Tajemnice Dynastii Elpizo - Tom 1

3.

Błazen mówi do króla : Zamieńmy się miejscami!
Król na to: Cóż to za pomysł?!
Błazen: Tyle lat już się param tą profesją! Zaprawdę powiadam, grzech to, taki talent marnować!

Fragment satyry "Zdolności" z cyklu "Śmiech przez łzy" - Revis Desperto - rok 1506 wg kalendarza elimatezyjskiego.

- Jakie to ładne! - Deliana klasnęła w rączki na widok ususzonych kwiatów - Naprawdę jesteś czarodziejką!
- Każdy człowiek może taki być. To nasze prawo...- powiedziała to takim tonem, jakby znów zdradzała wielką tajemnicę.
- Nie potrzeba do tego magicznych mocy. Wystarczy nam natura... Jedyna sztuka, to nauczyć się z nią współpracować i korzystać ze wszystkiego, co nam daje...
- Czyli? - dziecko popatrzyło na opiekunkę lekko zdezorientowane.
- Lubi panienka mleko na śniadanie? - zapytała z uśmiechem Iliene, a dziewczynka przytaknęła ochoczo.
- Zapewne wie panienka, że pochodzi od krowy.
Kolejne bezgłośne potwierdzenie.
- Czy to nie wydaje się ciekawie, że krowa może dać tyle mleka, żeby starczyło na śniadanie? A, jeszcze jedno! Krowę to boli, jak się nie wydoi na czas...
- Ojej! - Księżniczka otworzyła szerzej oczy, jakby zdała sobie sprawę z czegoś bardzo ważnego.
- Więc nie tylko my potrzebujemy krowy, żeby dostać mleko, ale krowa potrzebuje nas, bo ktoś musi ją wydoić, żeby jej nie bolało! I tak współpracujemy!
- A potem ludzie się nauczyli robić z mleka inne różne rzeczy: śmietanę, ser... Nie wiem, co panienka myśli, ale dla mnie, to już prawdziwa magia!
- Tak! Bo z tego, co już mięli zrobili coś zupełnie nowego! To wspaniałe!
Piastunka zaśmiała się, po czym położyła rękę na ramieniu podopiecznej.
- Ale do tego trzeba dużo pracować i się uczyć, żeby móc coś stworzyć, wie panienka o tym?
- Wiem...- przytaknęła Deliana trochę mniej entuzjastycznie, jednak uśmiech wkrótce powrócił na jej małą twarzyczkę.
- Myślałam, że nauka jest nudna, ale skoro dzięki niej można nauczyć się takiej magii, to ja chcę się nauczyć jak najprędzej!
- Jestem pewna, panienka osiągnie coś wspaniałego w przyszłości...- Iliene pogłaskała dziewczynkę po główce.
- Wiesz, mój braciszek Serenius, mówi, że źródłem wiedzy są książki. Czy to prawda?
- To prawda. Umiejąc czytać, dużo łatwiej zdobyć wiedzę.
- A ty umiesz czytać, Iliene?
Usłyszawszy to pytanie, dziewczyna spąsowiała i spuściła głowę, niczym zawstydzone dziecko, po czym odpowiedziała niemal szeptem:
- Nie... Nie umiem...
Widząc, jak zasmucona jest jej piastunka, którą tak bardzo lubiła, mała księżniczka chwyciła jej dłoń w swoje dwie i wykrzyknęła pocieszająco.
- Och, przecież to nic nie szkodzi! Ja też jeszcze nie! - widząc, jak Iliene podnosi wzrok, dziewczynka zaczęła wyliczać jej zalety, zdesperowana, aby poprawić jej humor.
- Ty za to wiesz jak się suszy kwiaty, doi krowę, robi ser i śmietanę! Gdyby nie ty, ja bym się tego nigdy nie dowiedziała! A do tego najlepiej umiesz się bawić! Tak pięknie robisz lalkom głosy! I opowiadasz najpiękniejsze bajki!

Najwidoczniej strategia małej córeczki cesarza podziałała, gdyż Iliene uśmiechnęła się.
- Cieszę się, że jest panienka ze mnie zadowolona...- skromnie pokiwała głową. Dziewczynka wskazała podłogę, sygnalizując, aby Iliene tam usiadła. Wiedziała, co to oznacza.
Maluch wspiął się na początku na jej kolana, po czym owinął ramiona wokół jej szyi tak, aby usta były tuż przy jej uchu. Zawsze tak robiła, kiedy chciała się z nią podzielić jakimś swoim wielkim sekretem.
- Wiesz, ty jesteś bardziej moją mamusią, niż mama... Tylko jej nie mów, bo będzie jej przykro... Ale ona jest bardziej, jak taka ciocia, co przychodzi czasami. A taty to w ogóle nie pamiętam, kiedy widziałam... Aries bardziej jest takim tatą, chociaż on jest moim bratem. Jakbyście się ożenili, to bym mogła udawać, ale nie możecie, bo S...- urwała, zdając sobie sprawę, że o mały włos, powiedziała by słowo za dużo... Jednak na szczęście, Iliene sama dopowiedziała sobie końcówkę tego zdania, oznaczającą, że niczego się nie domyśla.