Zeynep, giydiği gül kurusu elbisesinin eteklerini tutarak dergâha adımladı. Yeni yağmış yağmur soğuklu ile beraber ıslanan çamur kokusuyla adeta mest olmuştu genç kız.
Her hafta yaptığı gibi kabiristana yol aldı. Sürekli arkasına bakıyor, ondan şüphelenen birisi var mı, diye kontrol ediyordu.
Kapının ağıza ulaştığında ise son bir kez etrafa baktı. Herkes kendi işiyle meşgul, bir koşuşturma içerisindeydi. Bunu fırsat bilerek sağ ayağıyla beraber besmele çekerek kapı ağızından geçti.
Artık ezberlemiş olduğu yolları yürürken buraya ilk kez geldiği günü anımsadı.Zamanında çizdiği merkezin kalıntılarına baktı. Ömer Hayyam'ın rubaisi kulağına çalındı tekrar.
"Senden benden önce de vardı bu gün bu gece Felek dönüp durmadaydı hep bu gördüğünce Usulca bas toprağa, çünkü bastığın yer Bir güzelin gözbebeğiydi beş on yıl önce..."
Notu okumayı bitirdikten sonra derin bir nefes aldı kız. Zaman geçsin istemiyordu. Biliyordu zira, zaman geçtikçe onu ondan alacaklardı. İkisi de buna karşı çıkamayacaktı. Aradıkları suyun içerisinde kaybolacaklardı böylece.
Mezar taşına biraz daha yaklaşıp dua okumaya başladı Zeynep. Hem Gülayşe'nin ruhunun şad olması için, hemde yardım istemek için.
'Allahım, ben ne yapacağım bilmiyorum. Lütfen, beni ne isem o yap."
Açtığı avuçlarını kapatıp suratına sürerken adım seslerini işitti. Bahadır Efendi, elleri önünde birleşik bir şekilde Zeynep'e doğru yürüyordu.
Zeynep gülümsedi. Ne sebeple geldiğini bilmek, kıza ekstra bir heyecan katıyordu. Yanına ulaşan çocuk ile yönünü ona doğru çevirdi.
Bahadır cebinden çıkardığı not kağıdını genç kıza uzattı.
"Efendimiz sizi kütüphanede beklediklerini iletmemi istediler. Selametle." Diyerek geldiği yolu geri dönmeye başladı Bahadır.
Zeynep onayladığını belli eden bir mırıltı ile birlikte eline bırakılan kağıtı açmaya başladı.
Karşılaştığı tandık güzel el yazısı, daha okumadan Zeynep'i güldürmüştü.
