondragelijk is geworden en krijgt ze godzijdank pijnstillers toegediend die iets meer doen dan de ibuprofen 400mg tabletjes die we thuis hebben.

Na een minuut of twee waarin Jamies pijn afzwakt, ze langzaam kalmer wordt en de arts ongeveer dezelfde vragen stelt als de huisarts net heeft gedaan, wordt Jamie wederom gevraagd haar trui uit te trekken en worden dezelfde testjes als net uitgevoerd. Weer zie ik aan haar dat ze ondanks de pijnstilling nog veel pijn heeft, maar ze geeft geen kick. 'Hm. Er zal zo snel mogelijk een echo gemaakt moeten worden, omdat er wellicht sprake kan zijn van spoed,' stelt Pien vast. Jamies blik vliegt naar de mijne en angstig kijkt ze me aan. Rustig gaat de arts verder. 'Ik weet dat dat heftig klinkt, maar er moet zo snel mogelijk een echo gemaakt worden om dit uit te sluiten en een diagnose te kunnen stellen. Ik zal nu meteen zorgen dat er een ruimte gereed wordt gemaakt.' Ze is inmiddels op gestaan van haar kruk en kijkt ons beiden even aan. 'Hebben jullie nu nog vragen?' Beiden zwijgen we, teveel in de war om te antwoorden op haar vraag. 'Mochten jullie zo een vraag hebben, kunt u die stellen aan iedereen op deze afdeling. Ik zal u over ongeveer vijf minuten op komen halen voor de echo.' Met dat draait ze zich om en loopt ze de gang op. Mijn blik glijdt naar Jamie die haar ogen op haar schoot gericht heeft waar ze zenuwachtig met het haarelastiekje om haar pols speelt. Ik sta op en neem voorzichtig plaats naast mijn vriendin op het bed. Mijn hand leg ik troostend op haar bovenbeen, niet goed wetende wat ik moet zeggen. Ook zij weet geen woorden over haar lippen te krijgen en blijft stil.

Plots slaat ze haar hand voor haar mond en springt ze op. Waar mijn reactievermogen vandaan komt weet ik niet, maar in een vlugge beweging pak ik de blauwe bak onder het bed vandaan en geef deze aan mijn vriendin. Voor de tweede keer vandaag leegt haar lichaam zich. Voorzichtig gaat ze zitten op de rand van het bed, met de blauwe bak stevig in haar handen geklemd. Weer pak ik haar blonde lokken achter haar rug vast en veeg wat losse plukken uit haar gezicht. Hoe ik wist dat er altijd een bak onder een ziekenhuisbed ligt in geval van overgeven? Een paar jaar geleden heeft Raoul twee dagen in het ziekenhuis doorgebracht en toen ik bij hem langskwam, wees een verpleger me erop, mocht het nodig zijn. Voor zover ik me kan herinneren heb ik er toen geen gebruik van hoeven maken, maar je weet maar nooit wanneer dit soort dingen blijkbaar van pas kunnen komen.

Een paar stille minuten zitten we naast elkaar op de rand van het bed, totdat de arts weer binnenkomt. Haar blik valt meteen op de blauwe bak en de blik in haar ogen verandert van zakelijk naar medeleven. 'Oh jee,' mompelt ze zachtjes. 'Geen zorgen. Kan gebeuren,' stelt ze Jamie gerust, terwijl ze de bak van haar overneemt. 'Voelt u zich oké genoeg om nu met me mee te lopen voor de echo?' stilletjes knikt Jamie en gaat wat onvast staan. Haar blik glijdt naar mij, waarop ik weer naar de arts kijk. 'En meneer mag natuurlijk ook mee,' antwoord deze, mij een vriendelijke glimlach schenkend.