Bu yaşıma kadar asla evlenmeyeceğime yenim etmiştim. Annemse nasıl istersem öyle olacağını söylemişti. Bana yalan söylemiler. Şu an yaşanan hiç bir şeye inanamıyorum. Üzerimde annemin seçtiği derin bir göğüs dekoltesi olan, belimi saran ve aşağı doğru genişleyen zarif bir gelinlik vardı. Saçlarımı topuz yapmışlardı. Boy aynasından kendime bakıyordum. Asık suratıma baktım, çok güzel görünüyordum. Birazdan yüzünü 2-3 kere gördüğüm bir adamla evlenecektim.
Üzülme kumsal. En azından yakışıklı biriyle evleniyoruz, ya göbekli kel bir adamla evlenseydik. Saçmalamaz mısın? Babam beni öyle birine layık göremez bir kere. Valla sırf babamın ve annemin hatrı için evleniyorum. Ne de olsa sonra boşanırız.
Hah, boşanmakta o kadar kolaydı. Baban adama şirketi devredebilir. Olsun şimdilik sadece imza yetkisi verecektir. Umarım Kumsal. Sadece ortaklık ama. Ben ne yapıyorum ya. İyice kafayı yedim, kendi kendime konuşuyorum resmen. Kendime gelmeliyim. Aynanın önünden çekildim tam oturmuştum ki kapı çaldı. Geri ayağa kalktım.
Başlıyoruz.
"Gelebilirsiniz." Kapı yavaşça açıldı karşımda müstakbel kocam vardı.
Mistikbil kicim. Kes sesini.
Giray'ın üzerinde siyah ve ona aşırı yakışmış olan bir smokin vardı. Saçları özenle yapılmıştı. Yeşilleri beni süzüyordu ama asla bir duygu belirtisi göstermedi. Yavaşça içeri girip bana elini uzarmıştı.
"Hazırsan aşağı inelim mi?" Soğuk bir sesle söylemişti. Yüzümü dümdüz tuttum. Uzattığı eline baktım ve elini tuttum.
"Gidelim." Bunu çok isteksiz bir şekilde söylemiştim. Giray'ın benimle sadece güç için evlendiğini biliyorum, bense hasta babam için evleniyorum. Salonun kapısına geldiğimizde büyük bir alkış koptu, yüzüme gerçekçi bir gülümseme yerleştirdim. Aslında pek gerçekçi sayılmazdı
Kumsal herkes fotoğraflarınızı çekiyor daha mutlu görünmelisin, baban ve annen için. İlk defa haklısın. Giray'la bizim için ayrılan masaya gittik. Benim için sandalyemi çekmişti. Gerçekten rolünü çok iyi yapıyordu. Benimle gerçekten güç için mi evleniyordu, onun çok güçlü olduğunu herkes biliyordu ama neden daha fazlasını istiyor ki? Giray'ın çektiği sandalyeye oturdum. O da yanımdaki sandalyeye oturdu. Nikah memuru bir şeyler söylüyordu onu duymuyordum. Aklımda çok başka şeyler vardı. Nikah memuru ismimi söyleyince ona döndüm. "Kumsal Sonay siz Giray Kandemir'i eş olarak kabuk ediyor musunuz?" İçimden asla evet demek gelmiyordu. Gözlerim Giray'ı buldu o çoktan evet demişti değil mi, yeşilleri hissiz bakıyordu. Bir süre ona baktıktan sonra bakışlarım babama döndü. Göz göze gelince gözlerimi kaçırıp. "Evet." dedim salonda alkışlar koptu. İmzaları attık artık evliydim. Ayağa kalktık. Giray alnımdan öptü. Beni öpünce kendimi çok tuhaf hissettim.
Kumsal üzülme boşanırız geçer gider. Haklısın ya biraz babamın gönlü olsun. Bunları düşünürken başıma geleceklerden bi haberdim. Bunların hepsi babamın suçuydu keşke onu mutlu etmek için evliliğe evet demeseydim.
***
Düğün bitmişti. Anne ve babamla vedalaşıp Girayın arabasına binmiştim, onun evine gidiyorduk. Rahatsız ve gerginim. Ağzımı açıp tek kelime edemiyordum.
Aptal. Yine başladık. Bu kadar gergin olma kumsal yanındaki adam yabancı değil senin kocan. Öyle ama kocamla merhabadan başka bir konuşmamız yok. Yaptığım şeyin yeni farkına vardım. Ne yapıyorum ben? Yine kendi kendime konuşuyorum delirdim sanırım. Kendime gelmek için kafamı iki yana salladım. Bu Giray'ın dikkatini çekmişti sanırım. Çünkü ilk defa konuşmuştu.
