SECRETS

Chapter 2

Pagdating ni Freen sa apartment, nakita niyang nakaupo si Becky sa sofa sa sala, ang mga mata'y namumugto mula sa kakaiyak. Si Hana ay natutulog na sa kanyang kwarto, tahimik at wala pang kaalam-alam sa magulong mundo ng mga matatanda. Ang katahimikan ng bahay ay masyadong matindi, ang bawat tunog ay tila umaabot sa bawat sulok ng puso ni Freen.

"Becky," tawag ni Freen, ang boses niya'y may halong pagod at pag-aalala. "Kailangan natin ng maayos na pag-uusap."

Tumingin si Becky kay Freen, ang mga mata niya'y puno ng pag-asa at pangungulila. "Freen, I'm so glad you're here. I'm ready to talk."

Umupo si Freen sa tapat ni Becky, ang kanyang postura ay puno ng tensyon. Ang mga upuan ay tila nagiging mga saksi sa kanilang magulo at mahirap na pag-uusap. "Kailangan kong malaman ang lahat, Becky. Bakit mo tinago si Hana sa akin?"

Ang mukha ni Becky ay lumutang sa isang halo ng takot at pagsisisi. "Freen, I made a huge mistake. Nang malaman ko na buntis ako, hindi ko alam kung paano ko ito sasabihin sa iyo. Natakot ako na mawalan ka sa akin. Ang takot ko na mag-isa sa pagpapalaki kay Hana ay lumamon sa akin."

"Pero bakit kailangan mong itago lahat sa akin?" tanong ni Freen, ang boses niya'y puno ng sakit at pangungulila. "Bakit hindi mo ako pinagbigyan ng pagkakataong malaman at tanggapin ito mula sa simula?"

"Nais kong protektahan ka at ang relasyon natin," paliwanag ni Becky, ang boses niya'y nanginginig. "Nais kong magkaroon tayo ng magandang buhay, at ang takot ko sa pagiging magulang mag-isa ay masyadong malalim."

"Pero paano mo naisip na magiging okay ang lahat kapag tinago mo ang isang malaking bahagi ng buhay mo?" tanong ni Freen, ang boses niya'y nagiging malakas sa galit. "Hindi mo ba naisip na mas magiging magulo ang lahat kapag nalaman ko ang lihim na ito sa huli?"

"Alam kong mali," sagot ni Becky, ang mga luha ay tumutulo mula sa kanyang mga mata. "Pero ang intention ko ay protektahan ka, hindi magdulot ng sakit. Nakita ko ang mga pangarap natin sa hinaharap at natakot ako na mawala lahat ng iyon."

"Nais mong maging perfect ang lahat, kaya't tinago mo sa akin ang anak mo?" tanong ni Freen, ang boses niya'y puno ng sakit. "Hindi ba't ang pagtatago ay nagdulot ng mas malaking problema kaysa sa pagsasabi ng totoo?"

"Freen, I know it was a mistake," sabi ni Becky, ang boses niya'y puno ng pagsisisi. "Pero ang takot ko na mawalan ka ay lumamon sa akin. Hindi ko alam kung paano ko hihingin ang iyong pag-unawa."

"Ngayon, paano ko dapat harapin ang impormasyong ito?" sagot ni Freen, ang tinig niya'y naglalaman ng sakit at pagkabigo. "Paano natin maibabalik ang tiwala kung ang bawat sandali ay iniisip ko ang lihim na itinago mo sa akin?"

"Freen, willing akong gawin ang lahat para ayusin ito," sabi ni Becky, humahawak sa mga kamay ni Freen na nanginginig. "Gusto kong maging tapat sa iyo mula ngayon. I promise, I'll do everything to make things right."

Nakangiti si Freen ng konti, ngunit ang ngiti ay puno ng sakit at pangungulila. "Hindi ko alam kung kaya kong ibalik ang tiwala. Ang pagpapatawad ay hindi madaling proseso, lalo na kung ang lihim ay lumalaban sa lahat ng alam ko."

"Freen, I understand that this is hard for you," sabi ni Becky, ang boses niya'y puno ng pagkabahala. "But please, give me a chance to prove that I can be honest with you from now on. I want to make things right."

"Tama, pero paano tayo magsisimula muli?" tanong ni Freen, ang kanyang boses ay puno ng pagdududa. "Paano natin maibabalik ang lahat sa dati?"

"Sa pamamagitan ng tapat na pag-uusap at oras," sagot ni Becky, ang mga luha ay patuloy na bumubuhos. "I'm willing to be patient and work through this with you. I just need you to believe that I truly want to fix this."

"Bibigyan kita ng oras," sagot ni Freen, ang boses niya'y naglalaman ng pagdududa at sakit. "Pero kailangan mong intindihin na hindi magiging madali ang lahat. Hindi ko alam kung paano natin maibabalik ang dati."

"Thank you, Freen," sabi ni Becky, ang boses niya'y puno ng pasasalamat. "I promise, I will do everything I can to rebuild our trust. Please, don't give up on us."

Tumango si Freen, nanginginig ang boses. "Kailangan kong maglaan ng oras upang mag-isip at magproseso ng lahat. Ayokong gumawa ng anumang desisyon nang hindi ko naisip ng mabuti."

"Freen, sana maintindihan mo na hindi ko nais na magdulot ng sakit sa iyo," sabi ni Becky, ang mga luha ay patuloy na bumubuhos. "I know I made a mistake, but I'm willing to do whatever it takes to make things right."

Tumayo si Freen mula sa sofa, humakbang patungo sa pinto. "Kailangan ko ng ilang oras sa aking sarili. Hindi ko pa alam kung ano ang magiging susunod na hakbang para sa atin."

"Freen, please don't go," pagsusumamo ni Becky, ang boses niya'y puno ng pag-aalala. "I want to work things out. I need you to be here."

Bumalik si Freen sa kanyang kwarto, naupo sa gilid ng kama, at pinagmamasdan ang paligid na tila pamilyar ngunit ngayon ay puno ng bagong emosyon. Ang mga alaala nila ni Becky, ang mga pangarap nila para sa hinaharap, at ang bigat ng lihim na itinago niya ay nag-uumapaw sa kanyang isipan.

Ang mga bituin sa labas ng bintana ay nagbibigay ng liwanag sa madilim na silid. Sa kabila ng sakit at pagkabigo, nagkaroon si Freen ng pag-asa na maaaring may paraan upang muling ituwid ang kanilang relasyon. Alam niyang hindi magiging madali ang proseso ng pagpapatawad at pagbuo ng tiwala, ngunit handa siyang subukan ang lahat para sa kanilang pagmamahalan.

Bumangon si Freen mula sa kama, lumapit sa bintana, at tinitigan ang mga bituin. Sa kabila ng lahat, siya ay nagkaroon ng pag-asa na sa paglipas ng panahon, makakahanap sila ni Becky ng paraan upang magpatuloy. Sa pagtatapos ng araw, siya ay natutulog na may pag-asa na ang kanilang relasyon ay maaaring magkaroon ng bagong simula, kahit na ang landas ay puno pa rin ng mga pagsubok at pangarap.