I'm dizzy. That's all i can say nang magising ang diwa ko. I did not try to open my eyes. Everything is so clear, i can remember everything that happened in our house. Hindi ko alam kung nasaan ako ngayon, ang tahimik ng paligid. Wala akong marinig na kahit ano. Nakakapanlamig. Dagdag pa na ang bigat-bigat ng ulo ko, at napakasakit ng batok dahil sa natamo kong hampas.
I didn't move and just kept my eyes closed. Takot ako na baka kapag gumalaw ako ay may bigla na lamang dumakma sa akin para saktan ako. I remain silent, maski ang paghinga ko ay kinontrol para hindi nila malamang gising na ako. Kung pupwede lang akong mag kunwaring patay ay gagawin ko.
Hawak ako ng mga Malfoso. That's all i can say right now. But those simple words holds a great danger that can literally kill me in a snap. Hindi lang 'yon basta basta salita na maaaring ikatuwa ng sino man. Hawak ako ng mga mamamatay tao, at hindi ko alam kung papaano ako makakalabas ng buhay sa sitwasyong ito!
"Your awake." Nanayuan lahat ng balahibo ko, nanlamig ang buong katawan ko at kumabog nang napaka lakas ang dibdib ko.
I didn't move, i remain silent and stick with my act. Nannunuyo ang lalamunan ko habang pinapakiramdaman ang galaw ng taong kasama ko ngayon. Hindi ko alam kung gaano na siya katagal doon, hindi ko man lang siya naramdamang lumapit!
Rinig ko ang pag-ngitngit ng isang silya. Tila ba mayroong umupo doon. "You can't fool me." Napakalalim at seryoso ng boses nito na nag dadala ng gulat sa buong katawan ko. Boses palang niya ay tila napakadelikado na sa pandinig ko. I didn't pay attention to him. Mas lalo ko lamang pinalalim ang pag-hinga ko para kunyare ay tulog na tulog talaga.
Muli kong narinig ang langitngit ng upuan saka ang mga yapak ng paa niyang papalayo. "Someone will bring you food later, make sure to eat." I heard the door open and close. Indicating that he has left.
I sigh, that was a hell of a minute! Nang maramdamang wala na akong kasama ay unti unti kong idinilat ang mga mata ko. My vision is so blurry that i needed to rub my eyes and wait for a seconds of adjustment just to see everything clear. Inilibot ko ang paningin sa kabuohan ng maliit na kwartong kinalalagyan ko. I feel like I'm in a prison where the only things that is available is the single sized bed na kinahihigaan ko ngayon and the old rocking chair that is made of wood.
The room looks so old, walang bintana, purong pader, at may dalawang pinto lamang. Hula ko na ang pintong nasa harapan ng kama ko ay ang pinto palabas at ang pintong nasa gilid ko ay ang banyo. I can't find any comfort in this place. Napaka depressing ng lugar, hindi siya maganda para sa mental health ng isang tao. Kulay dilaw pa ang ilaw na talaga namang nakakasira ng utak, walang sino man ang magtatagal sa ganitong klaseng lugar! Para siyang bilangguan ng isang taong may malalang mental disorder. A person that has an ability to hurt other people physically.
I slowly lifted my head pero agaran lamang ring bumagsak sa sobrang sakit non. My neck is so heavy and my head feels like it's going to explode at any moment. Sobrang sakit!
I wanted to cry so bad, hindi dahil sa sakit kundi dahil sa pag iisip kung ano na ang nangyayari sa papa ko. I don't know if he is still alive! Iisipin ko palang na pinapahirapan siya ay hindi ko na kaya. Even if i tried to scape and help him ay wala akong kakayahan. Maayos man o sa hindi ang lagay ko ay wala akong kakayahan! Malfoso are so powerful na ang isang hamak na taong tulad ko ay walang kalaban-laban sa mga ito.
Muling bumukas ang pinto and to my surprise, I couldn't hide the fact that I was already awake. Dumaan ang gulat sa mga mata ng lalakeng mapayat nang magtama ang paningin namin. Saglit lamang 'yon at dali-dali siyang yumuko. Mabilis nitong tinungo ang gawi ko at inilapag ang tray ng pag-kain sa paanan ko. He didn't utter any words. Agaran lamang niya akong tinalikuran ay walang lingong lumabas ng pinto. The man look so terrified that it makes me wonder why.
