Scars

Simula

Disclaimer:

Beware of the following events that you might read. Be mindful also of what might comment you want to state.

(I'm not that good in english so beware of some incorrect grammars.)
-------

Nagsimula ang lahat ng magbalik ang face to face classes, hindi pa naman fully face to face talaga, iilan lang kami kase hinati kaming magkaklase sa dalawa the set A and set B. Those days were the start of my soon sufferings. How I will felt anxious with everyone, with people and how I be afraid to make mistakes. It all started in the midst of June year 2022.

"Welcome back to school, students!"

That's it. The greatings. At first I don't know everything that would lead me to something that would itch on my whole soon. Pumapasok lang ako hanggang sa practice na for graduation song namin, I'll be graduating on junior high school and would proceed to senior high. I thought everything would just go smoothly until our teachers assigned us by three people to sing our graduation song. I suddenly felt anxious because I'm not close with the two people I'be singing with.

Mas lalong nanaig ang boses nila, ang sakanila nila lang ang naririnig. Natapos iyon at inadvicesan ako na mas lakasan ang boses, I felt embarrassed. Sobrang nakakahiya. Bumalik ako sa upuan ko nun na naiiyak hanggang sa diko na talaga napigilang maiyak na. My friend Sunday comforted me but my hands suddenly shaking and that's it...my first pannic attack in school triggered.

Nahihiya ako sa lahat mula non. Halos kapag pumasok ulit ako ay sobrang nahihiya ako dahil sa nangyari. I become anxious of everything. Then it triggered again after I sang in front again, I don't know but I suddenly feel afraid of people starting from that on.

Umiiyak akong umuwi non. Sinabi ko kina mama na nagpannick attack ako at may anxiety ako. Hirap na hirap akong patigilin ang mga iyak ko kahit hindi ko din alam kong bakit, sobrang hirap at bigat lang ng pakiramdam ko. Alam mo yung feeling na parang pagod na pagod ka at gusto mo nalang mawala bigla, hindi ko maintindihan ang sarili, iyon lang naman ang nangyari pero nilukob ako ng sobrang hiya at takot sa lahat.

"Ipapagamot kita. Tahan na." Si tita. "Ikaw naman kase ma sobra mong pinapagalitan palagi si Gea. Sinasabihan mo pa ng kung ano anong mamatay kana at sobra ka pa pag namamalo, ayan tingnan mo ngayon anong nangyari diyan." Dinig ko pang dagdag ni tita.

Naputol ang tawag nila sa isa't isa na umiiyak pa rin ako, sobrang sobrang bigat lang ng lahat sakin. Naging trauma ko bigla lahat ng ginawa ng mama ko. Alam kong normal lang naman sa mama na magalit at pagsalitaan tayo ng kung ano ano, ayos lang naman yun sakin naintindihan ko but suddenly I grew a trauma from those. Natakot ako bigla. Hindi din alam ng mga relatives namin that they're also part of my traumas.

Sobrang galit si mama sakin non. Kapag nagagalit siya sinusuntok niyako sa tiyan tapos inaapakan nung napahiga nako. Tinutukan ng kutsilyo at pinagsasabihan na sana mamatay nalang ako. Iyong ibang kalaro ko din noon, I grew a trauma from them as will. Naalala ko pano nila ako bullyhin kase madali akong mapikon tapos kapag ginantihan ko ako pa ang magiging masama at papagalitan ng mga tita ko kase ganon ako. They treated me as a villain, that's what I think. Isa rin sa naging trauma ko ang pagiging usap usapan ng mga tita kong kapit bahay namin na tungkol kay mama.

Kesyo masama daw ang ugali, medyo totoo naman. Basta marami pakong naririnig, sobrang dami. Minsan sakin pa nila binubuntong ang mga gusto nilang sabihin kay mama and I grew trauma by those. Kapag may nakikita akong grupo ng mga taong mahinang nag uusap nagpaflashback sakin ang ganoong usapin ng mga tita ko na naninira sila.

Pinacheck up ako ni mama sa isang doctor. I know to myself that I need a psychiatrist not a medical doctor but then on the result of my check up is that I have a symptoms of hyperthyroidism. Isa yun daw sa dahilan kong bat naapektuhan ang emosyon ko. I guess so, isa na yun pero para sakin hindi e... there's more, my traumas that people around me itched on me.

Hindi ako pinabayaan ni mama. She became gentle towards me, pinapainom din nila ako ng gamot at always kinakausap. Ako naman ay palaging nagbrebreakdown na gusto ko ng mawala kase hindi ko na maintindihan ng sobra ang nararamdaman ko. I'm in the darkness and there's no light, even a little light that can guide me out of this dark cave.

I graduated junior high school, with honor. I become happy about it. Pero habang tumatagal ang bakasyon at matapos kong maenroll sa senior high as stem student I become anxious again. Pinangako ko pa sa sarili ko na I wouldn't take the fear inside me lit but in the end nadale ako. Natupok pa rin ako. I made my new classmate see the fear on me, they laughed and become quite after. I cried. I'm embarrassed. I'm anxious. It became my new trauma. They become my new trauma. I'm afraid to people again. Another scar is itched on me again.