Night at the museum: The necklace of Yanara

Hoofdstuk 2

Later op de dag loop ik over straat, onderweg naar het museum. Het is druk op de weg, auto's rijden me met een noodgang voorbij en fietsers slaan af zonder te kijken. Scooters die voorbij crossen en zelfs kinderen op elektrische stepjes of fatbikes.
'Wat een gevaar op de weg,' zucht ik wanhopig.
Ik loop door het park heen, dat zich voor het museum bevindt. Volwassen mensen zijn er aanwezig met hun kinderen of zitten hand in hand op parkbankje.
Al snel ben ik weer het park uit en steek ik bij het zebrapad over. Ik loop de vele trappen op, waarna ik boven aankom voor de ingang van het museum. Heel even adem ik diep in en uit, dan loop ik zelfverzekerd het museum binnen.

'Goedendag, ik heb een sollicitatiegesprek vandaag,' zeg ik tegen een vrouw achter de balie.
Ze glimlacht naar me. 'Dat klopt, wij hebben elkaar gesproken aan de telefoon. Dokter McPhee zit al in zijn kantoor op u te wachten en-.' 'Aaah! Daar is de nieuwkomer,' klinkt er plots achter me, die de vrouw onderbreekt.
Ik draai me eigen om en zie kleine man, van mijn eigen hoogte.
'Yibbi Jackson, is mijn naam,' stel ik mezelf voor.
'Kom, kom! Volg me naar mijn kantoor,' zegt hij enthousiast en loopt vlug voor me uit. Snel volg ik hem.
Hij houdt een deur voor me open. Ik loop naar binnen en bekijk het kantoor. Maar echt tijd om het in me op te nemen krijg ik niet.
'Ga lekker zitten,' stelt dokter McPhee aan me voor.
'Wel, fijn dat ik vandaag al langs kon komen voor een sollicitatiegesprek,' begin ik maar meteen. Ik zie hem in zijn zwarte leren stoel neer ploffen.
'Ach, kleine moeite. De meeste mensen wachten te lang en ik zoek immers nog een kandidaat als nachtwaker,' reageert hij en maakt een zwaai naar voren met zijn hand.
'Hij lijkt net een vrouw, als hij dat doet,' schiet er door mijn hoofd heen.
'Wat voor werk heb je gedaan?', vraagt hij aan me.
'Ik heb gewerkt in de horeca, als leidinggevende functie in de keuken,' antwoord ik. 'Er werd eerst gewerkt, totdat de robots kwamen en onze werk afnam. Waardoor ik mijn baan kwijt raakte.'
'Oei, dat is vervelend! Ik kan je verzekeren dat er hier geen robots binnen komen. Wel, heb je enig idee wat je als nachtwaker moet doen?', vraagt hij verder aan me.
'Deels, ik geloof de museumstukken bewaken en iedereen buiten houden 's nachts. En voor sluitingstijd de mensen vriendelijk de deur wijzen,' antwoord ik en glimlach.
'Dat is alles,' zegt hij en grijns van oor tot oor. 'Oja, hoe ben je hier terecht gekomen?
'Door een vriend van me, van wie zijn vader hier als nachtwaker heeft gewerkt,' vertel ik.
'Serieus? De zoon van Larry Daley?', vraagt hij verwonderd.
'Ja, Nicky en ik kennen elkaar al sinds de middelbare,' antwoord ik. 'Het is een ontzettend aardige jongen.'
'Zeker, zeker. Heb je zin in een rondleiding?', vraagt hij meteen weer door. Hij lijkt alleen maar enthousiaster te worden.
'Dat is goed,' antwoord ik en hij springt zowat op. Vrolijk loopt hij al richting de deur.
Ik volg maar zijn voorbeeld en zie dat hij de deur voor me open houdt.
'U bent de directeur van de museum toch?', vraag ik aan hem.
'Zeker. Al ben ik door Larry Daley een paar keer mijn baan kwijt geraakt, maar dat doet er niet meer toe,' antwoordt hij mijn vraag.
'Wat doet hij nu voor werk dan?', vraag ik en kan de nieuwsgierigheid nouwelijks meer tegen houden.
'Hij is nu leraar,' antwoordt hij.
'Oké, dat is wel heel wat anders dan nachtwaker van een museum,' merk ik op.
'Klopt. Wel, hier heb je Theodore Roosevelt. Hij was in-.' '1901 tot 1909 de zesentwintigste president van de Verenigde Staten,' onderbreek ik hem.
Hij kijkt me verwonderd aan. 'Correct, hoe wist je dat?', vraagt hij aan me.
'Vroeger heel vaak dat bordje gelezen als klein meisje,' zeg ik en gniffel even.
Hij lijkt nog even sprakeloos, maar loopt dan weer verder voor me vooruit.

Het was verder een intressante rondleiding. Uit beleefdheid heb ik hem maar aan het woord gelaten en pas wat gezegd, zodra hij uitgesproken was. Wat niet altijd even goed lukte. Inmiddels zijn we weer terug op de begane grond, waar ook Theodore Roosevelt staat op zijn paard Texas.
'Wel, heb je al zin om vanavond al te gaan werken?', vraagt hij dan me.
Mijn ogen worden groot van blijdschap. 'Ja zeker,' zeg ik meteen.
'Super, volg me. Dan laat ik je zien waar je kluisje staat en waar je je kleding kan vinden,' zegt hij en draait zich om, waarna hij weer voor me uitloopt. En weer volg ik hem.
We lopen een "niet bevoegd voor bezoekers" ruimte in, wat niet groter is dan mijn eigen woning in de flat.
'Hier is de kluis, waar je je spullen kan opbergen. Als aller eerst wil ik je de sleutel overhandigen,' zegt hij en tovert de sleutel uit zijn zak. Ik neem hem aan en stop hem per direct in mijn zak.
'En dan nu, krijg je je uniform. Wacht even,' zegt hij en draait zich om, om het uniform te pakken. Dan draait hij zich om en laat hij mij het uniform zien. Het is een prachtige grijze jurk met daarop de logo van het museum.
Ik neem het uniform aan en bekijk hem verder. Er zitten ook twee zakken in en er hangt een riem aan, waar een zaklamp aan hangt.
'Wouw, hij is mooi dokter McPhee,' complimenteer ik hem over het uniform.
'Dankje, vroeger zat er nooit een logo op het pak. Maar tegenwoordig vinden we het fijn dat mensen het kunnen zien dat je hier werkt,' vertelt hij.
'Begrijp ik. Om hoe laat begint en eindigt mijn dienst?', vraag ik aan hem.
'Wel mijn beste, Yibbi. Je dienst start om half acht, een half uur van te voren. In dat half uurtje moet je alle mensen voor acht uur buiten hebben staan en sluit je alle ramen en deuren met de sleutel die ik je gegeven heb. Je dienst eindigt, vaak ongeveer rond half vijf, wanneer de zon op komt. Meer dan dat hoef je niet te weten. Je komt er van zelf wel achter,' zegt hij tegen me.
Ik werp een blik op mijn horloge en zie dat het inmiddels al tien voor half acht is. 'Maar ik moet nog eten,' zeg ik.
'Ik regel wel wat te eten voor je. Komt goed, ik zie je straks in de hal,' zegt hij tegen me, waarna hij de ruimte verlaat. Ik zucht en begin me eigen maar om te kleden.