🤚Chapter 79
"ရှင့်အဖေက... ရှင့်အမေကို သတ်တာလား..."
ကျိအန်းနဉ် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။
စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများကြားတွင် အတိတ်ဘဝ၌ ဝမ်ယွီ၏မိသားစုတွင် ကြီးမားသောအဖြစ်ဆိုးကြီးတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သူမ ရုတ်တရက် သိလိုက်ရသည်။
သူမထံ နောက်ဆုံးလာရောက်လည်ပတ်ခြင်းသည် သူမကို ရင်ဖွင့်လို၍လား နှစ်သိမ့်ခံလို၍လားကို သူမ မသိပေ။
သို့သော် ယခင်ဘဝက သူမမှာ ကင်းမြီးကောက်ကို ရှောင်သကဲ့သို့ လှည့်ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။
ကျိအန်းနဉ် ပြုံးရမည်လား ခါးသက်စွာ သက်ပြင်းချရမည်လား မသိတော့ပေ။
"ဒါဆို ရှင်အခု ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
သူမက ညင်သာစွာ မေးသည်။
ဝမ်ယွီက တွေဝေမိန်းမောစွာဖြင့် “မသိဘူး” ဟု ပြန်ပြောသည်။
သူပြောပြီးသည်နှင့် ဖုန်းမြည်လာသည်။
ဝမ်ယွီက ၎င်းကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ချက်ချင်းပင် ဖုန်းချလိုက်သည်။ သို့သော် ဖုန်းက ဆက်တိုက်မြည်နေ၍ ပါ၀ါပိတ်လိုက်သည်။
သူ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ပြောလာသည်။
"သူတို့ မတွေ့နိုင်တဲ့ နေရာမှာ နေချင်တယ်... ခဏလောက်တော့ အေးအေးချမ်းချမ်း တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် နေချင်သေးတယ်..."
ဤစကားကို ပြောပြီးနောက် လမ်းပျောက်သွားသော သိုးငယ်ကဲ့သို့ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခေါင်းငုံ့လိုက်၏။
"ကျွန်မ နားလည်ပြီ..."
ကျိအန်းနဉ်က သူ့ဆံပင်များကို သူမ၏မေးစေ့နှင့် ညင်သာစွာပွတ်သပ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို ကျွန်မနဲ့အတူလိုက်နေပါလား... သူတို့ ရှင့်ကို ရှာတွေ့တော့မှာမဟုတ်ဘူး..."
.......
အစောင့်ခန်းထဲတွင် ရှေ့နေကျန်းက အပြေးအလွှားဝင်လာပြီး ပြောသည်။
"ငါတို့ သူ့ကိုဖုန်းဆက်လို့မရဘူး... အတွင်းရေးမှူးစွန်းက သူ့အိမ်ကို သွားခဲ့တယ်...ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မရှိဘူးတဲ့..."
![သူ့လက်ဖဝါးထက်က ရတနာ [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/361907410-64-k819114.jpg)