Love is in the έαρ

1. Και την καρδιά μου σκίζεις, όπως ο έλικας τα σύννεφα

«Ο χειμώνας είχε αφήσει το στίγμα του για τα καλά στον κήπο του έρωτά μας. Είχε μαράνει τις καρδιές μας. Φροντίζοντας όμως να ποτίζει τις ελπίδες μας με τις βροχές του. Μα ο κρύος αέρας πάγωσε κάθε μας συναίσθημα, συμπεριλαμβανομένης και της αγάπης μας.»

Πατάω αποστολή και το μήνυμα παραδίδεται με επιτυχία στον παραλήπτη του.

Έπειτα από λίγα λεπτά ελέγχω και πάλι τα εισερχόμενα ανυπόμονη. Τίποτα.

Ύστερα, κάνω ανανέωση της συνομιλίας για να δω, προς έκπληξη μου, πως το μήνυμα έχει διαβαστεί εδώ και πέντε ολόκληρα λεπτά. Καμία απάντηση όμως.

Και με αυτήν την τελευταία αφιέρωση, καταλαβαίνω πως κάθε μου προσπάθεια για επανασύνδεση είναι πλέον μάταιη.

Οπότε τι μου μένει να κάνω; Να φύγω φυσικά.

Το αεροπορικό εισιτήριο για Αθήνα δέσποζε στο κομοδίνο μου, και με περίμενε με σκοπό τη διαφυγή μου από την κατά τα άλλα ερωτεύσιμη πόλη της Θεσσαλονίκης. Γιατί κάποτε έζησα κι εγώ τον έρωτα σε αυτήν την πόλη.

Ήταν άνοιξη. Και έτσι όπως άνθιζαν τα λουλούδια, άνθισε και ο έρωτας μας. Έτσι όπως έλαμπε ο ήλιος, έλαμπαν και τα μάτια μας σαν αντικρίζαμε ο ένας τον άλλον. Και ήταν τόσο φωτεινός, όσο και τα πρόσωπά μας σε κάθε μας συνάντηση. Ενώ ο πάγος που περιέβαλε τις πληγωμένες καρδιές μας άρχισε σιγά σιγά να λιώνει, και να ζεσταίνεται από το φως των συναισθημάτων μας.

Γιατί ο έρωτάς μας από μικρό μπουμπουκάκι εξελίχθηκε σε πανέμορφα άνθη. Που άλλοτε ήταν άσπροι κρίνοι, συμβολίζοντας την αγνή μας αγάπη, κι άλλοτε κόκκινα τριαντάφυλλα, που σήμαιναν φλογερό πάθος.

Όμως ο δικός μας έρωτας, ο ανοιξιάτικος, άρχιζε να αφυδατώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες. Διότι αν δεν ποτίζεις τα λουλούδια σου, αν δεν εργάζεσαι σκληρά για να τα κρατήσεις ζωντανά, τότε αυτά θα αρχίσουν να μαραίνονται.

Ενώ το φθινόπωρο, θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν, κι έπειτα να φθίνουν. Τα πέταλά τους θα ξεραθούν, και στο τέλος θα πέσουν.

Και η αρχή του χειμώνα είναι εκείνη που θα σημάνει το τέλος της ύπαρξής τους. Όπως και το τέλος του χειμώνα θα σημάνει την αρχή της ύπαρξής τους. Ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να ελπίζω.

Ακόμη κι αν, σήμερα, ήταν η τελευταία μέρα του χειμώνα, και αύριο η πρώτη μέρα της άνοιξης, εγώ ταξίδευα ξημερώματα ανάμεσα στο τέλος και την αρχή. Ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη. Ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Ανάμεσα στον θάνατο και τη γέννηση.