Peter Pan and the Lost Fae of Neverland

[10] DECIM

"Wag kang lumipat diyan. Baka marumihan ka pa."

"Kaya mag-aral kang mabuti, ha? Para hindi ka matulad sa kanya. Pakalat-kalat na lang sa lansangan."

"Hoy, wala ka na bang pamilya? Palagi na lang kitang nakikita rito."

Mayroong panahon na pakiramdam ni Peter ay hindi isinusuka na siya ng mundo. Kaya isa siguro 'yon sa maramihang dahilan kung bakit bihirang-bihira na siya lumabas ng teatro para maghanap ng trabaho o bumili ng makakain.

At first, he didn't mind the adults ushering their children away from him like the plague. Nauunawaan niyang hindi nga naman magandang ehemplo sa mga bata ang isang katulad niya. The irony of it all is that children seem to be drawn towards him for whatever reason.

One event occured while Eastwood celebrated its founding anniversary. Tulad ng nakagawian, nagkaroon ng kasiyahan at parada sa kalsada. Punong-puno ng mga tao at street vendors ang paligid. That was the one night Peter decided to get out to watch the festivities. At least he won't be noticed as a much, plus the fact that the food are way cheaper at times like these.

Habang nanonood siya ng parada, naramdaman na lang niya ang pagtapik sa kanya braso.

"Kuya, kuya... Hindi ko po mahanap si mama. P-Pwede niyo po ba ako tulungan?"

Natigil si Peter nang bigla na lang lumapit sa kanya ang isang batang babae. She looked no older than ten. At first he was tempted to just ignore her, but the kid started crying. Natatarantang sinulyapan ni Peter ang kanyang paligid, kung saan nakukuha na nila ang atensyon ng ibang tao. Nasty looks were thrown at him.

Peter sighed and tried to stop the girl from crying. Even buying her a cotton candy from the nearest vendor.

"Sige. Saan mo ba siya huling nakita?"

Peter wasn't good with children, but he tried his best.

Makalipas ang kalahating oras, natagpuan nila ang ina ng bata sa may parke, kasama ang ilang awtoridad. Naiiyak nitong niyakap ang anak, pero nang mapansin ang hawak na cotton candy at si Peter na nakatayo sa 'di kalayuan, napalitan ng mapanghusgang tingin ang mga mata ng ginang.

"Itapon mo nga 'yan! Hindi ba sabi ko sa'yong 'wag kang tatanggap ng kung ano-ano sa mga taong 'di mo kilala? At bakit ka sumama sa kanya?" Bumaling ito sa binata. "Tingnan mo nga! Mukhang hindi gagawa ng maganda!"

Agad na nawala ang ngiti ni Peter nang marinig 'yon.

The disgust in her eyes were burning onto his skin.

People started whispering, looking at him like he was nothing more than a dead weight in this society.

Bago pa man siya kuwestiyunin ng mga pulis na mukhang iba ang pagkakaintindi sa sitwasyon, agad siyang tumakbo papalayo at pabalik sa teatro kung saan niya sinalubong mag-isa ang selebrasyon.

That evening, Peter forgot all about the festivities and helping others.

.
.
.

"Because even Neverland doesn't want him back."

He felt Jester gently guiding him out of the waters. Wala sa sariling hinayaan ni Peter na iupo siya nito sa pinakamalapit na oak bench, habang patuloy pa rin sa pag-itim ang tubig. Ramdam niya ang kuryosidad at galit sa mga tingin ng Lost Boys, but that was the least of his worries.

'Am I that unwanted?' Isip-isip niya habang pilit inaalala ang kanyang kabataan.

But the mental block was keeping him from remembering anything about Neverland. Nothing. Hindi niya alam kung bakit, pero sa kabila ng lahat, pakiramdam niya ay pamilyar ang Fae Sanctuary. Pamilyar ang tubig na nagmumula sa watetfall sa sentro nito.

'Have I been here before?'

"Are you alright?"

Peter felt Jester's concerned gaze on him. Nakaupo ito sa kanyang harapan. Agad niyang tinitigan ang mga mata ng fae, na tila ba dito niya mahahanap ang kasagutan sa lahat ng mga tanong na gumugulo sa utak niya. That's when he noticed Jester was still holding his hands, caressing them in a soothing manner that made a blush crawl on his cheeks.

"I-I'm fine," mabilis nitong sagot at binawi ang kanyang mga kamay.

"I know you're 'fine'. Quite good-looking, actually," Jester smiled. Hindi pa rin nawawala ang pag-aalala sa mga lila nitong mata. "Pero 'wag mo na lang pansinin ang kumento kanina ni Nibs. That bastard doesn't know what he's talking about. Don't take it personally, alright? You are welcomed inside the sanctuary. Ancestors be damned."

'Well, it's fuking hard not to take things personally when everyone seems to dislike you,' Peter wanted to add, but he chose against it.

"Then how do you want me to take that? Professionally? Emotionally? Mentally? Legally?" He just sarcastically replied.

Natawa naman ang fae. "Ikaw bahala. Pero kung ako sa'yo hihintayin ko na muna. Things will get better soon, believe in that like how you once believed in fairies."

Nang mapansin ni Jester na balisa pa rin siya, tumayo ito at inilahad ang kanyang kamay.

"Hey, how about a tour? Hindi mo pa nakikita ang ibang levels ng Fae Sanctuary," he offered. "Kung sa ibang Neverlanders ay nagpapabayad ako, para sa'yo libre na lang ang tour." Biro pa nito sabay kindat.

"Okay."

Peter agreed and took his hand. Hindi niya pa rin maalis ang pagkabahala sa mga nangyayari, sa hindi pagtanggap sa kanya ng Lost Boys o ng Neverland. He doesn't even know why it's bothering him so much even when this is the first time he's been here!

Or maybe this really wasn't the first time he's been in Neverland?

*

Maraming nalaman si Peter habang inililibot siya ng fae sa iba pang levels ng Fae Sanctuary.

Una na rito ang reyalisasyon na kaya isang malaking opening ang gitna ng sanctuary (na parang sa mga mall) ay para malayang nakakalipad-lipad ang mga fairies, kagaya ng ginagawa ni Jester ngayon. His translucent wings glimmered against the glowing gemstones that were growing from the wooden walls of the Hangman's Tree. Magical and majestic like him.

"At dito naman ang recreational area. Madalas kaming naglalaro ng sungka diyan. Mukhang naimpluwensiyahan namin ang mga tao," mahinang natawa si Jester. "So imagine my amazement when I saw a similar game in the mortal realm."

Sinilip ni Peter ang silid na halatang mas malaki kaysa sa iba. The rooms looked like they were carved out of the wooden interior of the tree, flourished with gold and lavish things.

"Can I go in?"

"Sure. Be my guest."

Pumasok ng silid si Peter at hinawi ang ilang beaded curtains. Naramdaman niya ang pagsunod sa kanya ni Jester, narinig ang pagtapak nito sa sahig. Nang inilibot ni Peter ang kanyang mga mata sa silid, agad na nakapukaw ng kanyang atensyon ang malaking bintana.

He walked towards it out of instinct, his shadow suddenly flickering beneath him in warning.

"Peter, hindi ka dapat..."

Pero hindi na pinansin ni Peter ang anumang bilin ni Jester. He opened the glass windows and let the cool breeze in. The window overlooked forest where they came from last night. Pero sa 'di kalayuan, naaaninag rin niya ang isang kapatagan kung saan mayroong mga lapidang nakatayo.

'Isang sementeryo?'

Sinubukang aninagin ni Peter ang lugar, bumilis ang pintig ng kanyang puso. May kung anong bumubulong sa kanya para pumunta roon. Nang mapansin ni Jester ang kanyang reaksyon, napabuntong-hininga ito na tila inaasahan na niyang mangyayari ito.

"That's the Fae Graveyard."

Jester now had a serious look on his face as he confirmed Peter's fears.

"Where all the other fairies were buried in the war following your disappearance. I'm the only survivor."

---

"There are some nights when
sleep plays coy,
aloof and disdainful.
And all the wiles
that I employ to win
its service to my side
are useless as wounded pride,
and much more painful."

---Maya Angelou, "Insomniac"