Bir çok şey için çok geç kalmış hissine kapılıp sonra yaşadıklarınla yeniden ayağa kalkıp devam ediyorsun Hayata. bir gün kalkıyorsun etin kemiğinden ayrılmış, ama bu bir yok oluş değil var oluşun oluyor, içinde hiç geçmeyecek yaralarınla tutunuyorsun bu hayata, bir yanın yapayalnız, bir yanın işe artık yolun nereye varacağını değilde, sakin dingin, bir yandan da teslimiyet duygusu ile dolu. Bu kadar acıyı hakettim mi bilmiyorum ama hayatım boyunca unutamayacağım acıların içinde kaybolmuşken Rabb'im in elimden tutuşu artık hiç birşeyin önemi yok çünkü bu hayatın içinin çürüklüğü dallarımı kırdı ne zaman düzeltirim hiç bir fikrim yok sanki bütün hücrelerim ölü bu dünyaya..
